خلقت انسان از خاک نشان‌دهنده قدرت خداوند و جایگاه ویژه او است.
در قرآن کریم، خلقت انسان به عنوان یکی از شگفت‌انگیزترین وقایع آفرینش توصیف شده است. در سوره آل عمران آیه 59 آمده است: 'إن مثل عیسی عند الله کمثل آدم، خلقه من تراب ثم قال له کن فیكون' که نشان‌دهنده این است که خداوند انسان را از خاک آفرید و این فعل نه تنها یک عمل عادی بلکه نشانه بزرگی و قدرت خداوند است. علاوه بر این، در سوره حجر آیه 28، خداوند می‌فرماید: 'و إذ قال ربک للملائکة إنی خالق من طین' که به خلقت انسان از گل اشاره دارد. این آیه مفهوم عمیق‌تری از وابستگی انسان به ماده زمین را نیز به ما می‌آموزد. همچنین در سوره سجده، آیه 7، اشاره می‌شود به اینکه خداوند نفس خود را در انسان دمید. این نکته نشان‌دهنده جایگاه ویژه انسان نزد خداوند است. از این رو، انسان نه تنها مخلوقی از خاک است، بلکه در میان دیگر مخلوقات، در مقام والایی قرار دارد. همچنین آیات متعددی درباره پاسخگویی انسان به خداوند و برای وفای به عهدی که در عالم ذر با او بسته شده، وجود دارد. لذا می‌توان گفت که خلقت انسان یک رسالت الهی است که همراه با آزمایش و مسئولیت‌هایی در زندگی دنیوی و آخرت است.
به‌درستی که مثال عیسی در نزد خداوند همچون مثال آدم است، او را از خاک آفرید و سپس به او گفت: باش، پس بود.
و هنگامی که پروردگارت به ملائکه گفت: من انسان را از خاک می‌آفریدم.
و در او از روح خود دمید.
روزی مردی به باغ رفت و از درختان و گل‌های زیبا لذت برد. او در دل خود به یاد خلقت انسان افتاد و چگونه خداوند او را از خاک آفرید و روح خود را در او دمید. این یادآوری باعث شد که او سپاسگزار خداوند باشد و بر نعمت‌های او توجه کند.