تقرب به خدا به معنای ایجاد رابطه عمیق و محبت‌آمیز با اوست، در حالی که عبادت زیاد به انجام فرایض و مناسک دینی اشاره دارد.
در قرآن کریم، تقرب به خدا و عبادت از مفاهیم اساسی و مرتبط هستند، اما تفاوت‌هایی نیز دارند. تقرب به خدا به معنای ایجاد رابطه‌ای عمیق و صمیمی با اوست. این رابطه شامل عشق، احترام و اعتماد به خداوند است. خداوند در سوره بقره آیه 186 بیان می‌فرماید: 'و اگر بندگان من از تو در مورد من بپرسند، من نزدیکم؛ دعای هر دَعَانِی أَجِیبُهُ' (بقره: 186). این آیه نشان می‌دهد که خداوند نزدیک به بندگان خود است و آنها می‌توانند با او ارتباط نزدیکی برقرار کنند. عبادت زیاد، از سوی دیگر، به انجام فرایض و مناسک دینی اشاره دارد. این شامل نماز، روزه، زکات و سایر عبادات است که به منظور اطاعت از دستورات خداوند انجام می‌شود. خداوند در سوره نسا آیه 77، اهمیت عبادت و اطاعت از او را بار دیگر خاطرنشان می‌کند. عبادات می‌توانند به تقرب به خدا منجر شوند، اما صرفاً انجام عبادت نمی‌تواند به تنهایی به عشق و ارتباط عمیق با خدا منتهی شود. بنابراین، در نهایت، فرد می‌تواند با توجه به کیفیت ارتباط خود با خدا، به جای کمیت عبادت‌ها به تقرب واقعی و قلبی نسبت به او نائل شود. در قرآن بارها بر این نکته تأکید شده که در کنار عبادت، باید دل‌ها را به سمت خدا و محبت او متمایل کرد. در واقع، تقرب به خدا عملی عمیق‌تر است که باید با محبت، تواضع و صداقت همراه باشد.
و اگر بندگان من از تو در مورد من بپرسند، من نزدیکم؛ دعای هر دَعَانِی أَجِیبُهُ.
آیا نمی‌بینی کسانی را که به آنها گفته شد: 'دست‌هایتان را نگه‌دارید و نماز برپا دارید و زکات بپردازید؟' اما وقتی جنگ بر آنها واجب شد، گروهی از آنها از ترس مردم بترسیدند؛ همان‌طور که از خدا می‌ترسند یا حتی بیشتر!
یکی از روزها، عادل در حال فکر کردن به زندگی‌اش بود و از خود می‌پرسید چه چیزی بیشتر از همه برایش اهمیت دارد. او به یاد آیات قرآن افتاد و متوجه شد که اولویت‌های زندگی باید شناخته شوند. پس از آن تصمیم گرفت که می‌خواهد بیشتر تمرکز خود را روی برقراری ارتباط با خدا بگذارد و در کنار آن، به والدینش محبت کند. عادل بعد از مدتی دید که زندگی‌اش تغییر کرده و احساس آرامش بیشتری پیدا کرده است.