قرآن مجید انسانها را به تفکر در آیات و نشانههای خداوند دعوت میکند تا به شناخت عمیقتری از حقیقت و ایمان برسند.
قرآن کریم، کتاب آسمانی مسلمانان، به تفکر و تعمق در آثار آفرینش و حقایق هستی بارها دعوت میکند. این دعوت می‌تواند نه تنها به عنوان یک وسیله برای نزدیک شدن به فهم عمیق دین و تقویت ایمان، بلکه به عنوان ابزاری برای رسیدن به آگاهی و خرد در زندگی روزمره نیز باشد. در سوره آل عمران، آیه 190 و 191، می‌خوانیم: "إن في خلق السماوات والأرض واختلاف الليل والنهار لآيات لأولي الألباب". در این آیه، خداوند به نشانه‌هایی در آفرینش اشاره میکند که اندیشمندان و صاحبان عقل را به تفکر برمی‌انگیزد. این نشان‌دهنده این است که تفکر و تدبر در جهان اطراف می‌تواند منجر به شناخت بهتر خدا و قدرت او گردد. علاوه بر این، در سوره محمد، آیه 24 آمده است: "أفلا يتدبرون القرآن أم على قلوب أقفالها" که به روشنی به نیاز انسانها به تدبر و تفکر در آیات قرآن اشاره دارد. بنابراین، قرآن نه تنها یک راهنمای دینی، بلکه یک راهنمای فکری نیز هست که نه تنها برای شناخت خدا بلکه برای درک بهتر زندگی ارائه شده است. در واقع، تفکر در معانی آیات و تفسیر آنها، می‌تواند به فرد کمک کند تا درک بهتری از اصول اخلاقی و معنوی داشته باشد و به رشد روحی و شخصی‌اش کمک کند. این گرایش به تفکر، چه به صورت فردی و چه جمعی، می‌تواند پایه‌گذار تحولاتی در زندگی فردی و اجتماعی باشد و به درک عمیقتری از حقیقت هستی منجر شود.
البته در آفرینش آسمان‌ها و زمین و اختلاف شب و روز نشانه‌هایی است برای صاحبان خرد.
آیا در قرآن نمی‌اندیشند یا بر دل‌هایشان قفل نهاده شده است؟
روزی مردی به نام علی در نزدیکی دریا نشسته بود و به آیات قرآن فکر می‌کرد. او به یاد آورد که باید در زندگی خود به افکار و احساساتش توجه بیشتری کند. او شروع کرد به نوشتن نکات زیبا و درس‌هایی که از آیات خدا آموخته بود و تصمیم گرفت هر روز زمان بیشتری را به تفکر درباره زندگی و درک معنای آن اختصاص دهد. به تدریج او متوجه شد که این تفکر نه تنها به او آرامش می‌دهد بلکه به او کمک میکند تا زندگی بهتری داشته باشد.