چرا نباید دل به دنیا بست؟

در قرآن کریم، دنیا به عنوان مقصدی غیر پایدار و فانی معرفی شده است. این دیدگاه، به‌ویژه در آیات مختلف قرآن به وضوح قابل مشاهده است و به ما یادآوری می‌کند که زندگی دنیوی ما حیات ابدی نیست و تمام خواسته‌ها و آرزوهایمان نباید حول آن بچرخد. خداوند در آیه شریفه سوره آل عمران می‌فرماید: 'زینت زندگی دنیا برای مردم زینت داده شده، و این‌که خداوند از زمره آنان که پریشان نشده و مؤمنان را نجات دهد.' (آل عمران: 185) این جمله به مشتریان زندگی دنیا هشدار می‌دهد که نباید در زرق و برق آن غرق شوند، چرا که این زندگی زودگذر است و رهبران و پیامبران الهی همواره بر این نکته تأکید کرده‌اند که دنیا نباید هدف نهایی ما باشد، بلکه باید به‌عنوان وسیله‌ای برای رسیدن به آخرت مورد استفاده قرار بگیرد. به‌عبارتی، دنیا یک پل است که ما را به سعادت ابدی و آرامش در آخرت می‌برد. مسئله عمیق‌تری که در این زمینه وجود دارد، توجه به آیه‌ای است که در سوره نحل می‌فرماید: 'پس ای کسانی که ایمان آورده‌اید، خدا را عبادت کنید و دنیا را به کمترین چیز، بها دهید.' (نحل: 29) این آیه به وضوح به ما یادآوری می‌کند که ارزش زندگی دنیوی بسیار کمتر از ارزش زندگی ابدی و اخروی است. تعلق به دنیا در واقع می‌تواند ما را از مسیر صحیحی که باید در زندگی طی کنیم، دور کند. وقتی ما تمام توجه و انرژی خود را معطوف به دنیا می‌کنیم، به تدریج از مقاصد و اهداف والای انسانی و معنوی خود فاصله می‌گیریم. زندگی دنیوی با تمام زینت‌ها و زیبایی‌هایش، در نهایت بی‌پایان است و ما را به سمت پوچی و یأس هدایت می‌کند. انسان‌هایی که تمام همت خود را بر روی دنیا متمرکز می‌کنند، ممکن است در این مسیر به دستاوردهایی نیز دست یابند، اما این دستاوردها در حقیقت نمی‌تواند آن‌ها را راضی کند و آرامش واقعی را برایشان به ارمغان بیاورد. چرا که هدف اصلی زندگی انسان، شناخت خداوند و برقراری رابطه‌ای عمیق با اوست. در این مسیر، انسان‌ها به نوعی از آرامش و سکون دست پیدا می‌کنند که در دنیا قابل دسترسی نیست. آیات قرآن به‌خصوص بر روی این نکته تأکید دارند که دنیا یک مرحله از مراحل زندگی ماست و در نهایت باید بر روی آثاری از خودمان بگذاریم که اثرات ابدی داشته باشند. به همین دلیل است که دل بستن به دنیا می‌تواند ما را از رسیدن به مقصد اصلی که همان آخرت است، باز دارد. این موضوع در قرآن کریم با شدت و تأکید بیشتری بیان شده است. قرآن کریم به ما تصریح می‌کند که توجه به آخرت و تلاش برای آن، همواره باید در اولویت باشد. خداوند در آیات متعددی به ما می‌آموزد که به یاد خداوند و آخرت بودن، باعث می‌شود زندگی بهتری داشته باشیم. اینکه تمام توجه‌مان را به زندگی دنیوی بخوانیم و آخرت را فراموش کنیم، می‌تواند زندگی ما را به تباهی بکشاند. از سوی دیگر، مسئله بی‌راهگی ناشی از تعلق به دنیا نیز باید مورد بحث قرار گیرد. انسان‌ها تمایل دارند به تجربه‌های ملموس اعتنا کنند اما این تمایل گاهی اوقات آن‌ها را به سمت بی‌راهگی و خطا سوق می‌دهد. فشارهای اجتماعی و نیاز به تطابق با زندگی روزمره ممکن است انسان‌ها را به ورطه‌ای بیندازد که فراموش کنند چرا به دنیا آمده‌اند و هدفشان چیست. برای دوری از این بی‌راهگی، باید تحلیل کنیم که زندگی واقعی و هدف‌دار چیست و چگونه می‌توانیم به اهداف والای انسانی و معنوی خود نزدیک شویم. این نوع تفکر نیازمند همت عالی و اراده قوی است. در حقیقت، آشنایی با آموزه‌های دینی و الگوگیری از کلام بزرگانی چون پیامبران به ما کمک می‌کند تا از زندگی دنیوی بی‌پایان دوری کنیم و بهره‌برداری منصفانه‌ای از آن داشته باشیم. این بهره‌برداری باید همیشه با ذهنیت و نگاهی به سمت آخرت همراه باشد. در نهایت، حیات دنیوی ما به مانند سایه‌ای است که هرگز پایدار نخواهد بود و باید آن را در دورانی که قدرتمندتر از آن هستیم، به خوبی مدیریت کنیم. آیات قرآن این حقیقت را به ما آموخته است که دل بستن به آن با اهداف والای انسانی و معنوی در تضاد است. اگر ما بتوانیم این حقیقت را در زندگی‌مان به عینه درک کنیم و آن را عملی کنیم، به یقین زندگی موفق‌تری خواهیم داشت و از مسیر صحیح باز نخواهیم ماند. در نهایت، یادمان باشد که زندگی ما گذراست و آنچه که باقی می‌ماند، اعمال و نیتی است که بر اساس آموزه‌های الهی می‌سازیم.