تمایل به شهرت میتواند انسان را از خدا دور کند و ارزش کارها را کاهش دهد.
تمایل به شهرت یک ویژگی انسانی است، اما در قرآن به روشنی به حفظ تواضع و دوری از خودخواهی اشاره شده است. در سوره مائده آیه 54 آمده است: 'ای کسانی که ایمان آوردید، هر کس که از شما از دینش برگردد، خداوند گروهی را می‌آورد که آنها را دوست دارد و آنها نیز او را دوست دارند؛ در برابر مؤمنان مهربان و در برابر کافران سخت‌گیرند.' این آیه نشان می‌دهد که برای مؤمنان، عشق به خدا و ایمان باید بر هر چیز دیگری تقدم داشته باشد و جذب شهرت و محبوبیت نباید مانع از برقراری ارتباط با خدا و پیروی از او شود. همچنین در سوره قصص، آیه 83 ذکر می‌شود: 'و سرانجام، جایی که می‌روید، جزای نیکو به شما خواهد رسید.' این آیه به مؤمنان یادآوری می‌کند که اجر واقعی و رضایت الهی در جایگاهی غیر از این دنیا یافت می‌شود؛ بنابراین، تمایل به شهرت در این دنیای فانی، در نهایت منجر به ناامیدی و فریب خواهد شد. علاوه بر این، در سوره بقره آیه 264 آمده است: 'ای کسانی که ایمان آورده‌اید، صدقه‌های خود را با نیکوکاری و صدقه‌ای نکنید که نیکویی خود را می‌سوزاند.' واضح است که نیّت در هر کاری بسیار مهم است و اگر هدف فرد از انجام کارها به دنبال شهرت و دیده شدن باشد، ارزش آن کار کاهش می‌یابد. در نهایت، مساله بطالت وقت و زندگی به خاطر دستیابی به شهرت نیز حائز اهمیت است، چرا که بهترین کارها آنهایی هستند که برای رضایت خدا و خدمت به دیگران انجام می‌شوند.
ای کسانی که ایمان آورده‌اید، هرکس که از دینش برگردد، خداوند مردمی را می‌آورد که ایشان را دوست دارد و ایشان نیز او را دوست دارند؛ در برابر مؤمنان مهربان و در برابر کافران سخت‌گیرند.
و سرانجام، جایی که می‌روید، جزای نیکو به شما خواهد رسید.
ای کسانی که ایمان آورده‌اید، صدقه‌های خود را با یادآوری و آسیب زدن باطل نکنید.
روزی، مردی به نام احمد به ملاقات یکی از بزرگ‌ترین علمای زمان خود رفت. او می‌خواست بفهمد که آیا باید به دنبال شهرت برود یا خیر. عالم با خیالی روشن به او گفت: 'احمد، شهرت همچون آبی است که در صحرا می‌چکد. در ابتدا شیرین و دل‌پذیر است، اما به سرعت به سراب تبدیل می‌شود. بگذار تا اعمال تو برای خدا باشد و از خودت جستجو نکن.' احمد از آن روز به بعد تنها بر اعمال خود متمرکز شد و شهرت را فراموش کرد.