نیکی به دیگران در قرآن مورد تأکید قرار گرفته و میتواند به عنوان کفارهای برای گناهان عمل کند.
نیکی به دیگران و احسان در زندگی انسانها همواره یکی از مهمترین و برجستهترین ویژگیهای اخلاقی به شمار میآید. قرآن کریم به عنوان کتاب هدایت و راهنمای زندگی بشری به این موضوع اهمیت فراوانی داده و انسانها را به انجام نیکی و احسان به یکدیگر سفارش میکند. در سوره بقره، آیه 177 میفرماید: "خیرات شما فقط در ایمان به خدا و روز آخرت و فرشتگان و کتاب و پیامبران و بخشش مال از محبت خود به نزدیکان و یتیمان و مسکینان و در راه ماندگان و سائلی و برای آزادسازی بندگان است..." این آیه به وضوح نشان میدهد که انجام اعمال نیک نه تنها نشانهای از ایمان و اعتقاد به خداوند و روز قیامت است، بلکه نشاندهندهی ارتباط معنوی و اجتماعی انسان با یکدیگر نیز میباشد. در واقع یکی از وجوه مثبت نیکی به دیگران، برقراری روابط انسانی مستحکم و سالم است. وقتی انسان به دیگران نیکی میکند، نه تنها به کاهش درد و رنج نزدیکان و اطرافیان خود کمک کرده، بلکه خود نیز از برکات و پاداشهای الهی برخوردار میشود. نیکی به دیگران به نوعی سرمایهگذاری بر روی زندگی اجتماعی و فردی است که در نهایت میتواند آثار مثبتی بر زندگی خود فرد و جامعه بگذارد. از دیگر آیات قرآن که به نیکی اشاره دارد، میتوان به سوره آل عمران، آیه 134 اشاره کرد که میفرماید: "و کسانی که در سختیها و آسایش انفاق میکنند و خشم خود را فرو میبرند و از مردم عفو میکنند، و خداوند نیکوکاران را دوست دارد." این آیه به وضوح بیان میکند که نیکی و احسان نه تنها در زمان آرامش و راحتی، بلکه در شرایط سخت و دشوار نیز باید انجام گیرد. در واقع، نیکی به دیگران و انفاق از مال و حتی عواطف در شرایط سخت، نشاندهندهی عزم، اراده و ایمان عمیق فرد به خداوند و قدرت اوست. از منظر اخلاقی، نیکی به دیگران همچنین میتواند موجب آمرزش گناهان شود. بسیاری از روایات اسلامی به این موضوع تاکید دارند که اعمال نیک و رفتارهای پسندیده در برابر خداوند میتواند فرد را از عذابها و مشکلات شدید نجات دهد. به عبارتی دیگر، نیکی به عنوان یک روش عملی جهت نزدیک شدن به خداوند و جلب رضایت او به شمار میآید. تاریخ نشان میدهد که پیامبران الهی همواره به انجام نیکی و احسان تأکید داشتهاند. مثلاً پیامبر اکرم (ص) در روایتی میفرمایند: "هر کس به دنبال خیر و نیکی به دیگران برود، خداوند هم او را مورد لطف و رحمت قرار میدهد." این نشاندهنده اهمیت و ارزش نیکی در زندگی انسانها و همچنین رابطه آن با رضایت خداوند است. نیکی و احسان نه تنها به نیازمندان و محرومان جامعه کمک میکند، بلکه به خود فرد نیز برای رسیدن به آرامش روحی و روانی کمک مینمايد. انسان با انجام کارهای نیک احساس رضایت و خوشحالی بیشتری دارد و این حس خوب به او انگیزه میدهد تا همچنان به انجام نیکی ادامه دهد. لذا به نوعی نیکی به دیگران میتواند به عنوان یک چرخه مثبت در زندگی اجتماعی و فردی عمل کند که در آن خیر و نیکی به همدیگر منتقل میشود. علاوه بر این، مطالعات نشان دادهاند که نیکی و عمل به احسان از اثرات مثبت بر روح و روان انسان برخوردار است. افراد نیکوکار معمولاً از سلامت روانی بهتری برخوردارند و در مقابل، کسانی که به دیگران نیکی میکنند، روابط اجتماعی بهتری نیز با اطرافیان خود برقرار مینمایند. در حقیقت، عمل به نیکی میتواند منجر به تشکیل یک جامعه سالمتر و پایدارتر گردد و انسانها را به همدیگر نزدیکتر کند. به همین ترتیب، علوم روانشناسی نشان میدهند که انجام کارهای نیک تاثیرات مثبت بر روی مغز و سیستم عصبی انسان دارد. حس خوب ناشی از کمک به دیگران، تولید هورمونهای شادابی و خوشی مانند اندورفین را در بدن انسان افزایش میدهد. در نتیجه، نیکی به دیگران نه تنها یک عمل اجتماعی محسوب میشود، بلکه از منظر علمی نیز آسیبهای روحی و روانی را کاهش میدهد و حس امید و رضایت را در فرد تقویت میکند. به عنوان نتیجهگیری، نیکی به دیگران یکی از بنیادیترین و پسندیدهترین رفتارهای انسانی است که نه تنها در قرآن کریم مورد تأکید قرار گرفته، بلکه در تمامی ادیان الهی و فرهنگهای مختلف نیز به عنوان یک ارزش والای انسانی شناخته میشود. نیکی به دیگران میتواند به تحکیم روابط انسانی، کاهش درد و رنج نیازمندان و همچنین رشد و شکوفایی معنوی فرد منجر شود. بنابراین، لازم است که همهی ما به خاطر این سرمشقهای عالی اخلاقی همواره در زندگی خود به انجام نیکی و احسان به دیگران اهتمام ورزیم و این رفتارها را در فضای اجتماعی و فرهنگی خود ترویج دهیم.
نیکی این نیست که روهای خود را به طرف شرق و غرب بگردانید؛ بلکه نیکوکار کسی است که به خدا و روز آخرت و فرشتگان و کتاب و پیامبران ایمان بیاورد و مالش را با وجود عشق به آن به خویشاوندان و یتیمان و مسکینان و در راه ماندگان و سوال کنندگان و برای آزادسازی بندگان بدهد.
و کسانی که در سختیها و آسایش انفاق میکنند و خشم خود را فرو میبرند و از مردم عفو میکنند، و خداوند نیکوکاران را دوست دارد.
در زمانهای قدیم، مردی با دلی مهربان و نیکوکار زندگی میکرد. هر روز صبح، او به سراغ یتیمان میرفت و به آنها نان و غذا میداد. او میدانست که بخشش و نیکی به دیگران نه فقط قلب او را شاد میکند، بلکه میتواند گناهانش را نیز بپوشاند. یک روز، یکی از یتیمان به او گفت: 'چرا اینقدر با ما مهربانی میکنی؟' مرد پاسخ داد: 'زیرا نیکی و محبت به دیگران، روح من را پاک میکند و مرا به خدا نزدیکتر میسازد.'