عبادت بدون معرفت پذیرفته نیست و معرفت نسبت به خداوند و دین امری ضروری است.
عبادت در اسلام تنها به انجام عمل اطلاق نمیشود، بلکه باید با معرفت و شناخت نسبت به خداوند و جایگاه او در زندگی همراه باشد. در قرآن کریم تصریح شده است که نیت و شناخت از عواملی تأثیرگذار در عبادت است. برای مثال، در سوره آل عمران آیه 135 آمده است: "وَالَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِيبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ". این آیه نشاندهنده نوعی معرفت و ارتباط با خداوند است که در هنگام بروز مشکلات و مصیبتها، انسان را به یاد تعلق به خداوند و عاقبت کیفر و پاداش سوق میدهد. همچنین در سوره مومنون آیه 1 تا 11، خداوند میفرماید که مومنان واقعی کسانی هستند که در نماز خود خاشع و متواضعاند که این نشاندهنده وجود معرفت عمیق در قلب آنان است. به طور کلی، عبادت بدون معرفت نه تنها جایگاهی ندارد، بلکه ممکن است موجب غفلت از حقیقت و حقایق دین شود. بنابراین، میتوان نتیجه گرفت که معرفت و درک صحیح از خداوند و آموزههای دینی، پیشنیازی اساسی برای پذیرش عبادتها در دین اسلام است.
ما از آنِ خدا هستیم و به سوی او باز خواهیم گشت.
مؤمنان رستگار شدهاند.
روزگاری در دیاری، دخترکی به نام سارا زندگی میکرد که همیشه عبادت میکرد؛ ولی گاهی به意味 آنها فکر نمیکرد. روزی، معلمش به او گفت که عبادت باید با معرفت و شناخت قلبی همراه باشد. سارا شروع کرد به مطالعه قرآن و یادگیری معانی آیات. به زودی متوجه شد که ارتباط با خدا بهوسیله شناخت او بسیار شیرینتر است. از آن به بعد، عبادتش با عشق و معرفت انجام میداد و حس آرامش و نزدیکی به خدا را در زندگیاش تجربه کرد.