چرا انسان در هنگام راحتی خدا را فراموش می‌کند؟

انسان‌ها در زمان راحتی و آرامش، ممکن است به طور ناخودآگاه احساس کنند که نیازی به خداوند ندارند و غرق در آسایش و آرامش خود شوند. این غفلت معمولاً ناشی از خودمحوری و احساس خودکفایی است که انسان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در این مقوله، ما به بررسی روابط انسان با خداوند در زمان‌هایی که در آسایش و آرامش به سر می‌برد، می‌پردازیم و به این موضوع می‌پردازیم که چگونه می‌توان با یاد خدا و دعا از غفلت درآییم و همواره به یاد نعمت‌های الهی باشیم. قرآن به عنوان کتاب مقدس مسلمانان، منبع معتبر و الهامی برای درک رابطه انسان با خداوند است. در آیات متعدد، خداوند به این نکته اشاره کرده است که انسان‌ها در زمان‌های راحتی و برطرف شدن مشکلات، یاد خدا را فراموش می‌کنند و به نوعی در دام خودمحوری گرفتار می‌شوند. به طور خاص، در سوره زمر آیه 53، خداوند می‌فرماید: "بگو ای بندگان من که به خودتان ستم کرده‌اید، از رحمت خدا ناامید نشوید!" این آیه نه تنها به انسان‌ها امید می‌دهد، بلکه یادآور می‌شود که هرگز نباید در زمان‌های راحتی فراموش کنیم که همه چیز به خاطر رحمت و عطای خداوند است. این آیه به ما می‌آموزد که در زمان‌های آسایش هرگز نباید از یاد خداوند غفلت کنیم. بلکه باید به یاد بیاوریم که در هر لحظه از زندگی‌مان، خداوند در کنار ما است و برکت‌هایی که داریم، از سوی او به ما عطا شده است. این نوع یادآوری به ما احساس ایمنی و آرامش می‌بخشد و ما را از حالت خودمحوری به حالت تسلیم و توکل به خداوند تغییر می‌دهد. در قرآن، خداوند همچنین به خودبزرگ‌بینی انسان نیز اشاره کرده است. در سوره علق آیه 6 تا 7، خداوند می‌فرماید: "هر آینه انسان سرکش است، هنگامی که بینایی‌اش به او کمک کند..." این نکته به انسان یادآوری می‌کند که خودبزرگ‌بینی ممکن است او را از تسلیم در برابر خداوند بازدارد. انسان‌ها معمولاً زمانی که در زندگی خود به موفقیت‌های بزرگ دست می‌یابند یا در زمینه‌های مختلف برتری یافته‌اند، ممکن است حس کنند که نیازی به کسی ندارند و از یاد خداوند غافل شوند. اما این وضعیت نباید باعث فراموشی نعمت‌های الهی شود. ارتباط انسان با خداوند باید در هر شرایطی برقرار باشد، حتی در زمان‌های راحتی. در واقع، یکی از بزرگ‌ترین اشتباهات انسان‌ها، فراموش کردن خداوند در زمان‌های خوشبختی است. این غفلت می‌تواند به بروز مشکلات و چالش‌هایی در زندگی منجر شود که ما را به یاد خداوند برمی‌گرداند. به همین دلیل، باید همواره دعای شکر و ذکر خداوند را در زندگی خود ایجاد کنیم و توجه داشته باشیم که نعمت‌ها و راحتی‌ها از سوی او به ما داده شده است. در قرآن و تعلیمات اسلامی، ما بارها به یاد خدا بودن را به عنوان یک عمل نیکو می‌بینیم که می‌تواند به ما در زندگی کمک کند. یاد خداوند و دعای او به ما آرامش خاطر می‌دهد و همچنین ما را از غفلت و خودمحوری دور نگه می‌دارد. در سوره بقره آیه 152، خداوند می‌فرماید: "پس مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم..." این معنا به روشنی نشان می‌دهد که رابطه‌ای متقابل بین یاد خدا و آرامش وجود دارد. آرامش و رفاه انسان به طور دائم به نعمت‌های الهی بستگی دارد و هرچه بیشتر به یاد خداوند باشیم، این نعمت‌ها برای ما پایدارتر خواهند بود. در واقع، یاد خدا به ما یادآوری می‌کند که هیچ موفقیتی به تنهایی از آن ما نیست و همواره نیازمند رحمت و لطف خداوند هستیم. همچنین، باید اشاره کرد که انسان‌ها نباید در زمان‌های سخت و دشواری‌ها تنها به یاد خدا بیفتند. بلکه باید این یاد خدا را در تمامی حالات زندگی خود، اعم از راحتی و سختی، حفظ کنند. اگر انسان در زمان راحتی نیز به یاد خدا باشد، در زمان‌های دشوار و سختی به سادگی می‌تواند به او پناه ببرد و از او مدد طلبد. در نهایت، تجربه انسان‌ها نشان می‌دهد که یاد خداوند در زمان‌های راحتی، نه‌تنها به انسان آرامش می‌دهد بلکه او را به سوی موفقیت‌های بزرگ‌تر سوق می‌دهد. زمانی که انسان‌ها در زندگی خود به یاد خدا باشند، به طور خودکار به سمت یادگیری و رشد مثبت حرکت می‌کنند. بنابراین، مهم است که در زندگی‌مان با دعای شکر و یاد خدا به دور از غفلت و خودمحوری حرکت کنیم و به عاقبت کارهایمان توجه داشته باشیم. در این راستا، دعا و یاد خدا باید در زندگی ما تبدیل به یک عادت گردد تا همواره در حال رشد و ترقی بوده و از نعمت‌های الهی بهره‌مند شویم.