در قرآن، حسرت به‌عنوان یک حالت منفی و نشانه بی‌توجهی به احکام الهی نکوهش شده است.
در قرآن کریم، حسرت و ندامت به مناسبت‌های مختلفی مطرح شده است، به‌طوری که در برخی مواقع به‌طور ضمنی و در برخی دیگر به‌صورت مستقیم از آن یاد شده است. حسرت و ندامت در آیات متعدد به‌عنوان صفتی منفی و ناشی از غفلت و بی‌توجهی به احکام الهی توصیف شده است. مثلاً در سوره مؤمنون آیه 99، خداوند به حالت افرادی اشاره می‌کند که در زمان مرگ احساس حسرت و ندامت می‌کنند و آرزو می‌کنند که ای کاش بازگشتی به دنیا داشتند تا بتوانند عمل صالح انجام دهند. این موضوع نشان‌دهنده آن است که حسرت بر اعمال نادرست و غفلت از فرصت‌های زندگی یکی از بزرگ‌ترین عذاب‌ها خواهد بود. در سوره زمر آیه 56 نیز بیان می‌شود که آن دسته از افرادی که سعی نمی‌کنند در دنیا طاعات و عبادات را انجام دهند، روز قیامت حسرت‌خور خواهند بود. بنابراین، حسرت در قرآن به‌عنوان علامتی از عدم درک درست انسان از فرصتی که در زندگی دارد، به‌صراحت نکوهش شده است. حسرت نشانه‌ای است از تقصیرات ما در برابر نعمت‌های خداوند. در کل، ندامت و حسرت نه‌تنها به خاطر اعمال ماضی بلکه به‌واسطه عدم توجه به کلام الهی نیز نکوهش شده است.
تا زمانی که مرگ یکی از آنها فرا رسد، می‌گوید: پروردگارا مرا بازگردانید.
و باید زود باشد که بر آنها عذابی سخت نازل شود.
روزی مردی به نام سهراب در بالای تپه‌ای نشسته بود و به زندگی‌اش فکر می‌کرد. او حسرت می‌خورد که چرا در جوانی به خدا توجه نکرده و زمانش را بیهوده سپری کرده است. روزی در حال گوش دادن به آیات قرآن، حس کرد که برای بازگشت و جبران کمبودها هیچگاه دیر نیست. او تصمیم گرفت که با انجام کارهای نیک و عبادت، زندگی‌اش را تغییر دهد. سهراب شروع به نماز خواندن و کمک به دیگران کرد و به تدریج آرامش را در زندگی‌اش یافت.