برای شکر نعمتهای خداوند باید از قلب خود شکرگزاری کنیم و با اعمال خود نیز نشان دهیم. این شامل دعا، پیروی از دستورات خدا و کمک به نیازمندان است.
شکر نعمتهای خداوند یکی از ارکان مهمی است که در قرآن به آن تأکید شده است. در سوره ابراهیم آیه 7 خداوند میفرماید: "وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِن شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ وَ لَئِن كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ". این آیه نشاندهنده این است که شکرگزاری و قدردانی از نعمتها نه تنها باعث نزدیکی بیشتر به خداوند میشود، بلکه رحمت و نعمتهای او را نیز افزایش میدهد. برای شکرگزاری صحیح، باید از قلب خود آگاهانه و با صداقت شکر کنیم و علاوه بر آن با اعمال خود نشان دهیم که به نعمتهای او اهمیت میدهیم. راههای شکرگزاری میتواند شامل دعا کردن، اجرایی کردن دستورات خداوند، کمک به نیازمندان، و حتی گسترش خوبصحبتی در جامعه باشد. همچنین حضرت علی (ع) در نهج البلاغه میفرمایند که انسان باید نعمتها را با قلبش احساس کند و آنها را در عمل به ظهور برساند. از این رو، زمانی که در زندگی خود نعمتهای خداوند را مشاهده میکنیم، شایسته است که با خوبی در ارتباط با دیگران و عمل به خیر، شکرگزاری خود را به منصه ظهور برسانیم.
و زمانی که پروردگار شما اعلام کرد: اگر شکرگزاری کنید، قطعاً نعمتهای شما را افزون میسازم؛ و اگر کفر ورزید، یقیناً عذابی سخت دارم.
و اگر نعمتهای خداوند را بشمارید، قادر نخواهید بود آنها را احصا کنید. قطعاً انسان بسیار ستمکار و ناسپاس است.
روزی روزگاری، مردی به نام حسن تصمیم گرفت که شکرگزار نعمتهای خدا باشد. او با عشق و علاقه به کارهای خیر مشغول شد و هر روز بخشی از درآمد خود را به نیازمندان میداد. حسن با این کار نه تنها زندگی خود را تغییر داد بلکه با محبت و انسانیتش، اطرافیان خود را نیز تحت تأثیر قرار داد. او فهمید که با شکرگزاری از نعمتها، نه فقط از خدا نزدیکتر میشود، بلکه خوشبختیاش نیز دوچندان میشود.