موعظه یادآوری عادلی و عمومی است، در حالی‌که نصیحت مشاوره‌ای خاص برای فرد است.
در قرآن کریم، موعظه و نصیحت به عنوان ابزارهایی برای هدایت و اصلاح رفتار انسان‌ها مطرح شده‌اند. "موعظه" به معنای یادآوری و تذکر به نسل‌ها و افراد مختلف است که از نظر محتوا می‌تواند به صورت عمومی باشد و شامل تمثیل‌ها و مثال‌هایی برای بازگردانی افراد به راه صحیح و راست باشد. برای مثال، در سورۀ آل‌عمران آیه 138 آمده است: "این یک موعظه و یادآوری برای همگان است"، که نشان می‌دهد موعظه فرصتی است برای یادآوری آموزه‌های الهی و اصول اساسی زندگی. از طرف دیگر، "نصیحت" گرایش بیشتری به شخصی‌سازی دارد و به معنی ارائه مشاوره و راهنمایی ویژه و دقیق به فردی خاص می‌باشد. نصیحت می‌تواند شامل نکات خاصی باشد که منتهی به بهبود وضعیت فرد می‌شود و از دل‌سوزی و دغدغه‌ی گوینده ناشی می‌گردد. در سورۀ مومنون آیه 97 نیز بیان شده: "پروردگارا، من فقط به تو پناه می‌آورم و به دل‌های من نصیحت می‌کنم". این آیه نشاندهنده این است که نصیحت، جنبه‌ای از موعظه است اما با تاکید بیشتری بر روی فرد و موقعیت او. به طور خلاصه، موعظه به نوعی شمولی و عام است، در حالی‌که نصیحت ویژگی خاص و دقیق‌تری دارد و هر دو در راستای رهنمود به سوی رفتار صحیح و صلاح اجتماعی برآمده‌اند.
این قطعاً پیروزی بزرگ است.
و بگو: پروردگارا، من به تو پناه می‌برم از وسوسه‌های شیطانی.
روزی روزگاری، یک معلم دلسوز در کلاس درسی به دانش‌آموزانش با شور و شوق صحبت می‌کرد. او گفت: "گاهی اوقات، فرزندان باید از والدین خود یاد بگیرند. اما اگر فرزندان را نصیحت کنید، سپس با یک موعظه الهی آنها را یادآوری کنید، اثر بیشتری دارد." دانش‌آموزان تحت تأثیر قرار گرفتند و تصمیم گرفتند که به این روش زندگی خود را بهبود بخشند و از همدیگر مراقبت کنند.