دعاهای پیامبران به نمایش ارتباط عمیق انسان با خداوند و آموزش صبر و دعا در سختی‌ها پرداخته‌اند.
دعاهای پیامبران در قرآن کریم به عنوان نمادهایی از ارتباط مستقیم مومنان با خداوند و نشان‌دهندهٔ روح بلند آنها ذکر شده است. این دعاها نه تنها به مومنان درس صبر و استقامت را آموزش می‌دهند، بلکه الگوهای طرز تفکر و سطح روحی پیامبران را نیز به ما نمایش می‌دهند. به عنوان مثال، در سوره انبیا آیه 87، خداوند به دعا و ناله یونس اشاره می‌کند که در دل تاریکی دعا کرد و خداوند به او پاسخ داد. این نشان‌دهندهٔ این است که ما نیز در سختی‌ها باید به خداوند رو کنیم و از او یاری جوییم. همچنین، دعاهای پیامبران به ما یادآوری می‌کنند که انسان باید در مقابل مشکلات دست از دعا برندارد و بر اهمیت دعا و ذکر تأکید کنند. در سوره آل عمران آیه 38، دعا کردن زکریا برای فرزنددار شدن و درخواست او از خداوند، مثال دیگری از این زنده نگه داشتن امید و ارتباط با خداوند است. این دعاها در واقع کمک می‌کنند تا ما به درک عمیق‌تری از زندگی پیامبران دست پیدا کنیم و بدانیم که آنها نیز در زندگی دچار مشکلات و چالش‌ها بودند، اما به دوستی و ارتباط خود با خداوند پایبند بودند. در نهایت، ذکر این دعاها در قرآن، یک پیام امیدبخش برای هر مومنی است که به یادآوری کند هرگاه در مشکلات و چالش‌ها قرار گرفت، با دعا و استغفار می‌تواند به خداوند نزدیک‌تر شود.
پس او را اجابت کردیم و از غم نجاتش دادیم و بدین‌گونه مؤمنان را نجات می‌دهیم.
پروردگارا! از جانب خودت به من رحمتی عطا کن و در کارم برای من تدبیری درست فراهم کن.
روزی، مردی در دل شب مشغول دعا بود. او با اشک‌های خود از خداوند کمک می‌خواست. در همین حین، به یاد دعاهای پیامبران افتاد و فهمید که آنها نیز در مشکلات دعا کرده و ارتباط خود را با خداوند حفظ کرده‌اند. از آن پس، او هرگز دعا را فراموش نکرد و همیشه در سختی‌ها به یاد خدا بود.