عبادت بدون نیت تاثیری ندارد زیرا خلوص نیت ضروری است و ارزش عبادت را بالا میبرد.
در قرآن کریم، نیت در عبادت بسیار مورد تأکید قرار گرفته است. از آنجایی که عبادت یک عمل قلبی و روحی است، بدون نیت صادقانه، این عمل به طور کامل اثرگذار نخواهد بود. خداوند در قرآن می‌فرماید: 'و مَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ' (سوره بیینه، آیه 5) که نشان‌دهنده این است که عبادت باید به طور خالصانه برای خداوند انجام شود. این خلوص نیت است که ارزش عبادت را بالا میبرد. در حدیثی از پیامبر اسلام (ص)، بیان شده که اعمال بر اساس نیت‌ها سنجیده می‌شوند؛ یعنی ارزش هر عمل به نیتی که پشت آن است بستگی دارد. مثلاً اگر کسی نماز بخواند اما نیتش تنها نشان دادن به دیگران باشد، این نماز از نظر معنوی ارزش ندارد. خلوص نیت به معنای این است که انسان فقط خدا را در نظر داشته باشد و دیگر امور دنیوی نباید در این قضیه مؤثر باشد. همچنین، در سوره آل عمران، آیه 162، آمده است: 'أَفَمَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَ اللَّهِ كَمَن بَاءَ بِسَخَطٍ مِّنَ اللَّهِ' که نشان‌دهنده برتری کسانی است که در عبادت خود اخلاص دارند. بنابراین، عبادت بدون نیت خالص، بیاثر و در واقع عملی ناقص است که نمی‌تواند انسان را به مقام معراج معنوی برساند.
و آنها تنها به این دستور داده شدند که خداوند را بپرستند در حالی که دین را برای او خالص کنند.
آیا کسی که بر رضای خدا پیروی کند، مانند کسی است که به غضب خدا دچار شود؟
روزی در یک روستا، مردی به نام احسان به عبادت می‌پرداخت، اما احساس می‌کرد که عبادتش تأثیرگذار نیست. او تصمیم گرفت نزد عالم روستا برود و از او سوال کند. عالم به او گفت: 'احسان، عبادت بدون نیت خالص مانند درختی است که ریشه ندارد. تو باید نیتت را خالص کنی و فقط برای رضای خدا عبادت کنی.' احسان به این توصیه عمل کرد و بعد از مدتی، آرامش و شادی عجیبی را در زندگی‌اش پیدا کرد.