چرا گاهی احساس بی‌عدالتی نسبت به خدا می‌کنیم؟

احساس بی‌عدالتی نسبت به خداوند یکی از مسائلی است که ممکن است در طول زندگی برای بسیاری از افراد پیش آید. این احساس به ویژه زمانی اوج می‌گیرد که انسان با مشکلات، چالش‌ها و ناملایمات زندگی مواجه می‌شود. در مواقعی که فرد در مقابل مصائب و گرفتاری‌ها قرار می‌گیرد، ممکن است از خود بپرسد: "چرا خداوند به من رحمت نمی‌دهد؟ چرا زندگی‌ام پر از سختی‌ها و تلخی‌هاست؟" این سوالات نمایانگر حالتی از سردرگمی و نبود درک صحیح از حکمت خداوند و برنامه‌های او برای انسان‌ها است. وقتی به زندگی نگاه می‌کنیم، متوجه می‌شویم که هر انسانی در طول تاریخ با چالش‌ها و مشکلات مختلفی روبه‌رو بوده است. ما شاهد حکایت‌های مختلفی از انسان‌های بزرگ، پیامبران و مردان الهی هستیم که نه تنها با مشکل مواجه شده‌اند، بلکه در این مشکلات به درجه‌ی بالایی از ایمان و صبر دست یافته‌اند. در واقع، احساس بی‌عدالتی نه تنها با مشکلات شخصی همراه است، بلکه با نادانی و عدم درک عمیق از ماهیت زندگی و طرح الهی نیز ارتباط مستقیم دارد. قرآن کریم، به عنوان منبع نورانی و هدایت‌گر برای بشریت، بارها به یادآوری این نکته می‌پردازد که زندگی دارای ساحتی غیبی و فراتر از حواس ماست. ما به عنوان انسان‌ها، در خیلی از مواقع نمی‌توانیم به‌طور کامل و دقیق قضاوت کنیم که چه چیزی برای ما خوب یا بد است. این موضوع به ما یادآوری می‌کند که درک ما از دنیا و زندگی بسیار محدود است و همیشه باید به قدرت و حکمت الهی ایمان داشته باشیم. در سوره بقره آیه 155 می‌خوانیم: "وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِّنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِّنَ الْأَمْوَالِ وَ الْأَنفُسِ وَ الثَّمَرَاتِ ۗ وَ بَشِّرِ الصَّابِرِينَ". این آیه به ما می‌آموزد که زندگی پر از امتحان و آزمایش است. این امتحانات به ما فرصتی می‌دهند تا خود را بشناسیم و از آن‌ها درس بگیریم. در حقیقت، اوج صبر و استقامت در زندگی، نشانه‌ای از عشق و محبت الهی برای ماست. بی‌شک، در زمان‌های سخت و چالش‌برانگیز، ممکن است انسان احساس ناامیدی کند و به این فکر بیفتد که چرا شرایط زندگی‌اش به این میزان دشوار و پر از رنج است. در این زمان‌هاست که اعتماد به خداوند و درک عمیق‌تری از وجود مشکلات می‌تواند به ما کمک کند. هر کدام از این مشکلات و مصائب چرایی خاصی دارد و در واقع، بخشی از طرح الهی است که شاید ما قادر به دیدن آن نیستیم. توجه به این نکته که بی‌عدالتی در واقع ناشی از ناتوانی در درک حکمت‌های خداوند است، کمک می‌کند تا ما به جای شکایت و ناامیدی، به ریشه مشکلات پرداخته و از آن‌ها درس بگیریم. اگر بتوانیم به این درک برسیم که هر درد و رنجی، می‌تواند درسی بزرگ برای ما باشد، به تدریج احساس بی‌عدالتی کاهش خواهد یافت. در واقع، هنگام مواجهه با مشکلات، اگر به جای عدم رضایت و افسوس خوردن، بر روی یادگیری و رشد شخصی و معنوی تمرکز کنیم، احساس رضایت بیشتری خواهیم داشت. عالم هستی به گونه‌ای طراحی شده که هر کس بر اساس عملکرد خود امتحان می‌شود و این امتحانات در واقع فرصتی هستند برای نشان دادن ایمان و اراده‌ی انسان. این امر به ما یادآوری می‌کند که زندگی کوتاه‌مدتی که داریم، صرفاً یک آزمون است و هدف واقعی آن، رسیدن به کمال و توسعه‌ی روحانی است. راهنمایی‌هایی مانند صبر و شکرگزاری به ما کمک می‌کند تا در سختی‌ها مقاوم باشیم و از امتحانات الهی به نفع خود استفاده کنیم. در قرآن کریم، افراد صابر و سپاسگزار به عنوان نمونه‌هایی از شخصیت‌های برتر معرفی شده‌اند. بنابراین، هر انسان باید بکوشد تا خود را در زمان‌های سخت و دشوار ناتوان نبیند و به بدی‌های زندگی تسلیم نشود، بلکه هر کدام از این مشکلات را فرصتی برای رشد در نظر بگیرد. در نهایت، احساس بی‌عدالتی برخاسته از درک نادرست ما از زندگی و آزمون‌های آن است. اگر درک کنیم که مشکلات بخشی از مسیر کمال و رشد ما هستند، می‌توانیم به این احساس غلبه کنیم و با ایمان و اعتقادی محکم‌تر به سوی آینده پیش برویم. انسان‌هایی که در سختی‌ها استقامت می‌کنند و در برابر چالش‌ها تسلیم نمی‌شوند، در واقع درهای جدیدی از رحمت و لطف الهی را به سوی خود می‌گشایند. لذا باید بر درس‌آموزی از شرایط دشوار تمرکز کنیم و زندگی را به‌عنوان یک سفر معنوی در نظر بگیریم.