چرا خداوند صبور است؟

خداوند در قرآن کریم به ویژگی صبوری خود اشاره کرده است. او همیشه در انتظار است تا بندگانش به سوی او بازگردند و از گناهان خود توبه کنند. این مفهوم از صبر در قرآن نه تنها به خصوصیت خداوند اشاره دارد، بلکه به نوعی ارتباط واقعی انسان با خدا و آثار آن در زندگی او نیز برمی‌گردد. در سوره آل عمران آیه 135 می‌خوانیم که: «وَالَّذِينَ إِذَا فَعَلُوا فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَمَن يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ». این آیه به وضوح نشان می‌دهد که خداوند می‌خواهد بندگانش با یادآوری او، به سویش برگردند و از خطاهای خود پشیمان شوند. صبری که از جانب خداوند مطرح می‌شود، فراتر از مفهوم انسانی آن است. در دنیای امروز، انسان‌ها با انواع مشکلات، چالش‌ها و ناملایمات مواجه‌اند. بسیاری از مواقع ناامیدی و بی‌صبری باعث می‌شود تا افراد از مسیر درست خود خارج شوند و به اعمالی دست بزنند که نه تنها به رشد معنوی آنان کمک نمی‌کند، بلکه آن‌ها را از خدا فاصله می‌اندازد. اما خداوند در قرآن کریم، صبر و حوصله‌ای عظیم را مطرح می‌کند و نشان می‌دهد که هیچ گناهی بزرگ‌تر از رحمت و بخشش او نیست. در واقع، صبر خداوند نشانه محبت او به بندگانش است. او می‌خواهد که انسان‌ها فرصت داشته باشند تا به خود بیایند و در مسیر درست قرار گیرند. در سوره زمر آیه 53 نیز آمده است: «قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ آمَنتُمُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا فِي هَذِهِ الدُّنْيَا حَسَنَةٌ» که به ما یادآوری می‌کند که خداوند نسبت به بندگان صالح خود صبر و مروت دارد و می‌خواهد که از رحمتش بهره‌مند شوند. أحسن عمل، به ویژه در زندگی دنيوي، نشانه‌ای از آگاهی و تقوی است. در این آیه، خداوند ما را تشویق می‌کند که با انجام اعمال نیکو و عمل به دستورات او، به زندگی خود معنا و هدف بیشتری ببخشیم. این‌ها عواقب ناخواسته گناهان را به عقب می‌اندازد و ما را به فضای هدایت و نور می‌برد. قشنگی این آیه در آن است که خداوند به بندگانش زمان می‌دهد تا به خود بیایند و به سوی او برگردند و بر این اساس می‌توان دریافت که او در قلب انسانی که به سویش بر می‌گردد، مقامی ویژه دارد. قرآن کریم مملو از آیات و نشانه‌هایی است که بیانگر صبوری خداوند و محبت او به بندگانش هستند. به عنوان مثال، در آیه 60 سوره مومنون، خداوند می‌فرماید: «وَأُوْلَـٰئِكَ هُمُ الْوَارِثُونَ». در اینجا، به بندگانی اشاره می‌شود که با توبه و بازگشت به سوی خداوند و با اجتناب از گناهان، به واسطه رحمت او، به بهشت می‌رسند. این همچنین نشان می‌دهد که صبرِ خداوند نه تنها خاصیتی است که باید در بندگانش تأثیر بگذارد، بلکه به عنوان نمونه‌ای از محبت و لطافت او نیز جلوه‌گر می‌شود. سلطنت خداوند بر آسمان‌ها و زمین و قدرت بی‌نظیر او در ایجاد و نابود کردن نیز در این مفهوم صبر قابل مشاهده است. او می‌تواند بلافاصله مجازات کند یا پاداش دهد، اما او تصمیم می‌گیرد تا صبر کند و این خود نشانه‌ای بزرگ از مهر و رحمت اوست. این صبر الهی به بشر امید می‌دهد و سبب می‌شود تا آن‌ها در زندگی خود جستجوگرتر باشند و به سوی راست‌کرداری حرکت کنند. در ضمن، می‌توان به یادآوری دیگر آیات قرآن نیز اشاره کرد که به مفهوم توبه و بازگشت به سوی خداوند پرداخته‌اند. خداوند در آیه 37 سوره فرقان می‌فرماید: «إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللَّهِ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ يَتُوبُونَ مِن قَرِيبٍ»، که در آن به اهمیت توبه و اخلاص بندگان تأکید می‌کند. این آیه نشان می‌دهد که کسانی که از روی نادانی مرتکب خطا می‌شوند و بعداً از گناهان خود پشیمان می‌شوند، می‌توانند به راحتی به سوی خداوند بازگردند و از رحمت او بهره‌مند شوند. در نهایت، می‌توان گفت که صبر در ذات خداوند به معنای امیدواری و محبت او به بندگانش است. این مفهوم می‌تواند در زندگی فردی و اجتماعی ما تأثیرگذار باشد و به ما یادآوری کند که توبه و بازگشت به سوی حقیقت مهم‌ترین اقدامی است که یک انسان می‌تواند انجام دهد. اگر هر یک از ما بتوانیم به یاد داشته باشیم که خداوند همیشه در انتظار ماست و با صبر و رحمت به ما نگاه می‌کند، می‌توانیم در زندگی خود تغییراتی مثبت ایجاد کنیم. صبر الهی باید نگرش ما به مشکلات و چالش‌های زندگی را تغییر دهد و ما را به سلامتی روح و هدایت برساند.