برای دوری از ریا در اعمال مذهبی، نیت خود را خالص کنیم و از یاد خدا مستمر بهرهمند شویم.
در قرآن کریم، دوری از ریا و نفاق به عنوان یکی از مهمترین اصول ایمان و عمل صالح بیان شده است. ریا و نفاق به معنای انجام اعمال نیکو با نیت غیرخالص و به خاطر جلب توجه مردم است. در دنیای امروز که رسانهها و شبکههای اجتماعی به شدت بر روی زندگی افراد تأثیرگذار هستند، این معضل حتی بیشتر از گذشته به چشم میآید. در این مقاله، به بررسی مفهوم ریا در قرآن و آثار آن بر زندگی انسانها میپردازیم و راهکارهایی برای دوری از این صفت ناپسند ارائه میدهیم. ریا در قرآن خداوند در سوره بقره آیه 264 میفرماید: 'ای کسانی که ایمان آوردهاید، صدقات خود را با یاد خدا و روز قیامت مخلوط نکنید، و مانند کسی نباشید که مال خود را به خاطر نمایش دادن به مردم انفاق میکند.' این آیه تأکید میکند که اعمال نیکو، باید با نیت خالص و خالصانه برای خداوند انجام شوند. عمل خیر در ظاهر ممکن است دیده شود، اما اگر نیت آن برای جلب توجه و تحسین مردم باشد، در واقع این عمل هیچ ارزشی در چشم خداوند نخواهد داشت. قرآن کریم همچنین در سوره مومنون آیه 1 تا 3 به مؤمنان اشاره میکند: 'البته مؤمنان رستگارند؛ کسانی که در نماز خود خاضع و متواضعاند و از لغو و بیهوده دوری میکنند.' این آیات نشان میدهد که روح عبادت باید دور از هر گونه ریا باشد و تنها در ارتباط با خداوند بر روی عبادت تمرکز کنیم. ریا و آثار منفی آن ریا نه تنها از جنبه معنوی مشکلساز است، بلکه آثار منفی متعددی نیز بر زندگی اجتماعی و فردی انسانها دارد. وقتی که انسانها به خاطر جلب نظر دیگران اقدام به انجام اعمال میکنند، در واقع خود را از حقیقت دور میکنند. اعمالی که با نیت ریا انجام میشوند، به نوعی نفاق اجتماعی و فردی منجر میشوند. این افراد در تلاش برای اثبات خود به دیگران، به تدریج از هدف اصلی خود که بندگی و تقرب به خداوند است، فاصله میگیرند و این روند میتواند به بیاعتمادی اجتماعی و کاهش احساس همبستگی و محبت میان افراد منجر شود. از سوی دیگر، ریاکاران معمولاً در انتظارات غیرواقعی از خود و دیگران نیز گرفتار میآیند. آنها به جای اینکه خالصانه به انجام وظایف خود بپردازند، دائماً به جلب توجه دیگران مشغول هستند و این امر باعث میشود که نتوانند از زندگی روحانی و معنوی بهرهمند شوند. در نتیجه، ریاکاران به جای احساس آرامش و رضایتمندی، دچار اضطراب و ناراحتی خواهند شد. راهکارهایی برای دوری از ریا برای دوری از ریا، نیاز است به چند نکته اساسی توجه کنیم. نخستین مرحله، مرور نیتهای خود است. میتوانیم هر روز قبل از انجام هر عمل خیر، نیت خود را مرور کنیم و به خود یادآوری کنیم که هدف اصلی اعمال ما باید رضایت خداوند باشد. این تمرین به ما کمک میکند تا از افکار و نیات غیر خالص دور شویم. علاوه بر این، مطالعه تاریخ گذشتگان و بزرگانی که در دین خود خالص بودند، میتواند الگوهای خوبی برای ما باشد. از زندگی افرادی مانند پیامبران و اولیاء الله میتوانیم بیاموزیم که آنها چگونه با خلوص نیت و دور از هر گونه ریا اعمال خود را انجام میدادند. همچنین میتوانیم از روایات و فرمایشات اهل بیت (علیهمالسلام) بهرهبرداری کنیم تا راههای نزدیک شدن به حقیقت بندگی را فرابگیریم. مراقبت از زبان نیز یکی دیگر از عوامل مهم در دوری از ریا است. انسانها باید به این نکته توجه داشته باشند که گزارهها و سخنانی که در جمع دیگران بیان میکنند، چه تأثیری بر روی نیت و انگیزه واقعی آنها دارد. گاه ممکن است انسان به زبان، خود را بداند و روح عبادت را به کلام نمیآورد. لذا باید مراقب باشیم که کلمات ما متناسب با نیتهای واقعیمان باشد. فراگیری مفاهیم قرآن و تدبر در آیات آن نیز میتواند یکی از بهترین روشها برای تقویت ایمان و دوری از ریا باشد. وقتی انسان به عمق معانی آیات قرآن دست یابد و آنها را در زندگی خود به کار گیرد، میتواند به راحتی از صفت ریا دور بماند. استفاده از دعاها و ذکرهای خاص نیز میتواند به ما در تقویت خلوص نیت کمک کند. نتیجهگیری در نهایت، دوری از ریا و نفاق یکی از مهمترین اصول ایمانی و عملی است که در قرآن کریم به آن تأکید شده است. ریا نه تنها باعث کاهش ارزش اعمال خیر میشود، بلکه میتواند زندگی اجتماعی و فردی ما را تحت تأثیر قرار دهد. اما با نگرش به نیت خود، مرور عملکردها و پیروی از آموزههای دینی، میتوانیم از این صفت ناپسند دور شویم و خالصانه تنها برای خداوند عمل نماییم. این کار باعث افزایش آرامش، رضایتمندی و تقویت روابط معنوی ما با خداوند خواهد شد.
ای کسانی که ایمان آوردهاید، صدقات خود را با یاد خدا و روز قیامت مخلوط نکنید، و مانند کسی نباشید که مال خود را به خاطر نمایش دادن به مردم انفاق میکند.
البته مؤمنان رستگارند؛ کسانی که در نماز خود خاشع و متواضعاند و از لغو و بیهوده دوری میکنند.
روزی، نوجوانی به نام احسان در حال دعا کردن بود و از خدا میخواست که در عبادتهایش خالص باشد. او به یاد آیهای از قرآن افتاد که میگفت اعمال باید فقط برای خداوند باشد. از آن روز به بعد، احسان میکوشید هر عمل خیر را با نیت خالص انجام دهد و هر بار که حس میکرد در حال ریا است، به یاد خدا میافتاد و دوباره نیت خود را اصلاح میکرد.