زبان به عنوان ابزاری برای ارتباط و شناخت اهمیت دارد و حفظ آن برای هویت فرهنگی ضروری است.
زبان به عنوان یکی از برجستهترین و پیچیدهترین ابزارهای انسانی، نقش حیاتی در برقراری ارتباطات، انتقال مفاهیم و ایجاد تفاهم میان انسانها دارد. در قرآن کریم، این مهم بهاینصورت بیان شده است که زبان همچون پلی میان فرهنگها، قومیتها و ملتها عمل میکند. در سوره حجرات، آیه 13، خداوند میفرماید: "ای مردم، ما شما را از یک مرد و یک زن آفریدیم و شما را ملل و قبیلهها قرار دادیم تا یکدیگر را بشناسید. در حقیقت، بزرگترین شما نزد خدا پرهیزگارترین شماست." این آیه، اهمیت زبان را در شناخت و تفاهم انسانی به وضوح بیان میکند. در این مقاله، ما به بررسی اهمیت زبان از منظر قرآن و نیز تأثیر آن بر هویت فرهنگی و اجتماعی خواهیم پرداخت. زبان، بهعنوان یک ابزار ارتباطی، قابلیت بیان افکار، احساسات و تجربیات فردی و اجتماعی را فراهم میآورد. در واقع، زبان وسیلهای است که انسانها از طریق آن میتوانند به تفهیم متقابل برسند و روابط اجتماعی را استحکام بخشند. به عبارتی، در دنیای تنوع فرهنگی و زبانی، زبان یکی از عوامل کلیدی برای پیوند انسانهاست. از جمله آثار مهم زبان، ایجاد انسجام اجتماعی و نهادینهسازی روابط انسانی است. با استفاده از زبان، افراد قادرند به تبادل نظر، اشتراکگذاری ایدهها و تجربیات و در نهایت دستیابی به شناخت عمیقتری از یکدیگر برسند. علاوه بر این، زبان به عنوان یک وسیله بیان، بازتابدهنده فرهنگ و ارزشهای اجتماعی هر ملت است. در سوره لقمان آیه 19، آمده است: "و در رفتار خود میانهرو باش و در راه رفتن خود درشت نرو." این بیان نه تنها تأکیدی بر اهمیت نوع گفتگو و رفتار، بلکه دلیلی بر تأثیر زبان در تعاملات فرهنگی و اجتماعی است. به بیان دیگر، نوع کلام و زبان گفتاری میتواند نشاندهنده شخصیت، فرهنگ و هنجارهای یک جامعه باشد. هر ملت و قومیتی با استفاده از زبان خاص خود، سنتها، آداب و رسوم و تجربیات جمعیاش را حفظ و انتقال میدهد. از دیدگاه قرآن، زبان نه تنها ابزاری برای ارتباط است، بلکه سببساز شناخت و رشد عقلانی بشر نیز محسوب میشود. در سوره بقره آیه 31، خداوند به آدم نامها را آموخت و این نکته را به جهانیان یادآوری کرد که علم و حکمت از طریق زبان در قلوب بندگان خدا نهادینه میشود. این امر نشان میدهد که زبان به عنوان ابزاری برای آموزش و یادگیری، به انسانها کمک میکند تا دانش و آگاهی خود را گسترش دهند و به درجات بالاتری از فهم و خرد دست یابند. در زندگی روزمره، زبان تأثیر عمیقی بر هویت فردی و جمعی دارد. با زبانی که افراد به کار میبرند، میتوانند ارزشها، آرمانها و تمامیت وجودی خود را ابراز کنند. زبان بهعنوان نشانهای از هویت ملی، فرهنگی و دینی عمل میکند و بنابراین حفظ زبان و گنجینههای آن، حفظ هویت فرهنگی و دینی جامعه به شمار میرود. قرآن مجید، با تأکید بر اهمیت زبان، بارها به انسانها ابلاغ کرده که به زبان خود اهمیت بدهند و از آن بهدقت استفاده کنند. به عنوان یک پل فرهنگی، زبان میتواند تنوع فرهنگی را روایت کند و به تبادل فرهنگی و فکری بین ملتها کمک کند. زبان، ارزشهای مشترک را به اشتراک میگذارد و در عین حال، تفاوتها را نیز بیان میکند. در دنیای کوچک امروز، زبان بهعنوان یک ابزار مهم در دیپلماسی، تجارت و تعاملات جهانی عمل میکند. به بیان دیگر، زبان میتواند به تسهیل تفاهم و ایجاد صلح کمک کند. از اینرو، مسئله حفاظت از زبان و گنجینههای زبانی بهعنوان یک میراث فرهنگی و انسانی باید مورد توجه قرار گیرد. زبانها، همگی بیانگر تاریخ، فرهنگ و هویت ملتها هستند و از این منظر، مهم است که نسلهای آینده بتوانند این گنجینهها را حفظ و درک کنند. قرآن به ما یادآوری میکند که هر زبان یک ابزار قوی برای شناخت دیگران و ارتقاء روابط انسانی است. ازاینرو، انسانها باید با شناخت و احترام به زبان یکدیگر، به زندگی فرهنگی و اجتماعی خود ادامه دهند. در پایان، میتوان گفت زبان به عنوان یک عنصر بنیادی در زندگی انسانها نقش حیاتی ایفا میکند. از یک سو، زبان وسیلهای برای ارتباط و فهم متقابل میان انسانهاست و از سوی دیگر، بهعنوان ابزاری برای ابراز هویت و اظهارنظر در مورد ارزشها و آرمانهای فرهنگی عمل میکند. بر این اساس، اهمیت دیالوگ و شناخت بین زبانها و فرهنگهای مختلف روز بهروز بیشتر احساس میشود. مسلمانان، بهویژه با توجه به آموزههای قرآن، باید همواره به این نکته توجه داشته باشند که از زبان و کلام خود برای برقراری صلح و دوستی میان یکدیگر استفاده کنند. لذا، حفظ و گسترش زبان و فرهنگی که از طریق آن منتقل میشود، نهتنها به نفع فردی، بلکه به نفع جامعه و بشریت در کل است.
ای مردم، ما شما را از یک مرد و یک زن آفریدیم و شما را ملل و قبیلهها قرار دادیم تا یکدیگر را بشناسید.
و در رفتار خود میانهرو باش و در راه رفتن خود درشت نرو.
و خدا به آدم نامها را آموخت.
یک روز، پسری به نام امیر مشغول مطالعه قرآن بود. او متوجه شد که زبان به عنوان یک وسیله ارتباطی در قرآن بسیار مورد تأکید قرار گرفته است. امیر تصمیم گرفت تا از زبان مادری خود حفاظت کند و آن را پاسداری کند. با مشاوره و گفتگوهای آموزنده با خانوادهاش، امیر به احساس هویت خود پی برد و فهمید که باید زبان خویش را در زندگی روزمره خود حفظ کند.