در قرآن بر اهمیت ادب در گفتار تأکید شده و بیان حقیقت تلخ باید با ملاحظه ادب صورت گیرد.
در قرآن کریم، ارزش سخن نیک و ادب در گفتگو بسیار مورد تأکید قرار گرفته است. خداوند در سوره لقمان آیه 19 می‌فرماید: «وَاتَّقِ سُوءَ الْكَلَامِ إِنَّ خَيْرَ الْكَلَامِ مَا فِي قَلْبِ عَلِيمٍ» یعنی از گفتار زشت پرهیز کن که بهترین گفتار آن است که در قلب عالم است. این آیه نشان‌دهنده این است که ادبیات در سخن گفتن، و به ویژه در مواجهه با حقایق تلخ، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. همچنین در سوره آل عمران آیه 159، خداوند به پیامبرش تأکید می‌کند که باید با مردم با ادب و نیکی رفتار کند: «فَبِمَا رَحْمَةٍ مِّنَ اللَّهِ لِنتَ لَهُمْ» یعنی به خاطر رحمت خداوند، با مردم نرمخو و با ادب باش. این آیه یادآور این است که تعامل با دیگران چه در موقعیت‌های خوشایند و چه ناخوشایند، باید با ادب و احترام توأم باشد، حتی اگر حقیقتی تلخ وجود داشته باشد. لذا می‌توان گفت که در بسیاری از موارد، سخن با ادب همواره مورد تأکید قرآن قرار دارد و در شرایطی که حقیقت تلخی وجود دارد، یافتن راهی برای بیان آن به صورت ملایم و مؤدبانه می‌تواند اثرات مثبت بیشتری ایجاد کند. ادب در بیان و سخن بیانگر شخصیت بلند انسان است و همچنین نشان‌دهنده تطابق با اصول اسلامی و اخلاقی است. بنابراین، هرچند حقیقت تلخ در برخی موارد لازم است، اما نحوه بیان آن باید با کمال ادب و احترام همراه باشد.
و از سخن زشت بپرهیزید، که بهترین سخن آن است که در دل عالم است.
پس به وسیله رحمت خدا، با آنها نرمخو بودی.
روزی در دهکده‌ای، مردی بود که همیشه حقیقت تلخ را به دیگران می‌گفت. او فکر می‌کرد که گفتن حقیقت به هر قیمتی درست است. یک روز، کودکی به او نزدیک شد و از وی پرسید که چرا همیشه با دیگران بد صحبت می‌کند. مرد متوجه شد که ادبیات در کلامش باعث دوری مردم از او شده است. او تصمیم گرفت که سعی کند با ادب و مهربانی حقایق را بگوید و این‌گونه بود که روابطش بهبود یافت.