سخن چینی به عنوان یک گناه کبیره در قرآن معرفی شده و بر تأثیر منفی آن بر روابط اجتماعی تأکید شده است.
در قرآن کریم، سخن چینی و غیبت به عنوان عملی ناپسند مورد اشاره واقع شده است. در سوره حجرات آیه 12، خداوند به مؤمنان هشدار می‌دهد که از گمان‌های بد پرهیز کنند و بر یکدیگر تجسس نکنند. این آیه نشان‌دهنده این است که سخن چینی می‌تواند باعث تخریب روابط اجتماعی و ایجاد تفرقه و بی‌اعتمادی بین مردم شود. همچنین در آیه 11 از سوره حجرات، خداوند مؤمنان را از توهین به یکدیگر و زیر سؤال بردن هویت یکدیگر نهی می‌کند. این نکات نشان از شدت وزن گناه سخن چینی در جامعه اسلامی دارد. در روایات نیز، سخن چینی به عنوان عملی که نه تنها کیفیت روابط را زیر سؤال می‌برد، بلکه امتیازات اخلاقی انسان‌ها را نیز مخدوش می‌کند، ذکر شده است. پیامبر اکرم (ص) در روایت‌‌هایی تأکید فرموده‌اند که غیبت برادر مؤمن، همچون خوردن گوش اوست. در نتیجه، می‌توان گفت که سخن چینی نه تنها به عنوان یک عمل ناپسند، بلکه به‌عنوان یکی از گناهان کبیره در اسلام تلقی می‌شود که پیامدهای منفی بسیاری برای فرد و جامعه به دنبال دارد.
ای کسانی که ایمان آورده‌اید، از گمان‌های بد پرهیز کنید. بعضی از گمان‌ها گناه است. و یکدیگر را تجسس نکنید و از یکدیگر غیبت نکنید. آیا کسی از شما دوست دارد که گوشت برادر خود را مرده بخورد؟
ای کسانی که ایمان آورده‌اید، گروهی از شما نباید گروهی دیگر را مسخره کند؛ ممکن است آنها بهتر از آنان باشند. و یکدیگر را ملامت نکنید و به نام‌های زشت نخوانید. و بد است که انسان فسق را بعد از ایمان بگمارد. و هر کس که توبه نکند، آنانند که ظالمند.
یکی از روزها، دو دوست در حال گفتگو بودند و ناگهان یکی از آنها شروع به سخن چینی درباره دیگری کرد. دوست دیگر با تأمل گفت: "میدانی که غیبت چه عواقبی می‌تواند داشته باشد؟ ما نباید اجازه بدهیم که شهرت و حیثیت یکدیگر آسیب ببیند. در اسلام به این موضوع بسیار اهمیت داده شده است." این گفت‌وگو آنها را بر آن داشت تا رابطه دوستانه خود را تقویت کنند و از آسیب رساندن به یکدیگر خودداری کنند.