بله، همه انسانها دارای فطرت توحیدی هستند که تحت تأثیر محیط و تربیت ممکن است تغییر کند اما هیچ انسانی نمیتواند از آن فرار کند.
در قرآن کریم به فطرت توحیدی انسانها اشاره شده است. در سوره روم آیه 30، خداوند می‌فرماید: «فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا». این آیه به ما یادآوری می‌کند که خداوند انسانها را با فطرتی پر از توحید و عبودیت نسبت به خود آفریده است. همچنین در سوره اعراف آیه 172، خداوند به یادآوری عهود و پیمان‌ها اشاره می‌کند که در روز ازل با انسانها بست. این آیه نشان می‌دهد که در درون هر انسان تمایل به پرستش خدا وجود دارد و هیچ بشری نمیتواند از این حقیقت فرار کند. این فطرت توحیدی انسانها به گونه‌ای است که ممکن است تحت تاثیر محیط و تربیت خانوادگی قرار گیرد، اما در نهایت هر فرد می‌تواند به آن فطرت درونی خود بازگردد. به عنوان مثال، برخی افراد ممکن است در طول زندگی‌شان از دین دور شوند، اما در مواقع سخت و چالش‌های زندگی به یاد خدا می‌افتند و به جستجوی او می‌روند. بنابراین، می‌توان گفت که فطرت توحیدی در وجود هر انسان نهفته است و در واقع به دنبال یافتن خداوند و ارتباط با اوست.
پس روی خود را به دین خالص کن؛ این فطرتی است که خدا مردم را بر آن آفریده است.
و چون پروردگارت از پشت فرزندان آدم ذریه آن‌ها را برآورد و بر آن‌ها شهادت گرفت، آیا من پروردگار شما نیستم؟ گفتند: آری، گواهی دادیم.
در یک روز زیبا، عارف تصمیم گرفت به دل طبیعت برود و درختان و گل‌ها را در آرامش مشاهده کند. او به یاد کلام قرآن افتاد و فکر کرد که فطرت انسان به سمت خدا و توحید هدایت می‌شود. عارف در دل خود دعا کرد و به یاد خدا افتاد، و احساس شگفت‌انگیزی به او دست داد. این روز او یادآور شد که زندگی بدون یاد خدا بی‌معناست و انسانها همیشه در جستجوی آن فطرت توحیدی خود هستند.