بله، قرآن کریم به صراحت به میانهروی، پرهیز از اسراف و تمرکز بر ارزشهای پایدار آخرت تأکید دارد که همگی مبنای زندگی ساده و رضایتبخش هستند و در هر زمانهای قابل اجرا میباشند.
در دنیای پرشتاب و پرهیاهوی امروز، که مصرفگرایی و تجملگرایی به عنوان نمادی از موفقیت و خوشبختی معرفی میشود، این پرسش که «آیا میتوان به سبک ساده زندگی کرد؟» نه تنها یک سوال فکری، بلکه گاهی یک دغدغه وجودی برای بسیاری از انسانهاست. قرآن کریم، به عنوان کلام الهی و راهنمای جاودان برای بشریت، نه تنها این امکان را تایید میکند، بلکه آن را یکی از اصول بنیادین زندگی مؤمنانه و مسیر رستگاری میداند. در واقع، زندگی ساده از دیدگاه قرآن، به معنای محرومیت و ریاضتکشی افراطی نیست، بلکه توازنی حکیمانه میان نیازهای مادی و معنوی، و پرهیز از اسراف و حرص بیجا است. قرآن با تأکید بر مفهوم «وسطیه» (میانهروی) و نکوهش «اسراف» (زیادهروی)، چارچوب روشنی برای یک زندگی متعادل و ساده فراهم میآورد. در سوره فرقان، آیه ۶۷، خداوند ویژگی بندگان خاص خود، یعنی «عبادالرحمن» را چنین توصیف میکند: «وَالَّذِينَ إِذَا أَنفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَلَمْ يَقْتُرُوا وَكَانَ بَيْنَ ذَٰلِكَ قَوَامًا» (و آنان که چون خرج کنند، نه اسراف ورزند و نه بخل کنند، و میان این دو حدّ اعتدال گیرند). این آیه به روشنی نشان میدهد که در هزینهکرد و مصرف، چه برای نیازهای شخصی و چه برای کمک به دیگران، باید راه میانه را در پیش گرفت. نه ولخرجی که منجر به اتلاف منابع و تباهی نفس میشود، و نه خساست و تنگنظری که مانع از رشد و بخشش میگردد. این تعادل، جوهره اصلی زندگی ساده است؛ یعنی استفاده از نعمتهای الهی به قدر کفایت و بدون افزودن بار اضافی بر دوش خود و جامعه. بیشتر از این، قرآن صراحتاً انسانها را از اسراف در تمامی ابعاد زندگی منع میکند. در سوره اعراف، آیه ۳۱ میخوانیم: «يَا بَنِي آدَمَ خُذُوا زِينَتَكُمْ عِندَ كُلِّ مَسْجِدٍ وَكُلُوا وَاشْرَبُوا وَلَا تُسْرِفُوا ۚ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُسْرِفِينَ» (ای فرزندان آدم، زینت خود را هنگام هر نماز با خود داشته باشید و بخورید و بیاشامید، ولی اسراف نکنید؛ زیرا او اسرافکنندگان را دوست ندارد). این آیه یک دعوت فراگیر به اعتدال در خوردن، آشامیدن و حتی پوشیدن لباس است. «زینت» در اینجا به معنای آراستگی و زیبایی است که مورد تأیید اسلام است، اما بلافاصله با هشدار در مورد اسراف همراه میشود. این بدان معناست که میتوان از نعمتها بهره برد، زیبا بود، لباس نیکو پوشید و از طعامهای پاکیزه خورد، اما هرگز نباید از حد اعتدال خارج شد. اسراف نه تنها به لحاظ اقتصادی مضر است، بلکه از دیدگاه قرآن، عملی ناپسند و مغضوب خداوند است، چرا که نشانهای از ناسپاسی و عدم درک صحیح از ارزش نعمتهاست. زندگی ساده، یعنی درک این حقیقت که نعمتها امانتی هستند که باید با حکمت و شکرگزاری از آنها بهره برد. یکی از ستونهای اصلی زندگی ساده