بهشت به خودی خود به مؤمنان تعلق دارد، اما توبه و ایمان عدهای دیگر را نیز به آن راه میدهد.
بهشت در قرآن به عنوان پاداشی برای مؤمنین و عمل کنندگان به نیکی توصیف شده است. در سوره آل عمران، آیه 185، خداوند می‌فرماید: «کُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ ۖ وَ إِنَّمَا تُوَفَّوْنَ أُجُورَكُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۖ فَمَن زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَ أُدْخِلَ الْجَنَّةَ فَقَدْ فَازَ ۚ وَ مَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ». این آیه بیان می‌کند که زندگی دنیا موقتی است و افراد باید با انجام اعمال نیک و ایمان به خدا، به بهشت دست یابند. همچنین در سوره مریم، آیه 60 آمده است: «إِلَّا مَنْ تَابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلًا صَالِحًا فَأُولَـئِكَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ وَلَا يُظْلَمُونَ شَيْئًا». این آیه تصریح می‌کند که بهشت، البته مشروط به توبه و ایمان در کنار عمل صالح برای همگان دست‌یافتنی است. به هرحال، در قرآن بیان شده که باید به ایمان و اعمال نیک با توجیهات کافی عمل شود تا انسان بتواند خود را لایق بهشت کرده و عفو و رحمت الهی را جلب کند. بنابراین، می‌توانیم بگوییم که بهشت به خودی خود به مؤمنان تعلق دارد، اما افرادی که توبه کنند و به خدا ایمان آورند و عمل صالح نیز انجام دهند، می‌توانند به بهشت راه یابند.
هر نفس طعم مرگ را می‌چشد و شما پاداش‌های خود را فقط در روز قیامت به طور کامل دریافت می‌کنید. پس هر کس از آتش دور شود و به بهشت وارد گردد، قطعاً رستگار شده است و زندگی دنیا جز متاع فریبنده نیست.
جز کسانی که توبه کرده و ایمان آورده و عمل صالح انجام دهند؛ آنان هستند که به بهشت راه می‌یابند و به آنان هیچ‌گونه ظلمی نخواهد شد.
روزی عادل در دلش احساس‌خستگی و ناامیدی می‌کرد. به یاد آورده بود که در قرآن آمده است اگر کسی به خدا ایمان آورد و اعمال شایسته انجام داد، می‌تواند به بهشت برود. بنابراین، تصمیم گرفت به پدر و مادرش احترام بگذارد و در کارهای نیک کمک کند. کم‌کم احساس کرد که زندگی‌اش رنگ و بوی جدیدی به خود گرفته و آرامش بیشتری پیدا کرده است.