نعمتها نشانههای رحمت خداوند هستند و نباید آنها را دستکم گرفت. شکرگزاری نسبت به نعمتها ما را به دریافت بیشتر آنها میرساند.
نعمتها و برکات الهی در زندگی انسانها به عنوان یکی از موضوعات اصلی و مهم در آموزههای دینی خصوصاً در قرآن کریم مطرح شده است. قرآن به عنوان کتاب مقدس مسلمانان، به جنبههای مختلف زندگی انسانها اشاره میکند و نعمتها را به عنوان نشانهای از رحمت و محبت خداوند به بندگانش معرفی مینماید. این نوشتار به بررسی مفهوم نعمت، اهمیت شکرگزاری نسبت به آن و تأثیرات روانی و اجتماعی شکرگزاری در زندگی انسانها میپردازد. در سوره بقره آیه 21، خداوند به انسانها میفرماید: "ای مردم! پروردگارتان را عبادت کنید که شما را و کسانی را که پیش از شما بودند، آفرید، تا پرهیزکار شوید." این آیه به وضوح نشان میدهد که خداوند نه تنها آفریننده ماست، بلکه تأکید میکند که هدف از آفرینش انسانها پرستش و عبادت اوست. یادآوری این حقیقت میتواند انگیزهای قدرتمند برای شکرگزاری و قدردانی از نعمتهای الهی باشد. انسان باید به یاد داشته باشد که اگر در زندگیاش برکت و نعمت وجود دارد، این امر نه تنها به خاطر تلاش و زحمتهای فردی خود او، بلکه به دلیل رحمت و محبت خداوند است. شکرگزاری به معنای قدردانی از نعمتها و برکات است. در سوره ابراهیم آیه 7 خداوند میفرماید: "و اگر شکرگزاری کنید، قطعاً نعمتهای خود را برشما افزون میسازم؛ و اگر کفران کنید، البته عذاب من سخت است." این آیه به ما یادآوری میکند که شکرگزاری نسبت به نعمتها میتواند منجر به افزایش برکات الهی شود. در واقع، شکرگزاری به عنوان یک وسعتدهنده برای نعمتها عمل میکند و میتواند در دنیای مادی و معنوی زندگی ما تأثیر مثبتی به جای بگذارد. دست کم گرفتن نعمتها و مقایسه خود با دیگران میتواند ما را از لذتهای کوچک زندگی دور کند. به عبارت دیگر، انسانها باید از عادت ناپسند مقایسه خود با دیگران پرهیز کنند، چرا که میتواند منجر به ناامیدی و عدم رضایت از زندگی شود. در سوره مؤمنون آیه 78، خداوند میفرماید: "و اوست که شما را از دلای طبعی و عشق و عطوفت آفرید، و شما را از یکدیگر متکی و گرامی قرار داد." این آیه به اهمیت ارتباط انسانها با یکدیگر و احساس تعلق به جمع تأکید میکند. بررسی دقیق این آیات ما را به تفکر در مورد روحیه شکرگزاری و نقشی که نعمتها در زندگی ما دارند وادار میکند. دست کم گرفتن نعمتها سبب میشود که انسانها برای نعمتهایی که دارند، قدردانی نکرده و حس خسران و کمبود در زندگی خود را احساس کنند. شکرگزاری نهتنها باعث تجدید ارتباط ما با خداوند میشود، بلکه به ما کمک میکند تا در زندگی احساس خوشبختی و رضایت بیشتری داشته باشیم. در واقع، شکرگزاری انسان را از افسردگی و ناامیدی دور کرده و به او انگیزه میدهد تا به زندگی خود بهتر نگاه کند. افرادی که شکرگزار هستند، معمولاً دارای روحیه مثبتتری هستند و بهتر میتوانند با چالشهای زندگی مواجه شوند. شکرگزاری همچنین میتواند روابط اجتماعی فرد را تقویت کند. هنگامی که انسانها در برابر خوبیها و نعمتهای خود شکرگزار باشند، تمایل بیشتری به ابراز محبت و احترام به دیگران پیدا میکنند. این نوع رفتار اجتماعی به تقویت روابط فردی و ایجاد جامعهای سالم و همدل کمک میکند. نتیجهگیری این است که شکرگزاری از نعمتها به عنوان یک اصل اساسی در زندگی انسانی مطرح است. شکرگزاری نه تنها به ما احساس رضایت و خوشبختی میدهد، بلکه به عنوان یک راه ارتباطی مؤثر با خداوند عمل میکند. بنابراین، انسانها باید همواره نسبت به نعمتهایی که به آنان الهام شده، قدردان باشند و از شکرگزاری به عنوان وسیلهای برای افزایش برکت و نعمت در زندگی استفاده کنند. در نهایت، شکرگزاری باید به عنوان یک چرخه دائمی در زندگی ما جاری باشد، چرا که هر چه بیشتر شکرگزار باشیم، نعمتها و برکتها بیشتر خواهد شد.
ای مردم! پروردگارتان را عبادت کنید که شما را و کسانی را که پیش از شما بودند، آفرید، تا پرهیزکار شوید.
و اگر شکرگزاری کنید، قطعاً نعمتهای خود را برشما افزون میسازم و اگر کفران کنید، البته عذاب من سخت است.
و اوست که شما را از دلای طبعی و عشق و عطوفت آفرید، و شما را از یکدیگر متکی و گرامی قرار داد.
روزی عادل در دشت نشسته بود و با خود میاندیشید که آیا خداوند برای او کافی است؟ او در دلش احساس میکرد که هر چیزی که دارد، نه بزرگ است و نه راضی کننده. در این میان، ناگهان یاد آیهای از قرآن افتاد که میگفت: "اگر شکرگزاری کنید، نعمتها بیشتر میشود." از آن روز به بعد تصمیم گرفت هر روز برای آنچه دارد، شکر کند. و به مرور زمان، دید که زندگیاش پر از نعمتها و برکات شده است. او هم اکنون قادر بود زیباییهای روزگار را بیشتر شناسایی کند و از آنها لذت ببرد.