در نگاه قرآنی، درک صحیح از جایگاه و ماهیت زندگی دنیاست. قرآن بارها و بارها به ما یادآوری میکند که زندگی دنیا گذرا و فانی است و نباید هدف نهایی انسان قرار گیرد. سوره حدید، آیه ۲۰، تصویری بسیار گویا از این حقیقت ارائه میدهد: «اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِينَةٌ وَتَفَاخُرٌ بَيْنَكُمْ وَتَكَاثُرٌ فِي الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ ۖ كَمَثَلِ غَيْثٍ أَعْجَبَ الْكُفَّارَ نَبَاتُهُ ثُمَّ يَهِيجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ يَكُونُ حُطَامًا ۖ وَفِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ شَدِيدٌ وَمَغْفِرَةٌ مِّنَ اللَّهِ وَرِضْوَانٌ ۚ وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ» (بدانید که زندگی دنیا تنها بازی و سرگرمی و زینت و فخرفروشی میان شما و رقابت در افزودن اموال و اولاد است؛ همانند بارانی که رستنیهایش کافران را به شگفتی آورد، سپس خشک شود و آن را زرد بینی، آنگاه خاشاک گردد. و در آخرت عذاب شدید است و آمرزش و رضوان از سوی خدا. و زندگی دنیا جز متاع فریبنده نیست). این آیه نشان میدهد که شیفتگی به دنیا و غرق شدن در رقابت برای مال و فرزند، تنها یک فریب زودگذر است. وقتی انسان با این دیدگاه به دنیا مینگرد، به طور طبیعی از حرص و طمع دوری میکند و به دنبال آرامش و قناعت در زندگی ساده میرود. تمرکز بر آخرت و هدف اصلی خلقت، خود به خود انسان را از مصرفگرایی بیرویه دور میکند. پس، چگونه میتوان در زمانه امروز به سبک ساده زندگی کرد؟ این کار مستلزم انتخاب آگاهانه در مصرف است. یعنی قبل از خرید هر چیز، از خود بپرسیم: «آیا واقعاً به این نیاز دارم؟ آیا این خرید به زندگی من ارزش افزوده معنوی یا حقیقی میدهد یا صرفاً دنبالهروی از مدهای زودگذر و فشار اجتماعی است؟» این سبک زندگی به معنای نخریدن نیست، بلکه به معنای خریدهای هدفمند و دوری از تجملات زاید است. همچنین، قناعت و شکرگزاری اصل مهمی است. قرآن بر شکرگزاری از نعمتها تأکید فراوان دارد. وقتی انسان به آنچه دارد قانع باشد و بابت آن شکر کند، دائم در پی افزونخواهی نیست و از داشتههایش لذت میبرد. این قناعت، ریشههای اصلی زندگی ساده را مستحکم میکند. تمرکز بر ارزشهای غیرمادی نیز حیاتی است. در دنیای امروز، بسیاری از مردم وقت و انرژی خود را صرف کسب مال و تجملات میکنند. زندگی ساده قرآنی دعوت میکند که بر ارزشهایی چون علم، معرفت، خانواده، روابط انسانی، کمک به همنوع و عبودیت خداوند تمرکز کنیم. اینها ثروتهای واقعی و پایدار هستند که آرامش درونی را به ارمغان میآورند. پرهیز از مقایسه نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. شبکههای اجتماعی و تبلیغات، دائماً تصویری از زندگی ایدهآل و پرزرق و برق ارائه میدهند که میتواند حس مقایسه و نارضایتی را در انسان ایجاد کند. زندگی ساده قرآنی به ما میآموزد که معیار ارزش انسان، مادیات نیست و مقایسه خود با دیگران در این زمینه، جز