عبادت زیاد بدون اخلاق و رفتار نیک ارزشی ندارد و باید این دو در کنار هم باشند.
قرآن کریم در آیات متعدد بر اهمیت اخلاق و رفتار نیکو تأکید کرده است و نشان می‌دهد که عبادت بدون اخلاق و نیکوکاری، ارزشی ندارد. به عنوان مثال در سوره بقره آیه 177 آمده است: 'نیکی این نیست که روی خود را به سمت شرق و غرب کنید، بلکه نیکوکار کسی است که به خدا و روز قیامت و ملائکه و کتاب و پیامبران ایمان دارد و به رغم عشق و محبت خانواده‌اش، اموالش را به خویشاوندان و یتیمان و نیازمندان می‌بخشد و به آزادی می‌دهد و به طلبیدن و ياری جستن می‌پردازد.' این آیه به وضوح نشان می‌دهد که ایمان و اخلاق باید همزمان با هم باشند. عبادت بدون رفتار اخلاقی مثل نهر آبی است که خشک شده باشد. همچنین در سوره اسراء آیه 37، خداوند تأکید می‌کند که 'بیش از حد خود را زحمت ندهید.' بنابراین، باید به انسانی زندگی کرد که در کنار عبادیات، اخلاق و رفتار نیکو را نیز مدنظر قرار دهد. چنین فردی نه تنها در نزد خداوند عزیز است بلکه در میان مردم نیز محبوب و محترم خواهد بود. بدین ترتیب، می‌توان گفت که نعمات الهی به کسانی می‌رسد که در عبادت خود خلوص و اخلاق را فراموش نمی‌کنند.
نیکی این نیست که روی خود را به سمت شرق و غرب کنید، بلکه نیکوکار کسی است که به خدا و روز قیامت و ملائکه و کتاب و پیامبران ایمان دارد و به رغم عشق و محبت خانواده‌اش، اموالش را به خویشاوندان و یتیمان و نیازمندان می‌بخشاید و به آزادی می‌دهد.
و هرگز در زمین به حالت مروّت نرو؛ چراکه تو هرگز زمین را نخواهی شکافت و هرگز به ارتفاع کوه‌ها نخواهی رسید.
در زمان های قدیم، مردی به نام حسن به عبادت مشغول بود، اما در قلب او جایی برای محبت و احترام به دیگران نبود. روزی یکی از همسایگانش به او گفت: 'آیا عبادت تو فراموش کننده‌ی نیازی دیگران نیست؟' حسن به این سوال فکر کرد و متوجه شد که عبادت بدون نیکی به دیگران چه فایده‌ای دارد. از آن روز به بعد تصمیم گرفت تا با رفتار نیکو به عبادت خود رنگ و بویی تازه ببخشد و در کنار عبادت، به دیگران نیز کمک کند.