قرآن انسانها را به تفکر درباره آخرت و عواقب اعمالشان ترغیب میکند.
قرآن کریم به عنوان کتاب مقدس مسلمانان، به طرز بنیادینی به مسأله آخرت و وقایع پس از مرگ میپردازد. در حقیقت، یکی از محورهای اصلی تعلیمات قرآن دعوت به تفکر و تأمل درباره سرنوشت فردی در زندگی پس از مرگ است. انسان به عنوان موجودی که میاندیشد، باید به این مسأله فکر کند که زندگی دنیوی تنها یک فاز از زندگی اوست و نیستی او همیشگی نیست. از این رو، قرآن به طور مکرر انسانها را به تفکر درباره آخرت دعوت میکند و اهمیت آن را به تصویر میکشد. آیات مختلف قرآن برای تشریح حقیقت آخرت و رویدادهای آن، نور را بر جزئیات زندگی پس از مرگ منعکس میکنند. در سوره آل عمران، آیه 185، خداوند میفرماید: "هر نفس را چششی است؛ و همه شما در روز قیامت پاداش خود را به طور کامل خواهید گرفت". این آیه بهوضوح میگوید که زندگی زمین یک مرحلهی کوتاه و زودگذر است و سرانجام همهی انسانها به سرنوشتی دیگر خواهند رفت. این آیه، اغلب بهعنوان یادآوری از فانی بودن زندگی زمین و پاداش و کیفر در آخرت مورد استناد قرار میگیرد. در ادامه، در سوره یونس، آیه 45، خداوند میفرماید: "و روزی که آنان را جمع میکنیم، نشاندهنده این است که دیدگاه مدنظر باید در مورد عمل نیک و صالح در دنیا باشد". در این آیه، تأکید بر این نکته قرار دارد که اعمال انسانها در این جهان تأثیرساز و مهم هستند. این آیه به انسانها یادآوری میکند که رفتار و کردار آنها در زندگی دنیوی بر سرنوشتشان در آخرت تأثیر مستقیم خواهد داشت. در حقیقت، این آیه به نوعی نشاندهندهٔ مسئولیت انسانی نسبت به رفتار خود در زندگی است. از آنجا که تفکر در مورد سرنوشت پس از مرگ میتواند انگیزهای قوی برای عمل به فضیلتها و دوری از گناهان باشد، قرآن همچنین به بیان توصیفاتی از عالم آخرت و عذابهای آن میپردازد. در سوره مومنون، آیات 99 و 100 به کافران اشاره دارند که در عالم آخرت از آتش میترسند و این تهدیدات میتواند انگیزهای قوی برای تفکر در مورد آینده و عاقبت انسان باشد. قرآن در این زمینه، با تأکید بر ترس از عذاب، زمینهای را برای ایجاد تفکر عمیق در دل انسانها فراهم میآورد. به جز تأکید بر عذاب و پاداش، قرآن همچنین دنیای اخروی را بهعنوان جایی معرفی میکند که در آن حقایق روشن خواهد شد و انسانها با عواقب واقعی اعمال خود آشنا خواهند شد. بسیاری از آیات قرآن به جزئیات و گرایشهای اعمال پاسخ میدهد و مومنان را به کردار نیک و دوری از بدی دعوت میکند. در حقیقت، قرآن با استفاده از آیات متنوع و داستانهای عبرتآموز، سعی دارد تا نگرش انسانها را نسبت به دنیا و آخرت تغییر دهد و آنها را به تفکر عمیق در مورد هدف آفرینش و زندگی دعوت کند. در سوره بقره نیز، بر این نکته تأکید شده که انسانها باید به یاد خداوند و روز جزا باشند. این تأکید نه تنها در آیات مختلف، بلکه در کلمات رسول خدا (ص) نیز بارها آمده است. قرآن با دعوت شدید به اعمال نیک و پرهیز از گناه، انسانها را تحت فشار قرار میدهد تا به عاقبت خود بیندیشند و زندگی خود را طبق اصول اخلاقی و انسانی پیش ببرند. از دیگر ویژگیهای قرآن کریم در زمینهٔ آخرت، تشویق به امید و رحمت الهی است. در کنار وعدههای عذاب برای گناهکاران، قرآن دائم به ذكر رحمت خداوند و وعدههای جنت و رضایت الهی برای مؤمنان مؤکد است. این جنبه از قرآن نشاندهندهٔ تعلق عمیق انسان به خداوند و امید به مهر و رحمت اوست، بهطوری که مومنان با توجه به رحمت الهی، در برابر مشکلات و چالشهای زندگی طاقت میآورند. از حیث اجتماعی، تفکر در مورد آخرت موجب معنادادن به زندگی جمعی و فردی میشود. اگر همه انسانها به آگاهی از روز جزا برسند، رفتار اجتماعیشان تغییر خواهد کرد. تفکر در آخرت میتواند موجب تقویت همدلی، همکاری و همبستگی اجتماعی گردد. این بینش میتواند اثرات مثبتی در کاهش تنشها و درگیریها داشته باشد، زیرا انسانها به یاد میآورند که همه در برابر خداوند پاسخگو خواهند بود. در نهایت، میتوان گفت که قرآن کریم، با تأکید بر اهمیت آخرت و دعوت به تفکر در مورد آن، موجب میشود تا انسانها به نوعی زندگی معنا دارتر و مسئولانهتری را دنبال کنند. این امر نه تنها بر زندگی فردی بلکه بر زندگی اجتماعی نیز تأثیر میگذارد و در نهایت میتواند به مشروعیت بخشی اخلاقی به جامعهای منجر شود که بر اساس اصول انسانی و الهی شکل گرفته است. در این راستا، ما به عنوان انسان باید تلاش کنیم که دیدگاه خود را نسبت به زندگی و آخرت تغییر دهیم و به تفکر در عمق و انتظارات الهی پایبند باشیم.
هر کس طعم مرگ را خواهد چشید و قطعاً پاداش شما در روز قیامت داده خواهد شد. پس کسی که از آتش دور شود و به بهشت وارد گردد، به راستی رستگار شده است و زندگی دنیا جز متاعی فریبنده نیست.
و روزی که آنها را جمع میکنیم، سپس به مشرکان میگوییم: شریکانی که تصور میکردید کجا هستند؟
تا زمانی که مرگ یکی از آنان فرا رسد، میگوید: پروردگارا، مرا برگردانید.
روزی مردی به نام سجاد، در دلش احساس نگرانی نسبت به آیندهاش داشت. او همواره به زندگی زودگذر دنیا مشغول بود، اما ناگهان به یاد آیات قرآن افتاد که درباره آخرت و اهمیت آن صحبت میکنند. او به خود گفت: "اگر من در دنیا به خوبی عمل نکنم، در آخرت چه سرنوشتی در انتظارم خواهد بود؟" این اندیشه باعث شد که او تغییر کند و شروع به انجام نیکوکارانه کند. از آن پس، سجاد نه تنها زندگی بهتری داشت، بلکه احساس آرامش و رضایت در دلش نشسته بود.