نیت خیر میتواند اهمیت داشته باشد، اما بدون عمل، ارزش واقعی ندارد و پاداشی نخواهد داشت.
در قرآن کریم، نیت و عمل هردو از اهمیت ویژه‌ای برخوردارند. خداوند در آیه 27 سوره انفال می‌فرماید: "اى کسانى که ایمان آورده‌اید، با یکدیگر خیانت نکنید و با دشمن در نیت و عمل شرکت نداشته باشید." این آیه نشان‌دهندهٔ این است که نیت اولیه و حسن نیت میتواند در نظر خداوند حائض اهمیت باشد، اما تنها به تنهایی کافی نیست. در واقع، عمل نیک، تجلی نیت خوب است و نشان‌دهندهٔ صداقت ایمان فرد است. در روایات اسلامی نیز آمده است که نیت انسان به عنوان یکی از مبانی اصلی اعمال صالح به حساب می‌آید. در ضمن، در حدیثی از پیامبر اسلام صل الله علیه و آله آمده است که "اَلْأَعْمَالُ بِالنِّيَّاتِ، وِإنَّمَا لِكُلِّ امْرِئٍ مَا نَوَى"؛ به این معنی که اعمال بر اساس نیت انجام می‌شوند و هر کس پاداش خود را طبق نیتش دریافت می‌کند. بنابراین، اینکه نیت خیر بدون عمل چه پاداشی دارد، به خودی خود نشان‌دهندهٔ این است که تنها نیت به تنهایی نمی‌تواند موجب کسب پاداش شود. نیت باید به عملی نیکو منجر شود تا ارزش پیدا کند و مورد رضایت خداوند قرار گیرد. به همین دلیل، توجه به نیت و عمل، هر دو باید در زندگی ما لحاظ شود تا در نهایت رضایت خداوند را به‌دست آوریم.
ای کسانی که ایمان آورده‌اید، خدا و پیامبر را خائن ندانید و امانت‌های خود را در حالی که می‌دانید، خائنانه نکنید.
روزی مردی به نام حسن در بازار با گروهی از دوستانش نشسته بود. آن‌ها همواره نیت‌های خوبی برای کمک به نیازمندان داشتند، اما هیچ‌گاه اقدامی انجام نمی‌دادند. حسن یک روز تصمیم گرفت که به آن‌ها نشان دهد که نیت خوب به تنهایی کافی نیست. او با همت، کمی از مال خود را به نیازمندان داد و به دوستانش گفت: 'یاد بگیریم که نیت خوب باید به عمل منتهی شود.' این سخن او بر دل دوستانش تأثیر گذاشت و آن‌ها تصمیم گرفتند که از آن روز به بعد در عمل نیز برای کمک به دیگران تلاش کنند.