چگونه خود را از خودبینی نجات دهیم؟

در قرآن، خودبینی نکوهش شده و تواضع و فروتنی مورد تأکید قرار گرفته است.

پاسخ قرآن

چگونه خود را از خودبینی نجات دهیم؟

خودبینی یکی از صفات مذموم و ناپسند در آموزه‌های دینی و به‌ویژه در قرآن کریم شناخته می‌شود. این ویژگی می‌تواند به‌راحتی انسان را از مسیر درست منحرف کرده و او را به سوی گمراهی سوق دهد. در جامعه‌ای که زندگی می‌کنیم، افراد گاه به دلیل بزرگ‌نمایی و خودپسندی به فراموشی اصول اساسی انسانیت و اخلاق می‌افتند. خداوند در آیات متعدد قرآن به این مساله پرداخته و همواره بر ضرورت تواضع و فروتنی در زندگی تاکید کرده است. خودبینی به معنای نگاهی خودخواهانه به خود و برتری‌جویی نسبت به دیگران است که درمان آن نیاز به کار روی نفس و پرورش صفات اخلاقی دارد. به‌طور خاص در سوره بقره آیه 206، خداوند افرادی را که به علم و فضیلت خود مغرور می‌شوند، نکوهش کرده است: "و هنگامی که به ایشان گفته شود که به آنچه نازل شده است ایمان بیاورید، می‌گویند: "ما به آنچه بر خودمان نازل شده است ایمان می‌آوریم" و به آنچه بعد از آن نازل شده است کافر می‌شوند". این آیه به‌خوبی نشان می‌دهد که خوداران، با انکار دانش خود و با مغرور شدن به آن نمی‌توانند به حقایق دست یابند و از این رو در مسیر انحراف قرار می‌گیرند. در سوره لقمان آیه 18، خداوند صراحتاً می‌فرماید: "و از مردم روی مگردان". در واقع این آیه بیانگر این است که حتی اگر کسی دارای فضیلت و علم باشد، نباید به خود ببالد و نسبت به دیگران خود را بهتر از آنها تصور کند. این نوع نگرش در نهایت منجر به از دست رفتن ارتباطات انسانی و تضعیف روابط اجتماعی می‌شود. پیروان ادیان و آموزه‌های انسانی باید از مغرور شدن نسبت به علم و فضیلت خویش پرهیز کنند و به‌جای آن، به توسعه صفات اخلاقی نیکو و انسانی بپردازند. از سوی دیگر، در سوره حجرات آیه 11، خداوند می‌فرماید: "ای کسانی که ایمان آوردید، گروهی از مردان نباید گروهی دیگر را مسخره کنند". این آیه نیز به ما یادآوری می‌کند که در نزد خداوند بزرگی به تقوا و اعمال نیک است و نه به ظاهر و برازندگی. به عبارتی دیگر، هیچ شخصی به خاطر ثروت، مقام یا ظاهرش نمی‌تواند از نظر خداوند بزرگ تلقی شود. بلکه آنچه در نهایت باعث اعتبار و مقام در نزد پروردگار می‌شود، تعهد به آموزه‌های دینی و عمل به خوبی‌ها و نیکی‌ها است. برای نجات از self-centeredness و خودبینی، مهم است که بر روی صفات پسندیده و نیک تمرکز کنیم و به سمت پرورش تواضع و فروتنی گام برداریم. بهترین راه برای این هدف دعا و تضرع به درگاه الهی است. در واقع، دعا به عنوان یک عمل عبادی می‌تواند ما را کمک کند تا از بند خودبینی رها شویم و به دیگران احترام بگذاریم. با یادآوری این موضوع که هیچ‌کس کامل نیست و همه انسان‌ها دارای عیوب و کمبودهایی هستند، می‌توانیم خود را از دایره خودپسندی بیرون بکشیم. یکی از بهترین الگوها در این زمینه زندگی پیامبران و صالحان است که همواره بر تواضع و فروتنی تاکید داشته‌اند. برای مثال، زندگی پیامبر اسلام، حضرت محمد (ص)، نمونه‌ای بارز از تواضع و عدم خودبینی است. ایشان علی‌رغم مقام رفیع نبوت، همواره در کنار مردم بوده و خود را در ارتباط با آن‌ها قرار می‌داد. این نوع نگرش باید مدنظر پیروان ادیان و همه انسان‌ها قرار گیرد. به‌طور خلاصه، خودبینی یکی از صفات زشت و ناپسند در آموزه‌های دینی و قرآن است که می‌تواند عواقب وخیمی برای افراد و جوامع به همراه داشته باشد. تواضع و فروتنی به‌عنوان دو نعمت بزرگ الهی باید در زندگی ما گنجانده شود تا از خودبینی و خودپسندی دور شویم. در نهایت، همیشه باید به یاد داشته باشیم که با اندیشه بر روی صفات نیکو و عمل به آن‌ها، می‌توانیم قلب خود را از کبر و خودبینی پاک کرده و به انسان‌های بهتری تبدیل شویم.

آیات مرتبط

داستانی دلنشین

روزی مردی به نام سجاد در حال تفکر بود که چطور می‌تواند از خودبینی و غرورش رها شود. او به یاد آیات قرآن افتاد و تصمیم گرفت تا با کمک دعا و طلب forgiveness از خداوند، تواضع بیشتری به خرج دهد. پس از مدتی دید که نسبت به دیگران فضای دلپذیرتری دارد و زندگی‌اش پربارتر شده است.

سوالات مرتبط