خداوند به بندگانش محبت میکند، مشروط به اینکه پیرو رسولش باشند و اعمال نیکو انجام دهند.
قرآن کریم به عنوان کتاب مقدس مسلمانان، در بسیاری از آیات خود به ابراز محبت و رحمت خداوند نسبت به بندگانش پرداخته است. این محتوای روحافزا در اذهان مؤمنان، پیوندی عمیق میان آنها و خالقشان برقرار میسازد و درک بهتری از عشق الهی را به تصویر میکشد. در این مقاله، بر اساس چندین آیه از قرآن، به بررسی ابعاد مختلف محبت خداوند نسبت به بندگانش خواهیم پرداخت. یکی از آیات تأثیرگذار در این زمینه، آیه 31 سوره آلعمران است که خداوند به مؤمنان میفرماید: "بگو اگر خدا را دوست دارید، پس از من پیروی کنید تا خدا نیز شما را دوست بدارد." این آیه به وضوح نشان میدهد که عشق خداوند به بندگانش مشروط به پیروی از پیامبرش است. این پیروی، نهفقط در قالب گفتار بلکه در عمل نیز باید به نمایش گذاشته شود. در واقع، علاقهمندی به خداوند و تلاش در راستای تحقق ارزشهای آسمانی، بستری مناسب برای جلب محبت او خواهد بود. بهعلاوه، سوره مائده، آیه 54، نیز محبت و رحمت خداوند را نسبت به مؤمنانی که تسلیم او هستند، به روشنی بیان میکند: "ای کسانی که ایمان آوردهاید، هر کس از شما که از دین خود برگردد، خداوند قومی را میآورد که آنها را دوست دارد و آنها نیز خدا را دوست دارند." این آیه نشاندهنده آن است که در صورتی که مؤمنان به حقیقت ایمان درآیند و زندگی خود را معطوف به خدمت و عبادت خداوند کنند، محبت الهی شامل حالشان خواهد شد. به عبارت دیگر، خداوند در این آیه بیان میکند که او به بندگان خود عشق میورزد و این محبت بر اساس صداقت و ایمان آنها به اوست. علاوه بر این، در سوره بقره، آیه 222، خداوند اشاره دارد به اینکه توبهکنندگان و پاکان را دوست دارد: "البته خداوند توبهکنندگان و پاکان را دوست دارد." این آیه به وضوح به ما میگوید که محبت خداوند شامل حال کسانی خواهد بود که از گناهان خود توبه کرده و به پاکی و تقوا عزم جزم دارند. این موضوع میتواند به عنوان یک امید و تشویق برای همه مؤمنان در نظر گرفته شود که از طریق توبه و بازگشت به درگاه الهی، میتوانند مورد محبت و رحمت الهی قرار گیرند. بنابراین، میتوان به این نتیجه رسید که عشق و محبت خداوند نهتنها به خاطر ذات پاک و بدون نقص اوست، بلکه به خاطر اعمال و نیتهای جانداران نیز بستگی دارد. خداوند میخواهد بندگانش در مسیر رشد و ترقی قرار گیرند و با توبه و اعمال شایسته، نهفقط به او نزدیک شوند، بلکه خود را نیز به کمال برسانند. این بدین معناست که به هیچ وجه مسیر رشد و ارتقاء انسانها در دنیا و آخرت به فراموشی سپرده نشده است و خداوند به بندگانش آموخته که با صداقت و تلاش در مسیر ایمان و تقوا میتوانند به جایگاه ویژهای دست یابند. در آیات دیگر نیز به صراحت محبت خداوند به بندگانش دیده میشود. به عنوان مثال، در سوره غافر، آیه 3، خداوند خود را "بخشاینده، مهربان" معرفی کرده و تأکید میکند که او برای بندگانش رحمتی عظیم دارد. همچنین در سوره انعام، آیه 54، خداوند به بندگانش بشارت میدهد که هرگاه با آرامش و اخلاص به او نزدیک شوند، او نیز رحمت خود را نازل خواهد کرد. این وعدههای الهی، نه تنها نشاندهنده محبت او نسبت به بندگانش است، بلکه همچنین تضمینی برای ناامید نشدن انسانها در رویارویی با چالشها و مشکلات میباشد. در نهایت، محبت خداوند به بندگانش، یک رابطه دوسویه است. هرچه انسانها بیشتر در پی تحصیل نیکی و تقرب به خداوند برآیند، رحمت و محبت او بیشتر شامل حالشان خواهد شد. این بدان معناست که انسانها به عنوان موجوداتی مختار در زمین، باید انتخاب کنند که آیا در پی ایمان و تقوا خواهند بود یا خیر. با انتخاب اول، قطعاً محبت و رحمت خداوند شامل حالشان خواهد شد. لذا با درک عمیقتری از وفادار بودن خداوند به بندگانش، میتوانند در دشواریها و ناملایمات زندگی به او توکل کرده و از رحمت او بهرهمند شوند. محبت الهی، نهتنها یک اصل در دین اسلام است، بلکه به عنوان یک محور اساسی در زندگی مؤمنان نیز باید مورد توجه قرار گیرد. با توجه به تمامی آیات و نکاتی که در این مقاله بیان شد، میتوان نتیجه گرفت که محبت خداوند به بندگانش، نهتنها در سایه ایمان و اعمال نیک آنان، بلکه در پدیدههای مختلف زندگی نیز به وضوح نمایان است. این عشق و محبت، نشانهای از ارتباط عمیق و الهی است که بندگان باید همواره به آن پایبند مانده و در مسیری که برای تکامل خود انتخاب کردهاند، ثابت قدم باشند.
بگو: اگر خدا را دوست دارید، پس از من پیروی کنید تا خدا نیز شما را دوست بدارد.
ای کسانی که ایمان آوردهاید، هر که از شما از دین خود برگردد، خداوند قومی دیگر را میآورد که آنها را دوست دارد و آنها هم خدا را دوست دارند.
مسلماً خداوند توبهکنندگان را دوست میدارد و پاکان را.
روزی مردی با دل مشغولیهای زیادی به سوی مسجد رفت. او در کناری نشست و دعا کرد تا خداوند اورا دوست بدارد. پس از مدتی، فهمید که خداوند از کسانی که در تلاش برای نیکویی هستند، خوشحال میشود. او به خود قول داد که بیشتر از همیشه سعی کند نیکوکار باشد و در زندگیاش تغییراتی را احساس کرد. روز به روز محبت خداوند را در دور و برش حس میکرد.