گریه از ترس خدا نشانه نزدیکی به او و احسان به خود است. این گریه نشانهای از عشق و تعلق خاطر به خداوند میباشد.
رنج و اندوه از گناهان و تومبیلوگری بر دلی روشن و پاک، نشانهای از ایمان واقعی و غیرت روحانی است. در قرآن کریم، گریه از ترس خدا جزو حالتهایی طبیعی و مثبت برای مؤمنان به شمار میرود که به آنها یادآوری میکند که زندگی دنیوی موقتی است و در پی آن، زندگی ابدی غیبی وجود دارد. خداوند در سوره مریم آیه 58، وعده بهشت را به مؤمنان داده و در آنجا میفرماید: «إنّ الذين آمنوا و عملوا الصّالحات، كانت لهم جنّات الفردوس نزلاً» یعنی: «همانا کسانی که ایمان آورده و اعمال صالح انجام دادهاند، در بهشتهای فردوس فرود خواهند آمد.» این آیه تصریح میکند که ایمان و کارهای نیک، انسان را به مقام والایی میبرد و در واقع، یکی از نشانههای این ایمان، ترس و خشیتی است که به وقت یادآوری عظمت خداوند بر دل مؤمنان سنگینی میکند. در ادامه، قرآن در سوره زمر آیه 23 به ویژگیهای آیههای الهی و تأثیر عمیق آنها بر دلهای مؤمنان اشاره میکند: «اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدِيثِ كِتَابًا مُتَشَابِهًا مَّثَانِيَ تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلودُ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ» که این آیه به وضوح میگوید که کلام خداوند نه تنها درونی از مرز خشیت و ترس معبّر میکند، بلکه به دلهای مؤمنان قدرتی میبخشد که آنان را به گریه و ندامت وادار میسازد. بسیاری از اهل علم و دینداران بر این باورند که گریه از ترس خدا و ندامت از گناهان، جزو بالاترین نشانههای نزدیکی به خداوند است. در واقع، وقتی انسان به قدرت و عظمت باری تعالی توجه میکند و درمییابد که تمام کردههایش تحت نظر اوست، احساس تعلق خاطر و عشق به خدا در درونش شکل میگیرد. این احساس به او یادآوری میکند که جایی در نزد خداوند دارید و این خواسته بیشتر، به عشق و محبت به خالق برمیگردد. همچنین پیامبر اسلام (ص)، روایتهایی بسیاری در این خصوص داشتهاند. از جمله فرمودهاند: "چشمها از ترس خداوند میگریند". این روایت نیز به خوبی بیان میکند که گریه و اشک، نه نشان ضعف، بلکه برعکس، به عنوان نماد ایمان و نیکی به خداوند محسوب میشود. پیامبر اکرم (ص) با بیان این موضوع، به مؤمنان یادآور میشوند که نزدیکی و ارتباط قلبی با خداوند، عزت نفس و قدرت روحی بهشمار میآید. در نهایت، این نکته را نباید فراموش کرد که گریه از ترس خداوند نه تنها ضعفی را تفسیر نمیکند، بلکه نشانهای از قدرت ایمان و نزدیکی به ذات باریتعالی است. حتی میتوان گفت که این حالت در افراد مؤمن نشاندهنده زندگی پربار و سلامت روح است. زیرا آنهایی که از خداوند میهراسند و در برابر او زانو میزنند، در واقع سعی دارند تا در آیینهی حقائق جاودانه، جلوهگر شوند. در کل، اشک و اندوه به عنوان یک پدیده طبیعی و مثبت در زندگی مؤمنان دیده میشود و نه تنها توانسته راهی برای تقویت و ترميم روح انسانی باشد، بلکه بستری برای نزدیکتر شدن به خداوند است. گریه از خوف خدا، به عنوان یک نشانه از توبه و ندامت در برابر گناهان، باید مورد توجه قرار گیرد تا مؤمنان بتوانند بار دیگر زندگی خود را به خط درست خدا نزدیکتر کنند. در نتیجه، بهتر است با هر گریهای که از خوف و خشیت خداوند برچهرهمان مینشیند، آن را فرصتی بدانیم برای بازنگری بر اعمال خود و تلاش برای بهتر شدن و بازگشت به سوی پروردگار جهان.
مطمئناً، کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام دادهاند، برایشان بهشتهایی از فردوس است.
خداوند بهترین سخن را نازل کرد، کتابی با آیات مشابه که از آن پوستهای کسانی که از پروردگار خود میترسند و به لرزه میافتد.
داستانی از سیب، دختری از روستای کوچک. او همیشه وقتی به گناهانش فکر میکرد، اشک میریخت. یک روز با درک بیشتر از معانی قرآن، فهمید که گریهاش نشانه ایمانش است. از آن روز به بعد تلاش کرد تا به خدا نزدیکتر شود و بیشتر بر گناهانش توبه کند.