برنامهریزی برای آخرت به دلیل فانی بودن زندگی دنیا و لزوم شناخت هدف زندگی اهمیت دارد.
در قرآن کریم به طور مکرر به اهمیت برنامهریزی برای آخرت اشاره شده است. یکی از آیات مهم که به این موضوع پرداخته، سوره آلعمران آیه 185 است که میفرماید: 'کُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ ۖ وَإِنَّمَا تُوَفَّوْنَ أُجُورَكُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ'. این آیه به ما هشدار میدهد که هر انسانی طعم مرگ را میچشد و ما فقط در روز قیامت پاداشهای خود را به طور کامل دریافت خواهیم کرد. از این نکته میتوان نتیجه گرفت که زندگی دنیا فانی است و همه انسانها در پایان با مرگ مواجه خواهند شد. بنابراین، برنامهریزی برای آخرت یک ضرورت انکارناپذیر است. علاوه بر این، سوره البقره آیه 177 برای ما توضیح میدهد که ایمان واقعی شامل اعتقاد به خدا، روز آخرت و همچنین عمل صالح است. این مسئله به ما یادآوری میکند که باید در زندگیمان کارهای نیک انجام دهیم و برای نجات از عذاب الهی در آخرت تلاش کنیم. به عبارت دیگر، برنامهریزی برای آخرت به ما کمک میکند تا شناخت بهتری از هدف زندگیمان پیدا کنیم و در نتیجه به سمت عمل به دستورات خداوند گام برداریم. در واقع، اگر به عمق این آموزهها نگاه کنیم، متوجه میشویم که قرآن کریم به ما یادآوری میکند که نباید زندگی را صرف امور دنیوی کنیم و باید به فکر آخرت باشیم. در سوره مومنون آیه 115، خداوند بیان میکند: 'أَفَحَسِبْتُمْ أَن مَّا خَلَقْنَاكُمْ عَبَثًا وَأَنَّكُمْ إِلَيْنَا لَا تُرْجَعُونَ' - آیا فکر کردهاید که ما شما را بیهدف خلق کردهایم و شما به سوی ما باز نخواهید گشت؟ این آیه به ما یادآوری میکند که ما باید با دقت و با فکری هدفمند زندگی کنیم تا در نهایت به هدف نهایی خود یعنی رضایت خداوند و بهشت برسیم. حقیقت این است که در زندگی مدرن امروز، بسیاری از افراد به خاطر مشغلههای روزمره و دغدغههای دنیایی فراموش میکنند که زندگی فقط یک فرصت کوتاه است و باید از آن بهترین استفاده را ببریم. برنامهریزی برای آخرت به این معناست که برای هر لحظه زندگیامان ارزش قائل شویم و به گونهای عمل کنیم که در نهایت به خودسازی و کمال انسانی برسیم. یکی از راههایی که میتوانیم برای برنامهریزی برای آخرت به کار بگیریم، انجام اعمال نیکو و کارهای خیر است. این کارها میتواند شامل صدقه دادن، کمک به نیازمندان، برقراری روابط خوب با دیگران و همچنین تلاش در جهت رشد روحی و معنوی باشد. به همین دلیل، قرآن کریم ما را به انجام اعمالی که موجب رضایت خداوند میشود، ترغیب میکند. به عنوان مثال، در سوره نساء آیه 57، خداوند میفرماید: 'وَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ نُدْخِلُهُمْ جَنَّـاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا'. این آیه به روشنی بیان میکند که ایمان و عمل صالح کلید ورود به بهشت و نجات از آتش دوزخ است. علاوه بر این، باید توجه داشت که برنامهریزی برای آخرت تنها به انجام کارهای نیک محدود نمیشود، بلکه به فکر و اندیشه ما نیز مربوط میشود. باید در هر لحظهای که در زندگی خود هستیم، نیت صحیح داشته باشیم و افکار و اعمال خود را با هدف قرب به خداوند تنظیم کنیم. به همین دلیل است که در بسیاری از آیات قرآن به اهمیت نیت خالص و ذکر یاد خداوند اشاره شده است. یکی دیگر از جنبههای برنامهریزی برای آخرت، تفکر در مورد مرگ و زندگی پس از آن است. یادآوری مرگ به ما کمک میکند تا ارزش لحظات زندگی خود را درک کنیم و به اهمیت زمان پی ببریم. در واقع، اگر به یادمرگ باشیم، کمتر به امور دنیوی مشغول خواهیم شد و بیشتر به امور معنوی و اخروی توجه میکنیم. در نتیجه، برنامهریزی برای آخرت مستلزم آن است که انسان به هدف زندگی خود توجه کند و به گونهای رفتار کند که رضایت خداوند را جلب کند. با توجه به آیات قرآن، میتوان دریافت که زندگی دنیوی تنها یک پل است و اصلیترین هدف ما در این دنیا، رسیدن به بهشت و رضایت خداوند است. پس بیایید از این فرصت استفاده کنیم و با انجام کارهای نیک و روشن کردن ذهن و روح خود، برای آخرت بهترین برنامهریزی را داشته باشیم. در پایان، باید بگوییم که زندگی ما دائم در حال گذر است و هر لحظه از آن فرصتی برای نزدیک شدن به خداوند و به جا گذاشتن اثرات نیکو برمیدارد. این ما هستیم که با برنامهریزی صحیح میتوانیم تایم زندگیمان را با ارزشهای الهی ترکیب کنیم و به سوی بهشت و سعادت واقعی حرکت کنیم.
هر انسانی طعم مرگ را میچشد و شما فقط در روز قیامت پاداشهای خود را به طور کامل دریافت خواهید کرد.
نیکی همین نیست که روی خود را به سمت شرق و غرب کنید، بلکه نیکی آن است که به خدا و روز قیامت و فرشتگان و کتاب و پیامبران ایمان بیاورید و مال خود را به رغم محبت به آن به فامیل و یتیمان و مسکینان بدهید.
آیا فکر کردهاید که ما شما را بیهدف خلق کردهایم و شما به سوی ما باز نخواهید گشت؟
روزی روزگاری مردی به نام حسن در دشتهای سبز زندگی میکرد. حسن به کار در مزرعه عشق میورزید، اما وقت زیادی را صرف کارهای دنیاوی میکرد و کمتر به یاد آخرت بود. روزی به پیرمردی حکیم برخورد کرد که به او گفت: 'پسرم! زندگی را گذرا میگذرانید؛ چرا برای آخرت خود آماده نمیشوید؟' حسن تحت تأثیر قرار گرفت و تصمیم گرفت که روزانه ساعتی را به یاد خدا و مطالعه قرآن بپردازد. از آن روز به بعد، پیوسته به یاد آخرت و روز جزا بود و احساس آرامش بیشتری کرد.