بله، خداوند به حسرت انسانها بر اعمال ناشایست و عدم ایمانشان توجه دارد و آن را میبیند.
در قرآن کریم، موضوع حسرت و افسوس در چندین آیه بیان شده است. خداوند در سوره مومنون آیه 37 می‌فرماید: 'انسانها به خاطر عدم ایمان به خدا و اعمال ناشایست خود روزی به حسرت خواهند افتاد.' این حسرت بیشتر به خاطر عدم توجه به یاد خدا و غفلت از دستورات اوست. در سوره زمر آیه 56 نیز آمده است: 'تا هیچ‌کس نگوید: ای کاش من به همراه پیامبران بوده بودم.' این آیات نشان‌دهنده این است که حسرت تنها بر سر چیزهای دنیوی نخواهد بود، بلکه بر سر نداشتن ارتباط نزدیک با خدا و عدم دینداری نیز به وجود می‌آید. خداوند در آیات دیگر نیز به بندگانش یادآوری می‌کند که اگر چه از حال آنها باخبر است، اما آنها خود باید در مسیر حق قدم بردارند. در واقع، حسرت نشانه‌ای از آگاهی انسان است که می‌تواند با توبه و بازگشت به سوی خداوند تغییر کند. خداوند بر توبه‌کاران رحمت می‌کند و به آنان تابش نعمت‌های خود را ارزانی می‌دارد. به همین دلیل، حسرت انسانها نه تنها در دید خداوند قابل مشاهده است، بلکه خود انسانها نیز می‌توانند از طریق عمل به دستورات الهی بر اوضاع خود تغییراتی مثبت ایجاد کنند.
همانا، هیچ چیز به آنان که به خدا ایمان نیاورده‌اند و ثروتی جمع کرده‌اند، نفع نمی‌رساند.
و هیچ‌کس نگوید: ای کاش من با پیامبران بودم.
روزی مردی به نام علی تصمیم گرفت تا با نیکی در زندگی خود پیش برود. او به یاد آیات قرآن افتاد و به این فکر کرد که باید از زندگی خود چگونه بهره‌برداری کند. او هر روز سعی می‌کرد با دعا و اعمال نیک به خدا نزدیک‌تر شود. علی متوجه شد که حسرت انسانها در دنیای امروز، به خاطر دوری از خدا و از یاد بردن آیاتش است. او احساس می‌کرد که غذایی برای روحش یافته و حسرت‌ها و اندوه‌ها را با محبت و محبت خود به خدا و انسانها کم کرده است.