در قرآن، علم باید به تواضع و خدمت به بشریت منجر شود و غرور علمی مضر است.
در قرآن کریم، به طور ضمنی اخطارهایی درباره غرور علمی و دانشی مشاهده میشود. علم و دانش، دو واژه کلیدی در دین اسلام هستند که در بسیاری از آیات قرآن به کرات از آنها یاد شده است. علم بهعنوان یک نیروی بنیادی در تحولات اجتماعی و معرفتی انسانها شناخته میشود و مهمترین اصل در دستیابی به کمال انسانی است. با این حال، این نکته اساسی وجود دارد که علم و دانش باید موجب تواضع و افزایش ایمان انسان شوند و نه برعکس. در سوره اسراء آیه 70، خداوند متعال بیان میدارد: 'وَلَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ...' که به صراحت نشاندهنده این است که علم، جزئی از کرامت وجودی انسان است و او را در مرتبهای بالاتر از سایر مخلوقات قرار میدهد. این آیه بهطور خاص به ما یادآوری میکند که دانش و علم باید بهعنوان وسیلهای برای خدمت به بشریت و تعالی روح انسان مورد استفاده قرار گیرد. متأسفانه، بسیاری از افراد در دنیای امروز دچار این توهم میشوند که علم در نهایت آنها را به مقام و منزلتی بالاتر از دیگران میرساند و این مورد باعث میشود تا نسبت به دیگران دچار غرور و تکبر شوند. در سوره بقره آیه 147، خداوند میفرماید: 'وَمَا أَنْزَلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ إِلَّا لِتُبَيِّنَ لَهُمُ الَّذِي يَخْتَلِفُونَ فِيهِ.' این آیه، علم و درک را بهعنوان ابزاری برای هدایت انسانها معرفی میکند. بهعبارتی، علم باید در خدمت آگاهی و هدایت انسانها باشد و نه اینکه برعکس، افراد به واسطه علم و دانش خود ابتدا به خودخواهی و فردیت خود بپردازند. بنابراین، در نهایت میتوان گفت که هرگونه بروز غرور و تکبر ناشی از دانش، نه تنها مضر است بلکه موجب انحراف از مسیر صحیح و الهی میشود. در بسیاری از آیات قرآن، خداوند بر مسئولیت پذیری در قبال علم و دانش تأکید دارد و لذا باید با تواضع نسبت به آن رفتار کرد. در تاریخ علم و فلسفه نیز، شاهد این هستیم که بزرگانی چون سقراط و افلاطون، علم را بهعنوان ابزاری برای رشد ماورایی انسان دانستهاند. امروزه نیز، بسیاری از متفکران و علمای معاصر یادآور این نکته هستند که علم بدون اخلاق و تواضع به فاجعهای عظیم ختم خواهد شد. بهعبارتی، علم باید در سایه اخلاق و ارزشهای انسانی قرار گیرد تا بتواند به تعالی روح انسان کمک کند. خشونت علمی و ایجاد تضاد در دنیای مدرن از جمله مسائلی است که میطلبد علم بهعنوان یک نیروی سازنده به کار رود و نه ویرانگر. تاریخ شاهد بوده است که بسیاری از علوم به دلیل عدم تطابق با ارزشهای انسانی، بهعنوان ابزاری برای نفرت و جنگ و جدل استفاده شدهاند. در قرآن، به وفور بر جنبههای انسانی و اخلاقی علم تأکید شده است. علم در تعبیر اسلامی به معنای آگاهی و شناخت صحیح از خود و جهان حول ماست. در واقع، آگاهی از حقیقت وجودی ما و سمتی که باید در زندگی اخذ کنیم، اصلیترین کارکرد علم است. این آگاهی، ما را در پیشرفت در مسیر صراط مستقیم یاری میدهد و میتواند به عنوان نور راهنما در زندگی ما عمل کند. در نتیجه، میبینیم که علم و دانش باید با تواضع و احترام توأم باشد و بر روح ایمان انسان بیفزاید. افرادی که دچار غرور علمی میشوند، در واقع به نوعی از حقیقت علم دور میشوند و به بیراهه میروند. در نهایت، بر اساس آموزههای قرآن، علم باید ابزاری برای رشد و توسعه فردی، اجتماعی و دینی باشد. در این زمینه، قرآن کریم بهعنوان منبع جامع و معصوم از وحی، راهنمایی قابل اعتمادی برای بشریت به شمار میآید. بهطور خلاصه، راه صحیح در دیدگاه اسلامی، استفاده از علم بهمنظور رشد اخلاقی، تمایل به تواضع و نگریستن به علم به عنوان نیرویی جهت خدمت به دیگران است. به این ترتیب، بشر میتواند به درک صحیح از خود و محیط اطراف دست یابد و در خدمت به بهبود کیفیت زندگی انسانها قرار گیرد.
و به راستی که آدمی را ارجمند داشتیم...
و ما این کتاب را نازل نکردیم، مگر برای آنکه آنچه را که در آن با هم اختلاف دارند، برای آنها توضیح دهی.
روزی روزگاری استاد بزرگی در یک کلاس درس در حال آموزش دانشجویان بود. او با کمال میل به همه یاد میداد که علم باید باعث تواضع و نه غرور شود. در پایان کلاس، یکی از دانشجویان به خود میبالید که توانسته است به راحتی سؤالها را پاسخ دهد. استاد با لبخند به او گفت: 'بدانی که علم واقعی آن است که دلها را نرم کند و انسانها را به خدمت رسانی سوق دهد.' این جمله باعث شد تا دانشجویان متوجه شوند که علم بهتر از هر چیز باید در خدمت بشریت باشد.