خداوند انسانهای خالص و گمنام را بیشتر دوست دارد زیرا کیفیت ایمان و اخلاص در اعمال آنها به او نزدیکترشان میکند.
در قرآن کریم، خداوند به صفات مؤمنان واقعی و خالص اشاره کرده است. سوره بقره در آیات ابتدایی خود، صفات مومنان را یادآوری میکند و در آیه 177 اشاره می‌شود که عمل صالح و پایبندی به اصول اخلاقی از نشانه‌های ایمان حقیقی است. از سویی دیگر، در سوره هود آیه 15 به کسانی که خواستار دنیا و زینت آن هستند، هشدار داده می‌شود که دنیا فانی است و آنچه ارزشمندتر است، ایمان خالص و اعمال صالح است. بنابراین، می‌توان گفت که خداوند بیشتر کسانی را دوست دارد که خالصانه در مسیر او گام برمی‌دارند و توجهی به تجملات دنیایی ندارند. در سوره مومنون آیه 60 نیز گفته شده که مؤمنان باید به خداوند عشق داشته باشند و از طریق اعمال خیر و شایسته به او نزدیک شوند. به عبارتی، کیفیت ایمان و خلوص آن در نظر خداوند اولویت دارد و نه شهرت یا معروفیت. در نهایت، می‌توانیم بگوییم خداوند کسانی را که با اخلاص و خضوع در جهت رضای او حرکت می‌کنند بیشتر دوست دارد.
نیکی این نیست که روی خود را به شرق و غرب بگردانید، اما نیکی از آن کسی است که به خدا و روز قیامت و فرشتگان و کتاب و پیامبران ایمان دارد و با وجود محبت به آنها مال خود را به خویشاوندان و یتیمان و مسکینان و در راه آزادی بردگان و برای سائلان و در راه خدا هزینه کند و نماز را برپا کند و زکات را بدهد و به وعده‌های خود وفا کند و در سختی‌ها و دشواری‌ها و در زمان جنگ صبر کند؛ این‌ها همان راستگویان‌اند و این‌ها پرهیزکارانند.
هر کس که خواستار زندگی و زینت آن باشد، ما اعمالشان را در آن دنیا به آنان می‌دهیم و در آن کم و کاستی نخواهند داشت.
و کسانی که برای پروردگارشان شرک نمی‌ورزند.
روزی، مردی گمنام و ساده‌دل به طواف خانه خدا رفت. در آنجا با مردم مختلفی برخورد کرد و برای همگان دعا کرد. یکی از حاضران از او پرسید: «چرا این‌قدر نسبت به دیگران مهربانی می‌کنی؟» مرد با دل پاک و لبخندی پاسخ داد: «زیرا خدا همه را دوست دارد و من تلاش می‌کنم تا در محبت او شریک باشم.» این مرد خالص و گمنام نشان داد که نعمت‌های خداوند به کسانی که با اخلاص عمل می‌کنند، شامل می‌شود.