نرمی دل با یاد خدا و محبت به دیگران حاصل می‌شود. اهمیت دعا و طلب مغفرت را نباید نادیده گرفت.
در قرآن کریم، نرمی دل و مهربانی در رفتار با دیگران از ویژگی‌های مؤمنان به شمار می‌آید. خداوند در سوره آل عمران آیه 159 می‌فرماید: «پس به خاطر رحمت خدا بود که تو با آن‌ها نرم‌دل شدی و اگر تندخو و سخت‌دل بودی، از گرد خود دور می‌شدند.» این آیه نشان می‌دهد که عشق و رحمت به دیگران چگونه می‌تواند موجب جلب محبت و دوستی آن‌ها گردد. برای داشتن دل نرم، انسان باید اولاً به یاد خدا باشد و از او کمک بخواهد. در سوره بقره آیه 165 آمده است: «و بر برخی از مردم هستند کسانی که خدا را شریکانی قرار می‌دهند و در حال عدم شناخت خدا آن‌ها را دوست می‌دارند.» در این آیه، تأکید بر این است که برای داشتن دل نرم و روابط انسانی سالم، باید درک درستی از محبت خدا و محبت به خلق او داشت. توجه به آیات قرآن و رفتار بر اساس آن، انسان را به سمت نرم‌دلی بیشتر سوق می‌دهد. همچنین در سوره مومنون آیه 61 می‌خوانیم: «و آنان که در آیات ما تلاش می‌کنند، آن‌ها همواره در رحمت و محبت ما خواهند بود.» نرم دلی می‌تواند با دعا کردن و طلب مغفرت از خداوند پرورش یابد. ذکر و یاد خدا در زندگی روزمره و تلاش برای خدمت به دیگران، انسان را به انسان بهتری تبدیل می‌کند و دل او را نرم‌تر می‌سازد.
پس به خاطر رحمت خدا بود که تو با آن‌ها نرم‌دل شدی و اگر تندخو و سخت‌دل بودی، از گرد خود دور می‌شدند.
و از مردم کسانی هستند که غیر از خدا، شریکانی می‌گیرند و آن‌ها را همانند عشق خویش به خدا دوست می‌دارند.
و آنان که در آیات ما تلاش می‌کنند، آن‌ها را به راه‌های خود هدایت خواهیم کرد و بی‌تردید خدا با نیکوکاران است.
روزی، جوانی به نام علی در روستا زندگی می‌کرد. او دلشکسته و پریشان بود، چراکه بین دوستانش فاصله افتاده بود. روزی، او تصمیم گرفت به نزد استاد خود برود و از او راهنمایی بخواهد. استاد به او گفت: "علی جان، برای نرم‌دلی باید در دل خود عشق به خدا و بندگانش بیافرینی. هر روز مقداری از وقت خود را به دعا و خدمت به دیگران اختصاص بده." علی به این نصیحت عمل کرد و به زودی حس کرد که دل او نرم‌تر شده و روابطش با دیگران بهبود یافته است.