اضطراب و غم نتیجهای ندارد. تقویت معنویت نیز نقش کلیدی دارد. هرچه ارتباط انسان با خدا عمیقتر باشد و به یاد آخرت باشد، تعلقات دنیوی در چشم او کمرنگتر میشود. عبادت، ذکر، تفکر در آیات الهی، و انس با قرآن، به انسان آرامشی میدهد که هیچ ثروت مادی نمیتواند آن را فراهم کند و خودبهخود او را به سمت زندگیای با نیازهای کمتر و رضایت بیشتر سوق میدهد. البته که زندگی ساده در عصر حاضر چالشهای خود را دارد. فشارهای اجتماعی، دسترسی آسان به کالاها، و تبلیغات گسترده میتوانند وسوسهانگیز باشند. اما قرآن راهگشاست: با اراده قوی، باور عمیق به وعدههای الهی، و تمرین مداوم میانهروی، میتوان در این مسیر قدم گذاشت. این سبک زندگی نه تنها به آرامش فردی میانجامد، بلکه به پایداری محیط زیست و عدالت اجتماعی نیز کمک میکند، زیرا مصرف کمتر به معنای فشار کمتر بر منابع زمین و کاهش نابرابریهاست. در نهایت، زندگی ساده قرآنی راهی است برای یافتن سعادت حقیقی در دنیایی که مدام در پی فریب ماست. این راه، راهی است به سوی آزادی از قید و بندهای مادی، و دستیابی به آرامشی که تنها در نزدیکی به خالق هستی و زندگی بر اساس اصول او یافت میشود. بله، در زمانه امروز نه تنها میتوان، بلکه بسیار هم لازم است که به سبک ساده زندگی کرد، چرا که این سبک، نه صرفاً یک انتخاب شخصی، بلکه دستورالعملی الهی برای یک زندگی پربار و معنادار است.
و آنان که چون خرج کنند، نه اسراف ورزند و نه بخل کنند، و میان این دو حدّ اعتدال گیرند.
ای فرزندان آدم، زینت خود را هنگام هر نماز با خود داشته باشید و بخورید و بیاشامید، ولی اسراف نکنید؛ زیرا او اسرافکنندگان را دوست ندارد.
بدانید که زندگی دنیا تنها بازی و سرگرمی و زینت و فخرفروشی میان شما و رقابت در افزودن اموال و اولاد است؛ همانند بارانی که رستنیهایش کافران را به شگفتی آورد، سپس خشک شود و آن را زرد بینی، آنگاه خاشاک گردد. و در آخرت عذاب شدید است و آمرزش و رضوان از سوی خدا. و زندگی دنیا جز متاع فریبنده نیست.
آوردهاند که روزی پادشاهی توانگر، در باغ خود نشسته بود که درویشی سادهدل و بیریای از کنار دیوار باغ گذر میکرد. پادشاه از دیدن آرامش و خشنودی درویش با آنکه دارایی اندکی داشت، شگفتزده شد و او را صدا زد. پرسید: «ای مرد خدا، تو را میبینم که با اندک قوتی، دلشاد و آسودهای. آیا از این همه جاه و جلال و مال و ملک من، در دلت حسرتی نیست؟» درویش لبخندی زد و گفت: «ای پادشاه، من بر حال شما حسرت میبرم، نه شما بر حال من. چه آنکه من پادشاهیام را در قلب خود دارم و از هر بند و اسارتی رها هستم. نه نیاز به کاخهای بلند دارم و نه ترسی از دست دادن آنها. اما پادشاهی شما در بیرون از وجودتان است و هر لحظه بیم از دست دادنش دارید. شما پادشاه آن هستید یا او پادشاه شما؟ رهایی من از تعلقات دنیا، مرا از بند تشویش رهانده و این است سرّ زندگی ساده و نیکوی من.» پادشاه از این سخن به فکر فرو رفت و دانست که گنج حقیقی، نه در مال و ملک، که در قناعت و آسودگی دل است.