چگونه به آرامش هنگام مرگ برسیم؟

نرمی و آرامش در لحظات پایانی زندگی، احساس شگرفی است که بسیاری از انسان‌ها به دنبال آن هستند. در زندگی هر فردی، لحظه‌ای فرا می‌رسد که باید با دنیا وداع کند و به دنیای دیگر برود. این لحظه یکی از مهم‌ترین مقاطع زندگی است که نه تنها برای فرد بلکه برای خانواده‌اش نیز تجربه‌ای سرشار از احساسات و تردیدهاست. در قرآن کریم، به این لحظات با نگاه خاصی اشاره شده است، به‌ویژه در سوره فجر آیات 27 تا 30 که می‌فرماید: "ای آرام دل! به سوی پروردگارت بازآ و در حالی که از تو راضی است و تو از او راضی هستی، به سوی او درآ. پس در میان بندگانم داخل شو و به بهشت من درآ." این آیات به وضوح بیانگر این است که برای رسیدن به آرامش در زمان مرگ، نخست باید رابطه خود با خدا را تثبیت کنیم و امیدوار به رحمت او باشیم. لحظه مرگ، با تمام ترس‌ها و ناامیدی‌هایی که ممکن است به دنبال داشته باشد، همچنین فرصتی است برای گسستن از دنیای مادی و پیوستن به دنیای معنوی. احساس آرامش در این لحظات بستگی به وضعیت روحی و روانی فرد دارد و این وضعیت به طور مستقیم تحت تأثیر اعمال و نیت‌های او در طول زندگی است. آنچه بقای روح را تامل می‌کند، ایمان و اعتقاد به خدا و آخرت است. فردی که در زندگی‌اش به بندگی خدا پرداخته و نیکوکار بوده، در لحظه مرگ می‌تواند با آرامش بیشتری به دیدار پروردگارش برود. توکل به خدا و دعا کردن در این لحظات، می‌تواند امید را در دل انسان زنده نگه دارد. دعا به انسان این امکان را می‌دهد تا با خدا ارتباط برقرار کند و آرامش روحی پیدا کند. دعا سلاح مؤمن در برابر سختی‌ها و چالش‌هاست و در لحظات پایانی زندگی، دعا به عنوان یک نیاز اساسی و روحی تبدیل می‌شود. در دعا، انسان خواسته‌ها و نگرانیش را با خدا در میان می‌گذارد و خداوند همواره بهترین از آنچه را که برای او مفید است، تقدیم می‌کند. علاوه بر دعا، اعمال خیر و نیکوکار بودن در زندگی، نیز می‌تواند زمینه را برای آرامش در لحظات پایانی فراهم کند. اعمال خیر نه تنها به خود فرد بلکه به جامعه و محیط اطراف او نیز نفع می‌رساند و موجب افزایش حس آرامش و رضایت فردی می‌شود. آنچه انسان در دنیا انجام می‌دهد، به‌ویژه برای دیگران، آثار مثبت و مثمر ثمری خواهد داشت که در هنگام مرگ در دلش حس خوبی ایجاد می‌کند. به قول حضرت علی (ع)، "هر انسانی که گناهی مرتکب شود، خطی را به زندگی‌اش اضافه می‌کند و هر انسانی که کار نیکویی انجام دهد، نوری را به جان خودش می‌افزاید." در واقع، برای دستیابی به آرامش در لحظه مرگ، شخص باید تلاش کند تا با انسان‌های دیگر رابطه خوبی داشته باشد، چرا که روابط خوب با اطرافیان موجب آرامش در دل و روح می‌شود. صدقه دادن و کمک به نیازمندان نیز اقدامی است که حافظ روح انسان در آن لحظات خواهد بود. این کار به شخص کمک می‌کند که در زمان مرگ با اطمینان بیشتری قدم به دنیای دیگر بگذارد. صدقه نه تنها موجب رضای پروردگار می‌شود بلکه تاثیر بسیار مثبتی نیز بر روح و روان فرد باقی می‌گذارد و حس آرامش را در دل او ایجاد می‌کند. خود درسی از مرگ و وداع با دنیا به ما می‌آموزد. زندگی مادی و زرق و برق‌های آن فانی است و از آنجا که مرگ پایانی بر زندگی earthly است، مهم‌ترین چیز این است که ما چگونه به استقبال آن برویم. آیا با دلی آرام و طمأنینه به دیدار پروردگار خود می‌رویم یا با تردید و بیم و ناامیدی؟ یاد خدا و قرائت قرآن نیز می‌تواند روح را در این لحظات حساس آرام کند. قرآن، کلام خداوند و سرشار از آرامش و الهام است. آیات قرآن همواره می‌توانند آرامش بخش و مایه تسکین دل‌های آشفته باشند. خواندن قرآن در کنار دعا و یاد خدا، همواره انسان را در راستای کسب آرامش در لحظه مرگ یاری می‌کند. این گونه فعالیت‌ها به فرد کمک می‌کند تا در مواجهه با لحظه جدایی از زندگی دنیا، احساس خوبی داشته باشد و با امید و آرامش به سفر آخرت خود برود. پس نتیجه‌گیری این است که در زمان مرگ، آرامش و نرمی که انسان‌ها به دنبال آن هستند، در گرو تقویت رابطه با خدا، انجام اعمال نیک و به خاطر سپردن یاد خدا و قرآن در زندگی ایجاد می‌شود. انسانی که در زندگی‌اش تلاش کرده تا با نیکی و مهربانی در دل‌های دیگران جای ویژه‌ای پیدا کند، در لحظه مرگ با زبان حال می‌تواند بگوید: "خداوندا، تو را سپاس می‌گویم که بر من رحمت فرستادی و مرا در زمره بندگان نیکوکار خود قرار دادی." در پایان، هر انسانی باید به این نکته توجه کند که آرامش به معنای خروج از دنیا در کمال آرامش و آسودگی، نتیجه ایمان، اعمال خوب و ارتباط نزدیک با پروردگار است. به امید اینکه همه ما در لحظات پایانی زندگی‌مان با دلی آرام و روحی مطمئن از این دنیا برویم و به دنیای باقی بپیوندیم.