چرا گاهی احساس خالی بودن داریم؟

احساس خالی بودن یکی از تجربیات انسانی است که ممکن است هر کسی در طول زندگی خود با آن روبه‌رو شود. این احساس می‌تواند ناشی از فقدان معنای عمیق در زندگی، فقدان ارتباطات اجتماعی مؤثر، یا حتی نارضایتی از دستاوردهای مادی باشد. در واقع، گاهی اوقات وقتی به درون خود نگاه می‌کنیم، حس می‌کنیم که خلأی عمیق وجود دارد که نمی‌توان آن را با امور دنیوی پر کرد. از دیرباز، انسان‌ها به دنبال پاسخ‌هایی برای پر کردن این خلا بوده‌اند و یکی از بناهای اساسی در بسیاری از مذاهب، به ویژه اسلام، جستجو کردن ارتباطی عمیق با خداوند است. در قرآن کریم، اهمیت این ارتباط با خدا و تأثیر آن بر روح انسان به وضوح بیان شده است. در سوره الرحمن آیه 13، خداوند در حالی که به نعمات بی‌اندازه‌اش اشاره می‌کند، می‌فرماید: 'فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ'. این آیه به ما یادآوری می‌کند که همه نعمت‌ها و مزایای زندگی ما تنها از جانب خداوند متعال است. بازتاب این پیام در زندگی روزمره می‌تواند ما را از دامی که به دست دنیاگیران می‌افتیم، نجات دهد. وقتی به یاد می‌آوریم که هر آنچه داریم، از فضل خداوند است، می‌توانیم احساس خالی بودن را کاهش دهیم و قدردان زندگی‌مان باشیم. از سوی دیگر، قرآن در سوره انفال آیه 28 نیز می‌فرماید: 'وَاعْلَمُوا أَنَّمَا أَمْوَالُكُمْ وَأَوْلَادُكُمْ فِتْنَةٌ ۖ وَأَنَّ اللَّهَ عِندَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ'. این آیه نشان می‌دهد که مال و خانواده، که به عنوان منابع خوشبختی محسوب می‌شوند، اگرچه می‌توانند لذت‌‌بخش باشند، اما در عین حال می‌توانند به ما اشتباه بیاندازند. اگر فراموش کنیم که این‌ها فقط یک فتن و آزمایش در زندگی ما هستند، ممکن است احساس کمبود کنیم. در واقع، هنگامی که محور زندگی ما تنها به امور مادی پرداخته می‌شود، احتمالاً از معنای عمیق زندگی دور می‌شویم و به‌تدریج به احساس خالی بودن دچار می‌شویم. این احساس خالی بودن ممکن است در زمان مواجهه با چالش‌ها و مشکلات افزایش یابد. وقتی در زندگی با سختی‌ها روبرو می‌شویم، به جای آنکه به خدا نزدیک‌تر شویم، ممکن است از او فاصله بگیریم. این فاصله گرفتن را می‌توان به نوعی فراموشی نسبت به نعمت‌ها و رحمت‌های خداوند تعبیر کرد که خود باعث رشد و توسعه روحی ما می‌شود. در چنین مواقعی، به خاطر سپردن آیات الهی و مراجعه به قرآن می‌تواند به ما آرامش دهد. در سوره بقره آیه 152، خداوند می‌فرماید: 'فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ'. به یاد خدا بودن، کار مؤثری برای پر کردن خلأ درونی ما است. وقتی نام خدا را بر زبان می‌آوریم و در دعا و نماز به درگاهش مراجعه می‌کنیم، قلب‌مان آرام‌تر می‌شود و احساس خالی بودن کاهش می‌یابد. در واقع، یاد خداوند به ما کمک می‌کند تا از خالق واقعی‌امان برخوردار شویم و به آرامش حقیقی برسیم. از منظر دینی، برخی از اعمالی که می‌توانیم برای پر کردن احساس خالی بودن در زندگی‌یمان انجام دهیم، شامل نماز، دعا، قرآن‌خوانی و مشارکت در فعالیت‌های اجتماعی و انسانی است. این اقدامات به ما کمک می‌کند تا ضمن احساس نزدیکی با خداوند، تعاملات مثبت با دیگران نیز برقرار کنیم. نماز یکی از علامات و نشانه‌های عبودیت و نزدیکی به خدا است که در زندگی روزمره می‌توان به آن توجه کرد. در حقیقت، نماز فرصتی است که می‌توانیم با خدا سخن بگوییم و بارهای درونی‌مان را به او بسپاریم. همچنین، فعالیت‌های اجتماعی می‌تواند به ما حس تعلق و مفید بودن دهد و احساس خالی بودن را پر کند. به یاد داشته باشیم که منابع واقعی پر کردن خلأ درون، رابطه‌ای است که با خدا برقرار می‌کنیم. این ارتباط به ما کمک می‌کند تا از مادیات فاصله بگیریم و به معنای عمیق‌تری در زندگی دست یابیم. در پایان، می‌توان گفت که احساس خالی بودن نه تنها طبیعی است، بلکه فرصتی برای رشد و نزدیکی به خداوند نیز به شمار می‌رود. بنابراین، با تقویت رابطه خود با خداوند و یاد او، می‌توانیم به آرامش و سعادت حقیقی در زندگی دست یابیم.