از خودنمایی باید دوری کرد زیرا این عمل انسان را از تواضع و ارتباط خالص با خدا دور میکند.
خودنمایی و خودپسندی نه تنها در فرهنگ اسلامی موردانتقاد است، بلکه در قرآن کریم نیز به آن توجه ویژهای شده است. این دو ویژگی منفی که به نوعی از ضعفهای شخصیتی به شمار میآیند، میتوانند آثار مخربی بر زندگی فردی و اجتماعی ما بگذارند. در این مقاله، به بررسی تأثیرات خودنمایی و خودپسندی در زندگی انسان از منظر قرآن و فرهنگ اسلامی خواهیم پرداخت. خودنمایی به معنای انجام کارها یا بیان ویژگیها بهگونهای است که توجه دیگران را به خود جلب کند. این عمل چنانچه با نیت درست انجام نشود، میتواند به تحریف واقعیتها و ایجاد احساس برتری کاذب در فرد منجر شود. در قرآن کریم، بهخصوص در سوره لقمان، آیه 18 به وضوح بر دوری از خودنمایی و خودپسندی تأکید شده است. خداوند در این آیه میفرماید: "و از مردم روی مگردان و در زمین به خودپسندی راه نروید، زیرا خداوند هیچکس را دوست ندارد که خودپسند باشد." این آیه نه تنها بهعنوان یک دستور اخلاقی بلکه بهعنوان یک راهنما برای ارتباط صحیح با دیگران و خداوند اختصار شده است. این تعلیمات قرآنی به ما یادآوری میکند که تواضع و خلوص نیت باید در عبادت و رفتار اجتماعی ما حاکم باشد. خودنمایی بهخودیخود نه تنها ارتباط ما با خداوند را مخدوش میکند، بلکه میتواند انسان را در مسیر نادرستی قرار دهد. بهمثال، ممکن است فردی که در پی جلب توجه دیگران است، به تدریج از ارزشهای انسانی و دینی فاصله بگیرد و تنها در پی برآوردهکردن خواستههای خود باشد. جالب است که قرآن به اهمیت توجه به آخرت نیز اشاره کرده است. در سوره انعام، آیه 32 میفرماید: "زندگی این دنیا فقط بازی و سرگرمی است و بهراستی سرای آخرت، حیات واقعی است." این آیه نشان میدهد که دوستی با دنیا و تمرکز بر خودنمایی در آن، در نهایت بیمعنا و گذراست. اگر انسان فقط به بازیهای دنیا توجه کند، از حقیقت زندگی و هدفهای واقعیاش غافل میماند. پس میتوان نتیجه گرفت که خودنمایی نه تنها کاری زشت است، بلکه انسان را از مسیر اصلی زندگی دور میکند. از سوی دیگر، خودپسندی میتواند آسیبهای اجتماعی جدی ایجاد کند. وقتی فردی به خودپسندی عادت میکند، تمایل به برقراری ارتباطات صمیمی و دوستانه در او کاهش مییابد. خودپسندها به طور معمول در روابط انسانی سرد و بیاحساس میشوند و این موضوع ممکن است موجب جدایی و دوری میان آنها و دیگران شود. در بسیاری از موارد، خودپسندی افراد را از پذیرش انتقاد یا شکایت دیگران دور میکند و این مشکل در نهایت به وفاداری و اعتماد در روابط آسیب میزند. بهعلاوه، فرهنگ اسلامی به تواضع و پیوند با دیگران بهعنوان ارزشهای بنیادی تأکید میکند. در این فرهنگ، ارزش انسان از نیت او و اعمال او ناشی میشود، نه از ظواهر و خودنمایی. پیامبر اکرم (ص) میفرمایند: "بهترین شما کسی است که در کنار دیگران بهترین رفتار را داشته باشد." این حدیث حکیمانه به ما یادآوری میکند که رفتار و کردار ما باید نشاندهنده تواضع و نیت خالص ما باشد. با توجه به سخنان قرآن و آموزههای دینی، میتوان نتیجه گرفت که خودنمایی و خودپسندی نهتنها در متون دینی، بلکه در زندگی روزمره ما نیز باید مورد نقد قرار گیرد. توجه به نیتها و اعمال خالص میتواند ما را به سمت زندگی بهتر و باکیفیتتر هدایت کند. زندگی در این دنیا بهعنوان یک سفر برای خودسازی و تربیت روحی و اخلاقی است و نه یک نمایش بزرگ برای جلب توجه دیگران. در نهایت، باید تلاش کنیم تا در دنیای امروز که مملو از نمایشها و خودنماییهاست، به سوی تواضع و پاکی نیت حرکت کنیم. با دوری از خودپسندی و خودنمایی، میتوانیم به انسانی والا و حقیقی تبدیل شویم. همچنین این رویکرد نهتنها به خود ما کمک میکند بلکه میتواند تأثیر مثبتی بر دیگران داشته باشد و روابط انسانی را تقویت کند. به همین دلیل، فرهنگ اسلامی و آموزههای قرآن همواره ما را به رفتارهای نیکو و خالصانه دعوت میکند. از همین رو، نباید بگذاریم که خودنمایی و خودپسندی پیوندهای انسانی ما را سست کند و ما را از مسیر الهی دور سازد.
و از مردم روی مگردان و در زمین به خودپسندی راه نروید، زیرا خداوند هیچکس را دوست ندارد که خودپسند باشد.
و زندگی این دنیا فقط بازی و سرگرمی است و بهراستی سرای آخرت، حیات واقعی است، اگر میدانستند.
در روزگاری نه چندان دور، مردی به نام حسن بود که دائم در تلاش برای نشان دادن ثروت و مقام خود به دیگران بود. او از خود نمایی لذت میبرد ولی هیچ وقت به احساسات و نیازهای دیگران توجه نمیکرد. روزی با فردی فقیر برخورد کرد و به او طعنه زد. آن فقیر با یک لبخند آرام گفت: "حسن، تو میتوانی درخشانترین مشکلاتت را با درخشش دلت جبران کنی نه با ثروتت." حسن به فکر فرو رفت و فهمید که خودنمایی هیچ راهی به شادکامی واقعی نمیبرد.