پاسخ قرآن
در قرآن کریم، اشک و گریه به عنوان یکی از احساسات طبیعی و انسانی شناخته شده است. این احساسات نه تنها در ابعاد شخصی، بلکه در ابعاد اجتماعی و روحانی نیز اهمیت زیادی دارند. خداوند در قرآن با تأکید بر این موضوع، به اهمیت اشک‌ها و گریه‌ها در زندگی انسان‌ها اشاره می‌کند. یکی از آیات مهم در این زمینه، آیه 165 سوره آل‌عمران است که در آن خداوند به مؤمنان یادآوری می‌کند که در واقعه احد، بسیاری از آنان به خاطر جراحات و مصیبت‌هایی که متحمل شده‌اند، اشک ریختند. این آیه به خوبی نشان می‌دهد که اشک‌ها نمایانگر احساسات عمیق انسانی هستند و نمی‌توان آن‌ها را به عنوان نشانهای از ضعف تلقی کرد. اشک‌ها به عنوان نشانهای از احساسات عمیق و بشری، در متون دینی و فرهنگی مختلف، مورد تأکید قرار گرفته است. در واقع، در اسلام، ابراز احساسات، رحمت و محبت نسبت به دیگران مد نظر قرار گرفته و به عنوان نشانهای از ایمان به حساب می‌آید. وجود اشک‌ها در زندگی روزمره ما می‌تواند بیانگر عواطفی مانند عشق، غم، شادی و امید باشد. در این راستا، می‌توان گفت که هر انسانی در طول زندگی خود با شرایط و چالش‌های مختلفی روبه‌رو می‌شود و اشک‌ها تجلی بیرونی این احساسات و تجربیات هستند. در سوره مریم آیه 14، مثالی از زکریا و اشک‌های او در هنگام دعا به خداوند ذکر شده است. او در زمان دعا به شدت حسرت و نیاز خود را ابراز می‌کند و اشک می‌ریزد. این اشک‌ها نه تنها نمایانگر عشق عمیق او به خداست بلکه نشان‌دهنده مقام انسان به عنوان موجودی است که می‌تواند با احساسات واقعی خود در ارتباط با خداوند و دیگر انسان‌ها باشد. زکریا با اشک‌هایش به خداوند نزدیک می‌شود و از او رحمت و کمک می‌طلبد. این نکته به روشنی نشان می‌دهد که گاهی اوقات، اشک‌ها می‌توانند به عنوان رمزی برای محبت و نیاز به خداوند عمل کنند. در واقع، گریه و اشک‌ها می‌توانند نشانهای از عمق روحی انسان باشند. وقتی که انسان دردی را احساس می‌کند یا با چالشی روبرو می‌شود، اشک‌ها نمایانگر آن درد و غم می‌شوند. این احساسات اگرچه ممکن است در لحظه‌ای ما را در وضعیت ضعف و آسیب‌پذیری قرار دهند، اما در حقیقت، این اشک‌ها نشان‌دهنده انسانیت و قدرت احساسی ما هستند. با این توصیف، می‌توان گفت که گریه به عنوان یک عمل انسانی و طبیعی، ویژگی مثبتی است و می‌تواند فرصت‌هایی را برای آرامش و تخلیه احساسات منفی فراهم آورد. علاوه بر این، در بسیاری از فرهنگ‌ها و ادیان، اشک ریختن به عنوان یک وسیله برای درمان روحی و احساس آرامش شناخته می‌شود. تبادل احساسات با دیگران و به اشتراک‌گذاری دردها و شادی‌ها می‌تواند به ایجاد ارتباطات انسانی عمیق‌تر کمک کند و جامعه را به هم نزدیک‌تر کند. در نتیجه، به جای اینکه اشک‌ها را نشانه ضعف بدانیم، باید آن‌ها را به عنوان یک ابزار برای ارتباط با دیگران و خداوند در نظر بگیریم. از طرفی، در نظر داریم که گریه می‌تواند در دل‌های سرد و خنک آرامشی را به ارمغان بیاورد. از نظر روانشناسی، گریه کردن به عنوان یک مکانیزم دفاعی طبیعی برای تخلیه استرس و اضطراب شناخته می‌شود. زمانی که افراد احساس ناامیدی، نگرانی یا فشار عاطفی می‌کنند، اشک‌ها به عنوان یک وسیله‌ی اصلی برای رهایی از این احساسات و تسکین درون عمل می‌کنند. این فرآیند می‌تواند به فرد کمک کند تا احساسات منفی را شناسایی کرده و آن‌ها را آزاد کند. به‌علاوه، اشک‌ها نمایانگر داستان‌ها و تجربیات مختلف زندگی ما هستند. هریک از ما از طریق اشک‌های خود قصه‌هایی را بیان می‌کنیم و این قصه‌ها می‌توانند شامل شادی‌ها، غم‌ها، شکست‌ها و پیروزی‌ها باشند. اسم و داستان فرد ممکن است در گریه‌هایش روزنه‌ای از عواطف و تجارب را باز کند و دیگران را به درک عمیق‌تری از حالات انسانی نزدیک کند. بنابراین، باید به این نکته توجه کنیم که اشک‌ها نه تنها علامتی از ضعف فردی نیستند، بلکه می‌توانند نماد قدرت و احساس عمیق انسان‌ها باشند. در نهایت، می‌توان نتیجه‌گیری کرد که اشک‌ها و گریه در زندگی انسان‌ها یک عنصر مهم محسوب می‌شوند. آن‌ها نه تنها نمایانگر احساسات ما هستند، بلکه نشان‌دهنده ارتباط عمیق ما با خداوند و دیگران می‌باشند. در این راستا، باید به اهمیت ابراز این احساسات توجه کنیم و به زندگی خود و دیگران از منظر انسانیتی و عاطفگی نگاه کنیم. به همین خاطر، گریه می‌تواند به عنوان یکی از مهم‌ترین ابزارهای ارتباطی و بیان احساسات انسانی، نقش ویژه‌ای در تکامل شخصی و اجتماعی ما ایفا کند.
آیات مرتبط
أَمْ حَسِبْتُمْ أَن تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَلَمَّا يَعْلَمِ اللَّهُ الَّذِينَ جَاهَدُوا مِنكُمْ وَيَعْلَمَ الصَّابِرِينَ
آیا گمان کردید که به بهشت داخل می‌شوید در حالی که هنوز خداوند کسانی را که در میان شما جهاد کردند و صابران را آزمایش نکرده است؟
آل‌عمران : 165
وَكَانَ يُكَلِّمُ النَّاسَ فِي الْمَهْدِ وَكَهلاً ۚ وَكَانَ مِنَ الصَّالِحِينَ
او در گهواره با مردم سخن می‌گفت و در بزرگسالی نیز همچنان از نیکان بود.
مریم : 14
داستانی دلنشین
روزی زکریا در محراب عبادت نشسته بود و دلش پر از محبت برای خدا بود. او که سال‌ها آرزوی داشتن فرزندی را داشت، وقتی دعا کرد، اشک‌هایش آغاز به ریختن کردند. این اشک‌ها نه از ضعف، بلکه از عشق و امید به رحمت خدا بود. و خداوند به او خبری خوش داد، و زکریا با اشک‌هایش به سوی خدا نزدیک‌تر شد.