خداوند به بندگان نافرمان مهلتی برای توبه میدهد و خواهان بازگشت آنهاست.
در قرآن کریم، موضوع رحمت و مغفرت خداوند به شکلی واضح و آشکار در آیات متعددی مطرح شده است. خداوند همواره بندگان خود را به سوی رحمت و مغفرتش دعوت میکند و نشان میدهد که هیچ گاه برای بازگشت و توبه دیر نیست. یکی از این آیات که به صورت خاص بر روی رحمت خداوند تأکید دارد، سوره زمر، آیه 53 است. در این آیه خداوند میفرماید: 'بگویید: ای بندگان من که به خود ستم کردهاید، از رحمت خدا ناامید نشوید. به درستی که خدا همه گناهان را میآمرزد؛ زیرا اوست که آمرزنده و مهربان است.' این آیه نشاندهنده این است که خداوند میخواهد بندگان نافرمانش این احساس را داشته باشند که همواره فرصتی برای بازگشت و توبه وجود دارد. خداوند در این آیه به صراحت به بندگانش میفرماید که حتی اگر به خود ظلم کردهاند، نباید از رحمت او ناامید شوند. این بیان نه تنها امید را در دل انسانها زنده میکند، بلکه پیامی قوی از عدم قطعیت یأس و ناامیدی به انسانها است. خداوند در اینجا پیام میدهد که نه تنها امکان توبه وجود دارد، بلکه او به صراحت اعلام کرده است که همه گناهان قابل آمرزش هستند. این آیه نه تنها به موضوع آمرزش بلکه به مفهوم صبر و فرصت دادن خداوند به بندگانش نیز اشاره دارد. در قرآن، مفهوم توبه و بازگشت به سوی خداوند بارها مورد تأکید قرار گرفته است. در سوره آل عمران، آیه 135 آمده است: 'و کسانی که چون مرتکب فاحشهای میشوند یا به خود ستم میکنند، به یاد خدا میافتند و برای گناهانشان آمرزش میخواهند و چه کسی را جز خدا میتواند بیامرزد؟' در این آیه، خداوند به توصیف حال کسانی میپردازد که به گناه آلوده شدهاند، اما به سرعت به یاد خدا میافتند و با ندامت و پشیمانی از گناهان خود آمرزش میطلبند. این آیه نیز به نوعی تأکید میکند که همیشه فرصتی برای جبران و توبه وجود دارد. خداوند در قرآن به وضوح نشان میدهد که گناهان بندگانش را میبیند، اما در عین حال برای آنان فرصت توبه و اصلاح رفتار را میدهد. این موضوع در منظر عقل و قلب انسان اهمیت بسیار بالایی دارد. ممکن است افراد در زندگی خود با اشتباهاتی مواجه شوند و به گناهانی دچار گردند که در آن لحظات به نظرشان غیرقابل جبران بیاید، اما خداوند با بیان این آیات به آنها نشان میدهد که همواره درهای رحمتی باز است و بندگان میتوانند به سوی آن بازگردند. اما در اینجا ممکن است این سؤال پیش بیاید که چرا خداوند به بندگانش فرصت میدهد تا برگردند و توبه کنند؟ پاسخ در ذات خداوند نهفته است. خداوند از ذات خود آمرزنده و رحیم است و این ویژگیها به بندگان کمک میکند تا از گناهانشان عبور کنند و به رشد و تکامل برسند. در این راستا، صبر خداوند اهمیت بسیاری دارد؛ او میداند که بندگان ممکن است در مسیر زندگی خود دچار خطا شوند و به همین دلیل صبر را در برابر خطاهای آنها در نظر گرفته است. توبه یک عمل روحانی است که نه تنها به نزدیکی انسان به خداوند کمک میکند، بلکه موجب تقویت روح و روان فرد نیز میشود. با توبه، امنیت روانی و آرامش درونی برای فرد فراهم میشود. به واقع، گناه در روح انسان بار منفی میآورد و با توبه، انسان از این بار رهایی مییابد و به آرامش میرسد. به همین دلیل خداوند تأکید میکند که توبه در اصل شرایطی را فراهم میآورد که بندگان بتوانند به رشد و تعالی دست یابند. او میخواهد بندگان به اشتباهات خود پی ببرند، از آنها عبرت بگیرند و به سوی اصلاح و بهبود روانی و روحانی هدایت شوند. این همان چیزی است که در آیات قرآن مشاهده میشود. در این راستا، سوره هود، آیه 52 نیز بیان میکند: 'و به سوی پروردگار خود بازگردید و تسلیم او شوید.' در این آیه نیز دعوت به بازگشت و تسلیم شدن در برابر حق و حقیقت مشهود است. این امر به معنای توقف نکردن است و در واقع، یک حرکتی به سوی خداوند محسوب میشود. بهعنوان نتیجهگیری، میتوان گفت که خداوند در قرآن کریم پیام رحمت و مغفرت را به وضوح بیان کرده است و این پیام میتواند حاوی امید و بازگشت برای هر انسانی باشد. خداوند به بندگانش فرصت میدهد که از گناهان خود پشیمان شده و به سوی او بازگردند. این فرایند نه تنها برای بندگان بلکه فرایندی آموزشی برای رشد و تکامل معنوی نیز به شمار میآید. بنابراین، هر انسانی باید از رحمت و مغفرت خداوند استفاده کند و به سوی اصلاح خود گام بردارد. آمرزش و رحمت خداوند مثال زدنی است و با درک آن میتوان به زندگی روحانی غنیتری دست یابیم.
ای کسانی که ایمان آوردهاید، از پروردگارتان بپرهیزید؛ برای نیکوکاران در این دنیا نیکی است و سرزمین خدا وسیع است. بهدرستی که صابران اجر خود را بدون حساب دریافت خواهند کرد.
و کسانی که چون مرتکب فاحشهای میشوند یا به خود ستم میکنند، به یاد خدا میافتند و برای گناهانشان آمرزش میخواهند و چه کسی جز خدا میتواند بیامرزد؟
روزی مردی در روز بارانی به نماز آمد و متوجه شد که همسایگانش در حال گناه هستند. او عصبانی شد و از خداوند خواست که آنها را عذاب کند. در همان زمان، او به یاد آیهای از قرآن افتاد که خداوند میگوید: 'رحمت من بر غضب من پیشی گرفته است'. او به یاد آورد که خداوند به بندگانش فرصت میدهد تا برگردند و توبه کنند. پس از آن تصمیم گرفت به همسایگانش کمک کند و آنها را به سوی نیکی هدایت کند.