برای جلوگیری از ناسپاسی، باید نعمتها را شناسایی و به یاد داشته باشیم و روزی را به تفکر در این نعمتها اختصاص دهیم.
در قرآن کریم، نیکی و نعمتهای الهی همواره به ما یادآوری میشود و این یادآوری به نوعی به انسانها انگیزه میدهد تا در زندگی روزمره خود شکرگزاری کنند. خداوند در آیات مختلف قرآن به شکرگزاری اشاره کرده است و مسألهای که در این آیات به وضوح مشاهده میشود، تأکید بر این است که شکرگزاری نه تنها یک عمل روحانی و اخلاقی است، بلکه منجر به دریافت نعمتهای بیشتر نیز میشود. به عنوان نمونه، در سوره ابراهیم آیه 7، خداوند میفرماید: "وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِن شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ وَلَئِن كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ". این آیه به وضوح بیان میکند که شکرگزاری موجب برکت و افزایش نعمتها خواهد شد و در مقابل، ناسپاسی تنها به عذاب و سختی منجر میشود. با توجه به این آیات، لازم است که انسانها به دور از غفلت و خودخواهی، نعمتهایی که خداوند به آنها عطا کرده است را شناسایی کنند و برای آنها شکرگزار باشند. در واقع، یکی از اساسیترین روشهای جلوگیری از ناسپاسی و نادیده گرفتن نعمتها، توجه به آنها و یادآوری بیشتری در زندگی روزمره است. یادآوری نعمتها میتواند در اشکال مختلفی انجام شود. یکی از روشهای مؤثر این است که انسان ساعات یا دقایقی از روز خود را صرف تفکر در مورد نعمتهایی کند که دارد. برای بسیاری از ما، نعمتهایی مانند خانواده، سلامتی، دوستان، و فرصتهای شغلی وجود دارند که ممکن است به خاطر روزمرگی یا مشغلههای زندگی از یاد ببریم. یادآوری این نعمتها نه تنها موجب افزایش روحیه و رضایت در زندگی میشود، بلکه به ما کمک میکند تا نسبت به آنها بیشتر شکرگزاری کنیم. یکی دیگر از روشهای مؤثر در این زمینه، نوشتن لیستی از نعمتها است. این عمل میتواند به ما کمک کند که به طور خلاصه نگاهی به زندگی خود بیندازیم و آنچه که داریم را ارزشمندتر مشهود سازیم. نوشتن یادداشتهایی از نعمتها میتواند یک عمل روزانه یا حتی یک عمل هفتگی باشد. به عنوان مثال، میتوانیم نوشتن لیست را به شبها قبل از خواب اختصاص دهیم. این کار نه تنها باعث شکرگزاری میشود، بلکه به عنوان یک عادت مثبت در زندگی ما اثرگذار خواهد بود. علاوه بر آیهای که در مورد شکرگزاری در سوره ابراهیم آورده شده، در سوره زمر نیز آیهای وجود دارد که روی اهمیت تنها شکرگزاری به خداوند تأکید دارد: "بگو: ای پیامبر، آیا غیر از الله را میپرستید؟" این آیه به ما یادآوری میکند که تمام شکرگزاریها و عبادتها باید نسبت به خالق واقعی خود باشد. این موضوع از اهمیت ویژهای برخوردار است، زیرا نشان میدهد که در دین و فرامین الهی، ما ملزم به صداقت و خلوص در نوع عبادت و شکرگزاری خود هستیم. به تعبیر دیگر، شکرگزاری خالصانه به خداوند نه تنها رضایت او را به همراه دارد، بلکه موجب قرب و نزدیکی به او نیز میشود. این نزدیکی خود میتواند باعث افزایش روحیه و رضایت در زندگی روزمره ما شود. بنابراین، میتوان گفت که شکرگزاری یک حلقه ضامن روحانی است که در ارتباط ما با خداوند نقشی کلیدی دارد. با این حال، شکرگزاری نباید تنها به عمل کلامی معطوف شود بلکه لازم است که به شکل عملی نیز در زندگی روزمره ما مشاهده شود. به عنوان مثال، یک فرد شکرگزار میتواند با کمک به دیگران، عمل به احسان و نیکی، و برقراری ارتباطات سالم و محبتآمیز با دیگران، این اصل را در زندگی خود به کار ببندد. در واقع، شکرگزاری یک عمل جامع و فراگیر است که با انجام اعمال نیکوکارانه و انسانی به شکل ملموستری قابل مشاهده خواهد بود. در نهایت، میتوان نتیجه گرفت که شکرگزاری نه تنها یک وظیفه دینی است، بلکه یک نیاز روحانی نیز به شمار میرود. با یادآوری روزانه نعمتهای خود و شکرگزاری خالصانه به درگاه خداوند، ما میتوانیم به حفظ روحیه تواضع و شکرگزاری کمک کنیم و در روحیه خود آرامش بیشتری ایجاد کنیم. این عمل نه تنها به ما احساس خوشبختی و رضایت خواهد داد، بلکه ارتباط ما با خداوند را نیز تقویت خواهد کرد و باعث گسترش نعمتها در زندگی ما خواهد شد. به همین دلیل، دعوت به عمل شکرگزاری باید نه تنها در کلام بلکه در عمل و احساس ما نمود یابد.
و زمانی که پروردگارتان اعلام کرد: اگر شکر بگویید، قطعاً شما را بیشتر میدهم و اگر کفر ورزید، عذاب من شدید است.
بگو: آیا جز الله را میپرستم؟
یکی از روزها، علی نشسته بود و به زندگیاش فکر میکرد. او تصمیم گرفت نعمتهایش را بشمارد؛ اما به جای تمرکز بر مشکلات، متوجه شد که چند دوست وفادار و خانوادهاش نعمتهای بزرگی هستند. او لیستی از نعمتها نوشت و هر روز به آن نگاه میکرد. این کار سبب شد تا همواره شکرگزاری کند و از خداوند بخواهد که او را در مسیر درست هدایت کند.