حفظ زبان در قرآن به عنوان یک ابزار ارتباطی برای انتقال معانی دینی و فرهنگی بسیار مهم است و باید با حکمت و نیکویی مورد استفاده قرار گیرد.
حفظ زبان و ادبیات در قرآن کریم و به ویژه در کلام خداوند از اهمیت بسزایی برخوردار است. زبان وسیلهای برای ارتباط انسانها و انتقال معانی عمیق دینی و اجتماعی است. بر هیچ کس پوشیده نیست که زبان به عنوان ابزار اصلی برای بیان افکار، احساسات و باورها در بین انسانها عمل میکند. این موضوع در قرآن کریم به وضوح مورد تأکید قرار گرفته است. ادبیات قرآن، که شامل بیان بینظیر خداوند در واسطۀ پیامبر رسول الله (ص) است، نه تنها به عنوان یک متن مذهبی بلکه به عنوان یک اثر ادبی و فرهنگی ارزشمند نیز شناخته میشود. در قرآن، آیات متعددی به بیان اهمیت زبان و سخن گفتن صحیح پرداخته است. در سوره نحل آیه 125، خداوند به پیامبرش میفرماید: 'اَدْعُ إِلَى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَجَادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ'. این آیه نشاندهنده این است که زبان باید با حکمت و بیانی نیکو برای هدایت دیگران به کار گرفته شود. در واقع، این پیام میتواند به عنوان یک راهنما برای هر مسلمانی در نحوه ارتباط با دیگران در نظر گرفته شود. بیان سلامت و گرمی کلام به افراد این امکان را میدهد که از ارزشهای دینی و انسانی مطلع شوند و بر همین اساس تصمیمگیری کنند. زبان به عنوان یک ابزار ارتباطی نه تنها نقشی اساسی در رساندن پیامها و معانی دینی دارد، بلکه به عنوان یک عنصر فرهنگساز در جوامع انسانی شناخته میشود. به همین دلیل، حفظ زبان نه تنها به عنوان یک عنصر فرهنگی و اجتماعی اهمیت دارد، بلکه در زمینه تبلیغ دین و انتقال مفاهیم عمده نیز نقشی اساسی دارد. زبان توانایی ایجاد ارتباطات مؤثر و روشن بین افراد را دارد و این موضوع در تبلیغ دین بسیار مهم است. در دنیای کنونی، زبان و ادبیات اسلامی باید به شکل مدرنی حفظ و ترویج شود. نسلهای جوانتر از طریق زبان میتوانند با آموزههای دینی آشنا شوند و درک صحیحتری از ارزشها و معانی دین داشته باشند. حفظ و گسترش زبان و ادبیات دینی نه تنها به افزایش آگاهی دینی کمک میکند بلکه به توسعه تفکر انتقادی و عقلانی نیز یاری میرساند. به طور کلی، کاربرد صحیح زبان باعث تقویت ارتباطات اجتماعی و انتقال صحیح آموزههای دینی میشود و بساز اهمیت تعلیم و تربیت در این زمینه را نیز نمایان میکند. از آنجا که زبان و ادبیات جزء اصلی هویت فرهنگی یک ملت محسوب میشوند، حفظ این مقوله در جوانان به ویژه از اهمیت بیشتری برخوردار است. به عنوان مثال، شخصی که از ادبیات غنی اسلامی و فرهنگ زبان آشناست میتواند ضمن ارتقای فهم خود از دین، به معرفی صحیح و سالم اصول و آموزههای اسلامی به جامعهی خود بپردازد. این موضوع هم در سطح فردی و هم در سطح اجتماعی اهمیت دارد. آگاهی از زبان و ادبیات اسلامی میتواند به هر فردی این امکان را بدهد که نه تنها خود را درک کند بلکه به درک بهتری از دیگران نیز دست یابد. به همین دلیل، حفظ زبان و ادبیات در قرآن کریم نیاز به توجه بیشتری دارد و باید در رویههای آموزشی مدارس و دانشگاهها در اولویت قرار گیرد. به طور خاص، دوران نوجوانی و جوانی زمانی است که افراد به جستجوی هویت خود هستند و میخواهند بنیانهای فکری و آگاهی خود را بر اساس ارزشهای فرهنگی و دینی بسازند. بنابراین، آموزش و پرورش در این حوزه دارای نقش بسیار مهمی است. مدارس و موسسات آموزشی باید تلاش کنند تا با استفاده از ابزارهای آموزشی مدرن، کلمات زیبای قرآن را به الشباب آموزش دهند و آنها را از معانی عمیق آنها آگاه سازند. در نتیجه، افراد باید تلاش کنند تا زبان خود را به خوبی حفظ کرده و در گفتگوها و تبادلنظرها از کلمات صحیح و متناسب استفاده کنند. این مهم به نسلهای آینده این امکان را میدهد که از این منابع الهی به بهترین شکل بهرهبرداری کنند. علاوه بر این، توجه به آموزش زبان و ادبیات اسلامی در دانشگاهها نیز به دنبال ترویج تفکر عمیق و انتقادی در خصوص اصول دین و معانی قرآن منجر میشود. تربیت اساتید و نقد ادبی آثار اسلامی به افزایش کیفیت آموزش زبان و ادبیات دینی در مراکز آموزشی کمک خواهد کرد. در این راستا، نقش خانواده نیز بسیار حیاتی است. خانوادهها باید به فرزندان خود اهمیت بیاموزند و آنها را تشویق کنند تا بیشتر با زبان و ادبیات اسلامی آشنا شوند. در نتیجه، حفظ زبان و ادبیات قرآن کریم و توانایی تلفیق آن با نیازهای روز جامعه، میتواند به تعالی فردی و اجتماعی کمک کند. هستند نسلهای آینده باید قادر به درک و بیان معانی عمیق قرآن و آموزههای اسلامی باشند. این وظیفهای مشترک بر عهده معلمان، خانوادهها و همه افراد در جامعه است. بدین ترتیب، زبان به عنوان پل ارتباطی میان نسلهای گذشته و آینده، میتواند به تداوم و پیشرفت فرهنگی و مذهبی جامعه کمک کند.
به راه پروردگارت با حکمت و اندرز نیکو دعوت کن و با آنچه بهتر است با آنها جدل کن.
و او نیکوکار و از صالحان بود.
روزی روزگاری، در یک روستای کوچک، جوانی به نام علی بود که همیشه در تلاش بود تا به زبان خود برسد و آن را تقویت کند. او با خواندن قرآن و تمرین سخنوری، زبانش را بهبود بخشید. روزی در مسجد، با دیگران درباره مسألهای سخن گفت و همگان از داستانهای او و واژههای زیبایش لذت بردند. این تجربه نشان داد که زبان نه فقط ابزار ارتباط است، بلکه عاملی برای نزدیکی و محبت میان انسانها است.