قرآن نسبت به بدبینی و سوء ظن شدیداً مذمت می‌کند و مؤمنان را به حسن ظن و تفکر مثبت فرا می‌خواند.
در قرآن، بدبینی و سوء ظن به شدت نکوهش شده است و مؤمنان به‌سوی حسن ظن و تفکر مثبت هدایت می‌شوند. در سوره حجرات آیه ۱۲، خداوند فرموده است: 'ای کسانی که ایمان آورده‌اید! از بسیار گمان‌ها بپرهیزید؛ زیرا برخی از گمان‌ها گناه است و البته یکدیگر را عیب‌جویی نکنید.' این آیه به‌روشنی بیان می‌کند که انسان‌ها نباید نسبت به یکدیگر سوءظن داشته باشند و باید سعی کنند حسن ظن داشته باشند. بدبینی نه‌تنها به روابط اجتماعی آسیب می‌زند، بلکه به روحیه فرد نیز لطمه می‌زند. همچنین در سوره انفال آیه ۵۹، خداوند می‌فرماید: 'و به‌خودتان بگویید که در امور خود با حسن ظن و در قلبتان با نیکویی بیندیشید.' این دستور مستقیم به ایمان‌آورندگان است که در زندگی روزمره خود باید به نیکی و خوش‌بینی بیندیشند. لذا می‌توان گفت که قرآن، جامعه‌ای به دور از بدبینی و سوء ظن را ترغیب می‌کند و برکت و آرامش را در حسن ظن جستجو می‌کند.
ای کسانی که ایمان آورده‌اید! از بسیار گمان‌ها بپرهیزید؛ زیرا برخی از گمان‌ها گناه است و البته یکدیگر را عیب‌جویی نکنید.
و نپندارند کسانی که کافرند که ما آنها را به مدت بیشتری مهلت می‌دهیم؛ بلکه این مهلت برای افزایش گناهشان است.
در روزگاری، مردی به نام احمد همیشه نسبت به دیگران بدبین بود. هر کسی را که می‌دید، به او سوء ظن داشت. روزی در دل خود تصمیم گرفت که به قرآن رجوع کند و یاد بگیرد که ایمان واقعی چیست. پس از خواندن آیات قرآن، او متوجه اهمیت حسن ظن و دوری از بدبینی شد. از آن روز به بعد، او سعی کرد تا به دیگران اعتماد کند و رابطه‌های دوستانه‌ای برقرار کند. در نهایت، زندگی‌اش سرشار از محبت و دوستی شد.