چگونه از غفلت خارج شویم؟

غفلت یکی از چالش‌های بزرگ انسان است که می‌تواند او را از مسیر الهی و رشد معنوی‌اش منحرف کند. در زندگی روزمره ما، این غفلت به شکل‌های مختلفی نمایان می‌شود؛ از جمله به صورت عدم توجه به زمان و وظایف خود، عدم تمرکز بر اهداف والای انسانی و الهی، و حتی در مواردی، عدم رعایت اصول اخلاقی و اعتقادی. انسان‌ها در عالم وجود به گونه‌ای سرشته شده‌اند که تمایل دارند به صورت مداوم در حال حرکت و پیشرفت باشند، اما غفلت باعث می‌شود تا آن‌ها از مسیر خود دور شوند. غفلت به معنای فراموش کردن است، و این فراموشی نه تنها باعث نادیده گرفتن مسئولیت‌های خود می‌شود، بلکه اغلب منجر به از دست رفتن فرصت‌های ارزشمند برای رشد و شکوفایی می‌گردد. در قرآن کریم به اهمیت بیداری و هوشیاری در زندگی اشاره شده است. خداوند در سوره انعام آیه 153 می‌فرماید: 'وَ أَنَّ هَذَا صِرَاطِي مُسْتَقِيمًا فَاتَّبِعُوهُ'. این آیه به ما یادآور می‌شود که باید از مسیر مستقیم و هدایت الهی غافل نشویم. این نکته به وضوح نشان می‌دهد که مسیر زندگی ما در سایه هوشیاری و بیداری شکل می‌گیرد، و هر گونه غفلتی می‌تواند ما را از این مسیر دور کند. خروج از غفلت نیازمند نیم نگاهی به زندگی روزمره و بررسی علل و عواملی است که ممکن است ما را به این حالت بکشاند. یکی از مهم‌ترین روش‌ها برای بغرنجی و گریز از این غفلت، تقویت ارتباط با خداوند است. برای این منظور، نخست باید زمان‌هایی را برای یاد خدا تخصیص دهیم. ایجاد فضاهایی در زندگی که در آن‌ها به یاد خدا و ذکر او باشیم، می‌تواند به ما کمک کند تا به تدریج از این غفلت دور شویم. ذکر و دعا یک وسیله ارتباطی قوی با خداوند است. از آنجا که ما در روزمرگی‌های زندگی ممکن است فراموش کنیم که چه چیزی اهمیت دارد، با استفاده از ذکر و دعا می‌توانیم خود را به یاد آوریم. دعا می‌تواند نه تنها منبع آرامش باشد، بلکه به ما کمک می‌کند تا بر روی اهداف و آرمان‌های الهی‌مان تمرکز کنیم. به ویژه در مواقعی که زندگی بر ما سخت می‌شود، یاد خدا می‌تواند دلداری و اطمینان خاطر را به ما هدیه دهد. یکی دیگر از ابزارهای مؤثر در خروج از غفلت، توجه به مطالعه قرآن و تفکر در آیات آن است. قرآن کریم از سویی به ما آگاهی می‌دهد و از سوی دیگر، ما را از مسیر درست دور نمی‌کند. در سوره یوسف آیه 108 خداوند می‌فرماید: 'قُلْ هَذِهِۦ سَبِيلِي أَدْعُو إِلَى اللَّهِ عَلَى بَصِيرَةٍ'. معنای این آیه این است که ما باید با بصیرت و آگاهی به سوی خداوند دعوت کنیم. این بصیرت، در واقع دیدن نشانه‌های خدا در زندگی و آگاهی از اهداف بلندمدت انسان است. در گام‌های بعدی، یکی از اقدامات مهم در تقویت ارتباطمان با خداوند، مراقبت از وقت و تخصیص زمانی برای عبادت و ارتباط با خدا می‌باشد. زمان یکی از سرمایه‌های باارزش زندگی است و استفاده صحیح از آن می‌تواند تأثیر مثبتی بر روی روحیه و نگرش ما نسبت به زندگی داشته باشد. در دنیای امروز، که همه چیز به سرعت در حال تغییر است و مشغله‌های زیادی در زندگی ما وجود دارد، ضروری است که دست کم زمانی را برای تفکر در مورد معنا و هدف زندگی‌مان در نظر بگیریم. دوستی و ارتباط با افراد با ایمان و نیکوکار نیز می‌تواند تأثیر بسزایی در دوری از غفلت داشته باشد. افرادی که ارزش‌ها و اصول الهی را رعایت می‌کنند، می‌توانند نمونه‌ای از زندگی معنوی را به ما نشان دهند و ما را تشویق کنند تا در مسیر درست باقی بمانیم. در واقع، دوستی با چنین افراد می‌تواند به ما کمک کند تا از غفلت دور بمانیم و در مسیر صحیح قرار بگیریم. گفت‌و‌گو با این افراد، حتی اگر فقط به صورت مختصر باشد، می‌تواند مسائل و چالش‌های متعددی را که در زندگی با آن‌ها مواجه هستیم، روشن کند و ما را به سمت تعالیم الهی هدایت نماید. به طور کلی، هدف اصلی در مواجهه با غفلت، تقویت ارتباط با خداوند و دیدن نشانه‌های او در زندگی‌مان می‌باشد. با در نظر گرفتن این نکته، می‌توان گفت که غفلت را می‌توان به سادگی و با رعایت چند اصل ساده اسلامی، به چالشی مثبت تبدیل کرد و از آن به عنوان فرصتی برای رشد و پیشرفت الهی استفاده کرد. در پایان، می‌توان نتیجه گرفت که غفلت یک مشکل جدی در زندگی انسان است، اما با اراده و تلاش، می‌توان این غفلت را مدیریت کرد و خود را به مسیر صحیح رساند. با ایمان و اعتماد به خداوند، زندگی ما می‌تواند پر از نور و امید باشد و به این ترتیب، از غفلت فاصله بگیریم و در راستای رشد معنوی‌مان قدم برداریم.