زیباییهای دنیا فریبنده هستند، اما نباید ما را از اعمال نیک و تقرب به خدا باز دارند.
قرآن کریم، کتاب آسمانی مسلمانان، با نگاهی عمیق و بصیرتافزا به زندگی انسانها میپردازد و در بسیاری از آیات خود به زیباییها و فریبندگیهای دنیا اشاره میکند. در این مقاله، با استناد به آیات قرآن کریم، به بررسی و تحلیل مفاهیم مرتبط با زیباییهای دنیوی و خطرات وابستگی به آنها خواهیم پرداخت. یکی از آیات کلیدی در این زمینه، آیه 14 سوره آل عمران است که بیان میکند: 'زین للناس حب الشهوات من النساء و البنین و القناطیر المقنطرة من الذهب و الفضة و الخیل المسوّمة و الانعام و الحرث.' با توجه به این آیه، خداوند به زیباییهای دنیا و جاذبههای آن اشاره میکند. این آیه نهتنها زیباییهای مادی، مانند زنان، فرزندان و ثروت را توصیف میکند، بلکه تأکید میورزد که این زیباییها به عنوان یک نوع فریبندگی برای انسانها قرار داده شدهاند. در حقیقت، این یادآوری برای انسانها به منظور هوشیاری و بیداری است تا در میان این مواد فریبا، هدف اصلی زندگی خود را که بندگی و تقرب به خداوند است، فراموش نکنند. زندگی دنیا از نظر قرآن، فناپذیر است و زیباییهای آن موقتی است. در سوره آل انفال آیه 28، خداوند بیان میکند: 'و اعلموا انما اموالکم و اولادکم فتنه و ان الله عنده اجر عظیم.' این آیه به انسانها یادآوری میکند که ثروت و فرزندان، آزمون و فتنهای برای آنها هستند. در حقیقت، این آیات به ما میگویند که زندگی مادی و زیباییهای آن به هیچ عنوان نباید ما را غافل کند. علاوه بر این، در پایان سوره التغابن، آیه 15 نیز دوباره این مفهوم را تکرار میکند: 'إنما أموالكم وأولادكم فتنة، والله عنده أجر عظيم.' این آیه با صراحت بیشتری بیان میکند که وابستگی به دنیا به عنوان یک مانع در مسیر رسیدن به آخرت عمل میکند. در نتیجه، از ما خواسته میشود که زندگی دنیایی خود را با دوراندیشی نگاه کنیم. زیباییهای دنیا باید به عنوان وسیلهای برای تقویت ایمان و نزدیکی به خداوند مورد استفاده قرار گیرد، نه به عنوان هدف نهایی زندگی. به طور کلی، قرآن کریم به ما یادآوری میکند که زندگی دنیوی باید به عنوان مراحل آزمایش در نظر گرفته شود. انسانها در این دنیا باید تلاش کنند که نه تنها به دنبال زیباییهای مادی باشند، بلکه به تقویت روحیهی معنوی و اخلاقی خود نیز توجه کنند. زندگی انسانی باید هدفدار باشد و بر اساس ارزشهای واقعی بنا شده باشد. یکی از زیباترین درسهایی که از قرآن میآموزیم، شکرگزاری به خاطر نعمتهاست. به رغم اینکه زیباییهای دنیا فریبنده هستند، اما باید با شکرگزاری و با روحیهای معنوی به آنها نگاه کنیم. در واقع، شکرگزاری به خداوند ما را از افتادن در دام مادهگرایی و فریبندگیها نجات میدهد و به ما کمک میکند تا در مسیر درستی حرکت کنیم. قرآن همچنین به ما یادآور میشود که مبادا در پی زیباییهای دنیا دچار غفلت شویم. زندگی مادی میتواند موجب فراموشی از یاد خدا شود. در سوره الحشر آیه 18 میخوانیم: 'یا ایها الذین آمنوا اتقوا الله و انظروا ما قدّمت لاغد.' یعنی ای کسانی که ایمان آوردهاید، تقوای الهی پیشه کنید و بنگرید که چه توشهای برای فردا فراهم کردهاید. این آیه به ما میآموزد که باید همواره در نظر داشته باشیم که زندگی دنیایی صرفاً گذراست و باید به فکر توشهای برای آخرت باشیم. در نهایت، رویای زیباییهای دنیا باید با واقعیتهای زندگی متوازن باشد. انسان باید قادر باشد که زیباییهای دنیوی را با نگاه صحیح و در راستای رسیدن به هدف نهایی یعنی تقرب به خداوند در نظر بگیرد. نباید فراموش کرد که زندگی دنیایی، آزمایشی است برای ما و در نهایت، پاداش تمامی اعمال انسان در دنیاست که در آخرت مشخص خواهد شد. بنابراین، به عنوان نتیجهگیری میتوان گفت که قرآن کریم به ما یاد میدهد که باید در زندگیمان تعادل ایجاد کنیم و زیباییهای دنیا را به عنوان مکملی برای رشد معنوی و اخلاقی خود در نظر بگیریم. در واقع، زندگی دنیوی نمیتواند هدف نهایی ما باشد و باید آن را به عنوان یک پل به سوی آخرت در نظر بگیریم. برای رسیدن به این آگاهی و درک صحیح از زندگی، باید همواره به قرآن و درسهای آن مراجعه کنیم و در پی تقویت ایمان و نزدیکی به خداوند برآییم.
زیباییهای دنیا به مردم زینت داده شده است، مانند محبت به زنان و فرزندان و طلا و نقره و اسبهای خوب و دام و زراعت.
و بدانید که اموال و فرزندان شما فتنهای هستند و در حقیقت، خداوند نزد او پاداش عظیمی است.
اموال و فرزندان شما تنها یک آزمایش است و نزد خدا پاداشی بزرگ است.
داستان از سعدی: روزی، پرویزی در جنگل دید که خوکها در حال بازی و شادی هستند. به آنها نزدیک شد و یکی از خوکها گفت: 'ما از چیزهایی که میبینیم لذت میبریم، چرا که فقط شادی دنیا را میشناسیم.' پرویزی گفت: 'اما زیباییهای دنیا پایدار نیستند و ما باید به آنچه در آخرت باقی میماند فکر کنیم.' این نصیحت باعث شد که خوکها به فکر بیفتند و از خوشیهای دنیوی به فکر آخرت بیفتند.