چرا آدم‌های خوب زود از دنیا می‌روند؟

این سوال شاید برای بسیاری از ما پیش آمده باشد که چرا آدم‌های خوب در زندگی زودتر از انتظار ما می‌روند. این مسأله به‌خصوص زمانی که ما با از دست دادن یک دوست یا نزدیکان مواجه می‌شویم، برای ما بسیار دردناک و سخت است. بسیاری از افراد در تلاشند تا دلیل این موضوع را پیدا کنند و معمولاً در پاسخ به این سوال به اعتقادات دینی و فلسفی خود رجوع می‌کنند. در قرآن کریم نیز به این موضوع اشاره شده است. زندگی و مرگ تحت اراده خداوند است و هیچ‌کس نمی‌داند که چه زمانی به پایان عمر خود می‌رسد. این نکته یکی از واقعیت‌های عمیق زندگی است که می‌تواند نگرش ما را نسبت به مرگ تغییر دهد. در سوره آل عمران آیه 185 می‌خوانیم: 'وَكُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ ۗ وَإِنَّمَا تُوفَّوْنَ أُجُورَكُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ فَمَن زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَأُدْخِلَ الْجَنَّةَ فَقَدْ فَازَ ۚ وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ.' در این آیه به ما یادآوری می‌شود که مرگ تنها یک واقعیت است که بر تمامی انسان‌ها حاکم است. در واقع، این آیه به ما می‌گوید که زندگی ما فقط یک موقعت گذراست و بر اساس اراده و علم خداوند شکل می‌گیرد. اما چرا آدم‌های خوب زودتر از زندگی ما می‌روند؟ شاید باید به این نکته توجه کنیم که ادعای انسانی خوب صرفاً به معنای طول عمر او نیست. زندگی هر فرد پیشکوست حاصل تجربیات، تصمیمات و اراده‌های خود اوست. شرایط زندگی، ایمان و نیت هر فرد به نوعی بر سرنوشت او تأثیر دارد. ممکن است گاهی افراد خوب به دلایل مختلف زودتر از دنیا بروند، اما این واقعیت نباید ما را ناامید کند. گاهی وقت‌ها، مرگ ناگهانی افراد خوب می‌تواند پیامدهایی مثبت به همراه داشته باشد. آنان همچنان می‌توانند الهام‌بخش دیگران باشند و فضائل خود را به دیگران منتقل کنند. این ویژگی مهم برای انسان‌هاست که به یاد یکی از نزدیکان خوب خود بیفتند و از آن شخصیت درس بگیرند. بنابراین، مرگ آنها به معنای پایان همه چیز نیست، بلکه آغاز یک مسیر جدید برای ادامه زنده کردن یاد آنهاست. همچنین در سوره مومنون آیه 115، خداوند می‌فرماید: 'أَحَسِبْتُمْ أَنَّا خَلَقْنَاكُمْ عَبَثًا وَأَنَّكُمْ إِلَيْنَا لَا تُرْجَعُونَ؟' این آیه به ما یادآوری می‌کند که زندگی هدفمند است و هر انسانی برای هدفی خاص خلق شده است. به همین دلیل، خوب بودن یک فرد به معنای ضمانت طول عمر او نیست. در آموزه‌های دینی ما یاد می‌گیریم که هر فرد برای هدفی به این دنیا آمده است. روزهای زندگی ما به‌عنوان فرصتی برای تجربه زیبایی‌ها و یادگیری از آنها به شمار می‌آیند. در این راستا، بهتر است که بجای افسوس خوردن به خاطر از دست دادن آدم‌های خوب، به زندگی خود بپردازیم و سعی کنیم از همین حالا بهترین استفاده را ببریم. در واقع، یکی از بهترین روش‌ها برای زنده نگه داشتن یاد آنها و گرامیداشت شخصیت‌های خوب این است که ما خودمان نیز به انسان‌های خوبی تبدیل شویم. خوشبختانه، معیار خوب بودن فقط به اعمال بزرگ مرتبط نیست، بلکه شامل رفتارهای کوچک و فیوضات روزمره ما نیز می‌شود. می‌توانیم با نیکی به دیگران، صداقت در رفتار، مهربانی و گذشت، آثار خوب آنها را به دنیا منتقل کنیم. در واقع، زندگی ما به یک حلقه زنجیری شباهت دارد. هر یک از ما می‌توانیم به‌عنوان یک حلقه جدید در این زنجیر عمل کنیم و مثبت بودن را به دیگران منتقل کنیم. با همین روش قادر خواهیم بود تا یاد و خاطره افرادی که آن‌ها را از دست داده‌ایم، زنده نگه داریم و تأثیرات نیکوی آن‌ها را در جامعه‌امان انتشار دهیم. بنابراین، مرگ آدم‌های خوب نباید ما را دلسرد کند، بلکه باید ما را تشویق کند تا بیشترین بهره را از زندگی خود ببریم و از ویژگی‌های خوب آنها پیروی کنیم. این آموزه به ما یادآوری می‌کند که هر لحظه از زندگی فرصتی برای بهبود خود و خدمت به دیگران است. در خاتمه، باید به یاد داشته باشیم که زندگی، با تمام تلخی‌ها و شیرینی‌هایش، تعیین کننده نیست بلکه هدایت شده به سوی هدفی خاص است. بنابراین باید تلاش کنیم که بهترین زندگی را با ایمان و نیکی به یکدیگر داشته باشیم. این حقیقت را باید در خود پرورش دهیم که زندگی ما به دیگران نیز خواهد گذاشت، و به نوعی آنها را نیز تحت تأثیر قرار خواهد داد.